ԱՆԱՀԻՏ
19
//
չ ոք : Իմ Հե ռ ո լից եկած
Հեռուն
գնացող
Հիւրը
անհետացել
Է։ Ես շատ
վրդով­
ուած
գրութեան
մէշ^ մօտենա
մ եմ թիկ­
նաթոռին եւ ուզում եմ նստեի երբ ՀԷնց
նոյն
ձայնր
ասում է •
Ներողութիւն
պարոն,
աթոռը
արդէն
գրաւուած
է :
Երրորգ
զարմանք,
աթոռը
գատարկ
է , իսկ ձա յնը ինձ ասում է որ
գրաւուած
Հ
Ես
$՚ք՚"քնանում
եմու պատասխա–
նում .- Աթոռը դատարկ է ու ես կը ն ր ս–
տեմ։
-
Ե" արդէն
նստած եմ վրան, պա­
տասխանում
է ձայնը, շատ է լ
Հանգիստ
աթոռ է :
թ՛ոքերիցս
դուրս
թո է ույ
« ՚ ) ՚
ո ւ
ո
° Վ\
Լ ս » գոռոց
ը , կոկո րդում
ս
ձա
յնափոխ–
ւ ււ ւ մ է, ա
Հազիւ թէ մի մղկըտոց
է
դուրս
ծորում
բերանիցս՚ • • :
--
Ե" ով ե՞մ, պատասխանում
է
ձայնբ, ես մի լոգնած
ճամբորդ
եմ, Հե–
ռուից եկած
Հ եռուն
գնացող
մի թավւա–
ռական
:
իմանալով
որ աթոռս
բազմողր
իմ
Հիւրն է , սիրտ եմ առնում ու բաւակա­
նին վ ււ ա ա
Հ
ձայնով
պատասխանում
•
Այգ ամէնբ դու արդէն
ասել ես
Հ
ես քո անունն
եմ Հարցնում,
անունդ
Ա՝արգիկ
ինձ շատ տարբեր ա–
նուններ
են տալիս, դու ինձ քամի ես
անուանում,
բայց
սխալ
չՀասկանաս,
ես Հ ա սա բակ
քամի
շեմ , ես գրագէտ քա–
մի եմ. իմ անալով որ գոլ է լ
բանաստեղծ
ես,
ուղեղի
Հետդ
դրականութեան
մա—
սին մի քիչ խօսել, դրա Համար
է լ պա–
տոլՀանդ
ծեծեց
ի :
Ես դիտէի որ մարդկանց
յիսուն տո­
կոս բ գրականութեամբ
էր
ղբաղւում,
բայց
երբեք
մտքովս չէր անցել որ քա­
մին է լ կա բալ է գրագէտ
լինել։
Աակայն
չուզելով
Հիւրս
վիրաւորել
ասում
եմ.
–
է՛/՛Հհբները
քեզ լսելով ես
արդէն
գիտէի որ գրականութեան
մասին էիր
խօսում. շատ ուրախ եմ որ եկար այս
գիշեր, ես ինձ մենակ էի զգում,
բայց
ասա տեսնեմ, գոլ գրականութեան
ո"ր
ճիւզովն
ես
ղբաղւում:
Ես Հէքեաթ եմ գրում,
անշուշտ
գիտես որ Հէքեաթը
գրականութեան
բարձրագոյն
սեռն
է. Հէքեաթն
է որ իր
գոյնզգոյն
պատկերներով,
առասպելա­
կան անկա րե լիութ
իւննե րով,
երազե
լ է
տալիս
մանուկներին,
եւ վե րշՆււպէս
ՀԷ—
իրականութիւնը,
որր վաղը
Հէքեաթ կը
քեաթն է, որ մոռացնել է տալիս
դաժան
դառնա
յ :
Այստեղ նա լռում է, բայց աո ա9^
քան թէ ես կա բոզանամ
մի բառ արտա­
սանել, նա մի անտես տետրակ է բաց ա–
նում
Լորի շխկ—շխկոցը ես
լսում եմ)
եւ սկսում է բարձրաձայն
կարդալ՛.
«
ԳԱԶԱ՚եԸ»
*
հիշերներր՝
երբ ք՝ենգալի
վիթխա­
րի անտառները
նիրՀամ
են, ու
իրենց
անդոՀական
երազներում
զառանցում
•
երբ
լուսինը
մի որս փնտռող
բազէի պէս
ճախրում է վերը ու իր խոր
նայուածքով
զննում
մրափող
երկիրբ. երբ նրա ար­
ծաթափայլ
ճառագա
յթներբ
մաղուելով
ծառերի խիտ ճիւղեր
ի միչ^ից,
լուսաշող
մտ բղա բիտներ են սփռում անտառի թա­
ւուտ
դե ան ի
վրայ, երբ
գազանների
յաղթական,
ոռնոց ր կամ նրանց
մաՀուան
մղկըտոցը
անտառի
իւորունկ
լռութիւնն
են խանգարում
•
այնժամանսւկ ես՝ գի­
շերային
զով քամին,
Հանգա րա
շշնջում
եմ ծառերի
միթով ա իմ անվերի
ճամ­
բան
շարունակելով
անցած
գէպքերն
եմ
յիշում, ույիշածս
պատմում
:
՚
Բիչերն են իկւձ լսել, ու աւելի
քիչերը
Հասկացել
.
դու որլսում ես գուցէ
Հաս­
կանաս
. . *
Fonds A.R.A.M