ԱՆԱՀԻՏ
21
եմ թ ի կնա թոռիս
վրայ (որբ
մտերմա­
բար
ճռճռում
է^ ու քԱէչօին
նայում
:
կրակի մօտ քնած է նա՛ տեսնես
ինչեր է
երազում
• • • :
Երանի՛
քեզ,
ասում եմ
բարձրաձայն
,
երանի՛՛
քեզ քօէչօ , որ գը–
րա երանութեան
մասին
գազափար
չու­
նես ։Այս բառերբ
Հազիւ եմ
արտասանել,
որ քՕէչօն արթնանում
է, ոտքերի
վրա
յ
նստում ու յստակ
ձա յնով ասում •
-
յ՚՚նչսլէս
թէ գրականութեան
մա­
սին գազափար
չունեմ, ես մ եհ՜
մարդ–
կան
զ կենսագրութիւնն
եմ գրելու
,
|ւ\ք
յուշերն
արդէն
գրել եմ:
Ա յս ասելով նա մ ի գազտնի
տեգից
գուրս է ըերում
մ ի կասլայ
թուղթ
ու
ձեռքերիս
մէթ դնում
:
Ղ՚անդադօրէն
կա­
պոց բ ըանում եմ ու սկսում
կարդալ։
«
ԻՄ ԿԵԱ՚ե^Ը»
<ձԵս մի շուն եմ, ձախ ոտքս
է լ կագ՛
եթէ
վ/ոդոցում
ինձ հանդիպես
,
կարելի
է վրաս
մ ի քար նետես :
Եօթը երկար տարիներ ու մի կառք,
ասս
ել են իմ բազմաչարչար
մարմնի
վրա
յով ու., նրան
թոզել
անմազ ու կազ։
Ես պատ
իւն ունեցայ
օգնուելու
Թէհ–
բան քագաքում,
սովի
տարին։
Երեք
ամսական
էի երբ երբ մայրս
անհետա­
ցաւ։
Ընդհանուր
կարօ՜ իքն այն էր, որ
մարդիկբ
կերան
նրան՛ • • : Չգիտեմ
թէ
ինչպէս
գուրս պրծ՜ա
յ սովի ու
մարդկանց
ճանկերից
•
բայց
դիտեմ որ սովր ու
մարդկանցից
շատերր
գնացին,
ու ես
մնացի, ի հարկէ
կմախքացած
վիճակի
մէշ.....
Այդ
օրերից
մէկոլմ,
հանդիպեցի
կեանքիս
ամ՚ենազ <)՛լ՛ախտ դէպքին
:
Ղ՚արնան
մի պայծառ
օր էր։ \քառե–
րր ծաղկում
էին,
թռչուններն
երգում,
ու ես է լ դռնէ
դուռ
ընկած
ուտելու
մի
բան էի փնտռում,
երբ, ի՛նչ
զարմանք,
տասբ
քայլ
հեռու
ինձ նայում կր մի մը–
ււաււ ոսկոր։
Տասբ
քայլը մի քայլ արի
ու ոսկորր
բերանումս
էր։ ք՝այց
այդ–
պէսով
չվերքացաւ
գործր
•
պէտք
էր
մի ծածուկ
տեղ զանել.
այգ
օրերում
քաղցած
շուներր շատ էին, ու հազիւ էի
շուրթս
նայել, երբ չորս
կողմից
յարձա–
կուեցին
վրաս։
Չպարծենամ,
շատ լաւ
պտշտպանուեցի
,
շատերը
մինչեւ
օրս
ապացոյցը
կրում են իրենց վրայ,
բայց
շատ
էին, ու նրանից
մէկր
ոսկորը
խլեց
ու փախա*
տմբալն
խումբբ
հետբ տանե—
լով։
Ես շուարած
մնացել
էի, երբ լսե–
ւլի մի զանգի
ձայն, յետ նայեցի,
բան
չտեսայ,
գիտեմ
միայն որ օդի մԷթ մի
քանի
պտոյտ
կատարեցի,
ու մի շատ
ծանր բան անցաւ
ոտքիս
վրա
յով։ Վ^եր–
շ^ը հասկացա
յ որ մի կառք
Էր։
Ա՝Ի
ա
Ղ
մխիթարանքս
այն Էր, որ ոտքս
ճզմողը
վէգիրի
կառքն էր ու վէգէրի
ծանրու­
թիւներ մեծ դեր էր ունեցել
այդ
գործո­
ւէ ու թեան
մ Է ի
Երեք տարի կագ
ոտքս
յետեւիցս
քաշ տալով,
հասու
յ վերջապէս
կեանքիս
ա մենէն ա րախ դէպքին : Ջ,մեռ էր •
ձիւնն
ու իւս/ւա ր բ պատել էին (օ՝՝էհ
բանը։
Գիշերուայ
ժամի տասը
հազիւ
կը
լինէր,
լուռ
փողոցներում
անցորդներ
չկ՚՚՚յին,
ես ու կազ ոտքս
քնելու
տեղ
էինք փնտռում. երբ յիչեցի
,
որ քաղա­
քից դուրս
մի անդուռ
խրճիթ կար, ուր
հաւաքւում
էին դէրվիշները
:
Թէեւ
գիշերները
քաղաքի
հսկայ
դռները փակ
էին, բայց
դիտէի
նաեւ,
"
Ր քիչ Հեռուն
պատերի
մէշ
1
այնպիսի
մեծ ծակեր
կային,
որ Շահնշահի
բա­
նակն անդամ կարոդ է տողան ց
կատարել
նրանց
մի
թով։
Այս ամենքի
մասին մտածելով,
գր–
լոլխս կախ,
լնգլնգալով
գնում էի, երը
ոտքի
ձայներ
լսեցի ու նայեցի
վեր. մի
քանի
քայլ
հեռու,
կանգնած
էր մի
Fonds A.R.A.M