134
Ա Ն Ա Հ Ի Տ
ց եա
լ ե
Հ իւ անդււտ եւ ան որս բաւդ իթ ա րգմ ա–
Ւնշսլկ
ււ Պ իտաւ յից
*
հրքի
**՝
Կ թ ի"՝ աս սա ութ
եան
նութեանց»
(9*
՛
ԿԵ • ) 1 ՚"յ<^՚ք
ձեռնամուխ
է լի– եւ դրական
գործերով
պարապելու
ւ) ք՛ակ պայ~
նում իր նշանաւոր
գործերր
Հայոց Պատմ ու–
մ ա՛հ ր խորենացին
խ ու գա գութէ
ւնն կ Համարում
,
թիւնն ու ԱշխարՀացոյցր
Հրապարակ
Հա– այսպէս եւ Պաամութիւնր
՚
լ ր ե լ ի " նա ցանկա–
նելու։
Աղե քսանդ բիտ յի մէթ իր րնկերների Հեա նում կ , որ շրթապատն
անդորր
էինի , ել ոչթէ
մեծ ա եմ պո ւԼ աշխատելով
(«
անվեՀեր
երագոլ–
վտանգներ.ււէ ու վրդովմունքներով
լի, թ՛ չ ՛ար
թեամր
կրթեալք»)
նա թարգմանել
էր.
1՛
Փ ի–
սլաաաՀեցաւ
Խոս րով
Ապրուկւլի
արշաւանքներ
լոն
Եբրայեցու՝
վերծանութեան
դպրոցի
Հ ե– րի պատճառով
Հայասաան
ու Պադեստին
,
երբ
գինակաւոլա
Հիմնադիրներից
մկ կի՝ գրուածնե–
ոչ միայն
կարին ու Երուսաղէմ
առնուեցան
,
այլ
րր , որոնք
խո րու ոչ է ս աղգել են Պիաոյից
Գրքի եւ քրիսւոոեեանե
րի ամենամեծ՜
սրրութիւնր
-
ու Պատմութեան
վրայ– ՛Հ •
V՛/՛/"/"/՛
^ի*–
Ա
ացի
•
Ա * Խ ա չր
դերի տարուեցաւ։
Այ"
վտանւլների
3*
Գրիգոր
Նազ ի ան դաց ի •
4*
\
թոննոս՝ Աեկնու–
առթիւ կ , որԽորենացին
ղոչում կ . <&\ք ւ ււիրե–
թիւն առասպելաց;
Հայրենիք
վերադառնալուց
լի կլա ինձ յայնմ ամ (առ Պալւռւրաւ) դալ Փրկ–
յետււյ
թարգմանել
կամ դրել է՝
5 ՚
Թրակացու
չէ՚՜
ս
եւ դի" Գ"ել եւ առ նոքօք
յաշխարՀ
զմուտն
քերականութիւն.
(
> • Մեկնութիւն
քերականին.
իմ լինել
եւ. նոցա
ւոեււութեամ
րն
խրախճանալ
7՛
Պիաոյից
Գիրք՛
8*
Ա ք՚ա լա ս ա ի կո ս ի՝ Եկեղե– ել յարգեացս
վտանգից
ապրել՛
այ / ւէաղ ոլ–
ցական
պատմութիւն
.
9*
^
Ո
Ր
սլ
–
19*
Յերկուց
բեմն փախեաւ ի մ կնթ սլատաՀումն
այն, թէ
բնութեանց :
արդեօք եւ վիճակ»
(
Ա.ԻԲ.) :
Այս
ժամանակներր
գրաւոր
մտերմութիւն
Պատմ ս ւթեան
գրութեան
ժ ամանակաշր
քա­
ւէ՝ /է/ ։; ր ենա։յո ւ ել Ամ բատ Բադրա–
նր Համարում
ենք
601)–620
թուականր՝.
Գրու­
էի անՀոլն
րերկրւ
յանձն
Է առնում
իշխանի այս ցանկութիւն
ր կա–
Ն՚՚յն
«
սեփական»
կոչումր
ԱերԷոսի
մ էքն է լ ե–
տարելու՝
չնայելով
այն րոլոր
դժուարութիւն–
րեւոլմ է
639
թոլերին,
բայց
միեւնոյն
ժամա­
ներ ին , ո ր մ ի ա յսպիս
ի դո րծ գլո ւխ բերելու
Հ ա– նակ Րոտան
գնդի եպիսկոպոս
կոչումն
է լ երե–
մար նրա առաք կարոդ
էին դուրս
գալ։ Ոչ մի–
ւոլմ է. , իսկ
645
թ՚՚^Ղ՚Ի»
""՛
ել՛ի
յաճախ է այս
այն պատմական
ադբիւրներ
թարգմանուած
կոչումր
գործածւոլմ
:
Ուրեմն՝
գրքի
դրու–
չէին, կամ մատենադարաններ
չկային,
(«
մի–
թետն
ժամանակ
Խորենացու
Համար այդ նոր–
թէ մատեա՞ն
մերձ
կայցէ
ինձ, կամ գպրոլ–
օրինակ Ոստան
կոչումր
Հրապարակ է
գալիս։
թիւնք քոց Հայրենեաց»)
,
այլ եւ Հէնց Հայ աչ– Գարձեալ
Հհի Պարսից առասպելաց»
Հատուա–
խարՀի
ժողովրդական
անգիր դրա կան ութ
իւն ր ծի մէք Պարսից
Համար ասում է • «Զի
՚/՚՚
Բ""
"՚
~
Հաւաքուած
էէր* ոտ
Խորենացին
յանձն է տեւէք դրանս եւ ւլգործս
,
այսօր
ձեռամբ
իմով
շարադրեմ
դայնոսիկ»։
ԱՀԱ սլա րս կտտե դո լ թ իւ -
նր անշուշտ
Հետեւանք
Է աքն սլակռւ դիչ
դէոլ–
քին , երր
61.4
Ասլրոլէդի
յաղթական
դօրքր Ե–
րուսաղէմն
առաւ ու խա չաւիա յտ ր դերի վարեց •
ապա
ուրեմն աո աքին դիրքր գրուած
էրայդ
տողերի
գրութեան
ժամանակ։
Այս
ղ իտողու–
չ –
Բ
ա
յ°
առնում
գրելու
,
որ Հայերը
«
ստէս, ստէպ եւ
անյագ
առնիցեն
զրնթերցումն
պատմութեանց
իլլքեանց») :
( * )
Մանուէլ Բագրատունին երկու որդի
ունէր՝ Սմբատ Շում (610 թ – ) եւ Գիք (Գ-ա–
գիկ) Դաշտկեաբ : Սմբատ Շումի որդիքն էին՝
թիւննե-րր
կռուան
կարող
են լինել
պաամու–
1–
Վաբւալ Տիբոց (660), 2– Վարագ Սահակ
իժեան դլա,թետն
ժամանակն
որոշելու
նկատ–
(638),
էւ 3– Սմբատ ասպետ։ Վարագ Տիբոցի
մամր։
Պատմութեան
դրութեան
վերքին
թուա–
ոբդին էր Սմբատ Բագրատունի– Վարագ Սա–
կանբ
գանելու
Համ ար
որոշ
ւիէսսւաւ
չունինք ,
հակ՛ին ր նոյնպէս Սմբատ թագլաւտոՆնի :
բա յց բնականաբար
պատմու թի,ն , այն կլ
Հ / « –
Fonds A.R.A.M