Ա Ն Ա Հ Ի Տ
Հարիւր
Հազար գարերով
եմ ապ–
մտաւ։
Մի՛նչեւ
կէսօր
այս ՛՛ւ այն
կողմ
րել, Ագամի
մօրուքն
եմ շոյել
ու մամա–
թափառեց,
բայց
>՚րսր չերեւաց,
ու
նակի
երեսը ապտակել։
Տեսել
եմ
Հզօր
կանգուն
պատրաստւում
էր
Հանգստա–
թ շնամ ի բանակներ
իրար գէմ կանգնած՜,
նալու,
երր
գիմացի
թափերից
դուրս
տեսել
եմ նրանց
՛
ի ո շիա ցած , ու նրանց
խուժեց
մի վարազ
ու կանգ
առաւ
մի
փոշիները
իրար
եմ խառնել։
քանի
քայլ
Հեռան։
Հաւատարիմ
շունը
Ես ոչ ոքից վախ
ունեմ։
Բէնգալի
իսկոյն
յարձակուեց
գազանի
վրայ,
որը
ռաշման ու նրա
ձիերր
թամրոզ
ծ՜առան
խռխռաց
,
յետ—յետ
քաչուեց
,
ու իր տեր–
ինձանից
միեւնոյն
չափ
բարիք
են ս տ ա–
թին յարձակուեց
շան վրայ։
Այն
ժամա­
նում,
երբ
շոյեմ
մէկը,
միւսն
է լ կը շո–
նակ
Պտնգուն
բարձրացրեց
նիզակր,
ել
յեմ. վազը
երկուսն
է լ կը
փոշիանան,
իր ամբողչ
1
ումովբ
նետեց
վարազին
.
նրանց
փոշիները
իրար
կը խառնեմ:
սակայն
այգ
վայրկեանին
անակնկալը
Գարերով
թափառելով
աշխարՀի
սլատաՀեց,
Պտնգուի
ձեռքբ
գողաց,
ու
վրայ,
շատ
Հէքեաթներ
եմ լսել, շատե–
նիզակր
իր Հաւատարիմ
շունր
գամեց
րը մոռացել,
բայց
այս
մէկը
որ
քեզ
գետնի
Հետ։
պիտի պատմեմ
երբեք
չեմ մոռանալ։
1
ք)ոզր աներեւութացաւ
:
Եւ
Պանդուն
Այս անտառի
ափին
Բուգգայից
Հա–
գիտցաւ
որ նա մի Աստուած
էր,
որ
զար տարի
առաչՀ
ապրում
էր
որսորգ
կերպարանափոխուած^
եկել
էր իրեն
ի–
Պ ան գուն,
որի արձակած՜
ամէն
մի նետը
մաց տալու՝
թէ ամէն
կեանք
մի կեանք
մի կեանք
էր անշնչացրել,
այգ
օրերին
է , Հաւասար
մի ուրիշ կեանքի. • • : Պ ան–
Պտնգուն
վաթսուն
տարեկան
էր
բայց
գուն
սոսկումով
էր ՛հայում
իր իսկ ձև էէ­
ս՛ ես քով երիտասարդ
:
Ք
ՈԼ
Է
բ
ա
ց
ա
<*
ՎԷԲՔէ 4 Ր
Ա
7
է
"
Ր Է Ց
հորում
Նա չէր ամուսնացել,
նա ոչ ոքի էր
էր կարմիր
արիւնր,
եւ որի մէ$
թաւալ–
սիրել,
որսը
նրա
Հաճոյքը,
կեանքն
ու
լում
էր իր Հաւատարիմ
ընկերը։
աշխատանքն
էր եղել։
Հարուստ
էր Պտն­
գուն,
նրա որսած
գազանների
մորթերը
Այստեղ
նա լռում
է ու թեթեւ
Հա–
Հարստութիւն
էին գիզել.
բայց
նա շա–
զու
մ,
որով ճրագս
նորից
անՀանղիստ
բունակում
էր որսալ,
նա սիրում
էր ա–
պլպլ
Ո
լմ
է ։
րիւնաթաթախ
վէրքեր
տեսնել,
սիրում
֊
Է՚Հ^ էնչպէս
էր։
էր տեսնել
թաւալուոզ
վիրաւոր
գազան–
Ա
յԱ
ա ն գ
ա մ
Լ ս
ե
յ ՝ Հ
ազու
մ,
ըՀ ը",
ներ. եւ չգիտէր
որ ինքն
է լ գազան
էր
ըՀը՛,
շատ
լաւ էր, միաքգ
է լ լաւ Հտս–
գարձել։
կացայ,
ուզում
ես ասել
որ
Հաւատարիմ
Նտ ապրում
էր անտառի
ափին
մի բարեկամներն
են միշտ
ոտնակոխ
լի–
տնակի
մէչ, իր միակ
բնկերոչ\,
իր Հա–
նում :
ւ ս։ ա ա րի մ յան ո
Հետ։
Ամէն
առաւօտ
II՝ Լ
<, լ,
,
.,,
,
I I
Հ Լ–
V
*
Սի քանի րոպէ
լուռ
մնալուց
յե–
Պանգուն
ու իր շունը
որսի
էին գնում,
ա ո յ
եզրափակում
է.
ու ամէն
երիկուն
մի անքունէ
ռասան
հ՛
Լ
Հ.
» * • • » ,
<
»
*
ւ 1 ւ Ղ
1
*•
ւ * 1
Ծս քեզ բանաստեղծ֊
էի
կարճում,
յ>ար>
//////
րււ1 մերառաոնում
.
III
11111//
II
է
ր
.
Ո......
I
. ,
Ք 1ւ
Լ Լէ
ւ է
յ "ք> ՚>1 ՛Ուտս բարով,
պատուՀանր
բա՛ց։
ապրում
Պտնգուն,
ու այսպէս
է լ մնաց՝
Բարով
եկար։
մինչեւ
մի օր...
ՊատուՀանր
բաց
եմ անում
ե,
կրր–
Մի օր, մի առաւօտ,
աղեղն
ու նե–
կին փակում:
ի՛նչ տգէտ
քամի,
իր դր–
աերր
ուսին, կարճ
բայց
սուր
նիզակը
րածր
ինքն է լ չի
Հասկանում:
ձեռքը,
չանր Հետ խաղալով
նա անտառ
Այս
մտածմունքով
է լ
նստում
Fonds A.R.A.M