120
Ա Ն Ա Հ Ի Տ
թարղմանւււթիւնր
շատ
մ ասն լավ , Լ
աս
՛
կ"՛/–
մերից
էէերի կ ր , որովՀետեւ.
նրանք
,
այսինքն
Հ ին (/ամանակներում
ապրող Ա աՀակն ու, Ա՛ե ս–
րովր մեր
ղ ի տ ո ւթ ե ան
անտեղեակ
էի" » "/՚
գործն
աւելի կատարեալ
լինէր , ա յս նպատա­
կով
այժմ
մեծն ԱաՀակ ու Ա ես րովր
(
ակնարկ
քիշտո ւն ետղ ու քքք ո րիւոււունե ա ց եպիսկոպոս
նե–
րին
)
մեղ Աղեքսանղրիա
ոււլա ր կե ց ին , որ յո
յն
յեղուի
ղիտոլթեան
Հմտանանք
,
յոյն
լեւլուի
Հ ի ւ/ նա կան
ուսումն ա ս իրո ւթ ե ա մր
ղրաղս
ւի ն ք
ու վերծանութեան
ճեմարանին
իսկապէս ան–
գամ
ղաււնանք» :
/*
նկատի
ա/ւնելով՝ որ ///որենացու
վերոյի–
Լեալ Հատուածի
մ է^ «Զ"Ր ա՛ւեալ
մեծին Ա ա–
Հաեայ եւ Աեսրովբայ»
ե՛նթականեր
ր Հետ րնգ
Հետ
կրկնւում
են , որշատ անտեղի էդ եթէ մ ի–
1
ւնո յն ւսնճե րի
Համ ար
աււնուի
է
ուստի ա
յնսլէս
ենք
կարծում
,
որ վերջին
անգամ
կրկնուած
Վմեծն ԱաՀակ եւ Ա*ես րովր»
խօսքերր
Զ* գա­
րում ապրող Ա՝շտունեաց Աա^ակ ու
քՍորիւոլւոլ–
նեաց Աաշւռոց
եպիսկոպոսնե՛րին
են
վերարե–
րում
։
Ան ո ւնն ե ր ի
Հ ո մ ո ւթ ի ւն ր Հատուածի
մ իա–
քր մթագնած
կ *, (՛այց
՚/
երոյիշեալ
բացատ
բու–
թե ամ ր ամ էն տեսակ
թ իւր իմ ւսց ււ լթիւնն ե ր վե­
րանում են եւ չատ իրր գիաա կան
արտայայ­
տուած
կարծիքներ
չքանում
են՛. Յայտնի է,որ
Խորեւնաոին
«//
աչաոց»
ան ո լան ակո էութիւն
ր
միայն մի անդամ է գործածում
աոելուի՛
«
Զ՚՚ր
ետ թարգմանել
երանելի
վարգաաետն
(
այս
բաււից
յետոյ
մի քանի
ւոսլագրո
ւթ իւննե ր ի
ւլուր աւե լացնում են «մեր»
բաոր, որ
բոլորո­
վին անտեգի է) Աաշաո ց» : Ուրիշ
ամէն
տեգ
Կորիւնին
Հակաււակ
Ա՛աչտոց
անուան
ւիոիւարէն
նա Աեսրովբ
անունն է գործածում
,
գտնելով
այս
անուանակոչութեան
մէք մի վսեմութիւն
,
յարւլանքի
աոարկայ
միրան եւ որ ցարլէ
ւււոու–
գասլէս
լոլսարնուած
^ ^ ( 1 ) I
Անշուշտ
նո լն եղա–
նակով է լ Խորթոոունեաւլ
Ա՝ աչտոց
եսլիսկոսլո–
սին յարգած
լինելու
Համար
նրան Ա՝ ես րովր է
(1)
Ս՚ա տ աթիա Գարագաշհան
մ էք ր
ուֆ
(
փառաւորէ արաբերէն բառին
հայացմւաւբ
կ ացմուա ծ պատուանուն մը կր համարի
Ա՚ես–
րոպ
կամ
Մ ես րովր
բ ա ռը , բոնաղբօսիկ մե կ նո ւ ­
թ ի ւ ն : Գառնիկ Ֆնտղլեան Ս • Մա շթո ցի ա յ դ
ււյասաւանունը կր համարի, աւելի խ ե լքի մօտ
մե կ նո ւթե ամբ մը ,
մ ար
,
ե ւ
սրովրէ
բառերո վ
կ ացմուա ծ, «սրու|բէանււան տ էր» իմաստով
(
Տես իր ո ւ ս ո ւմն ա սիր ո ւթիւնը Ս՚աշթոցի վրայ ,
ԱնաՀիտ
1001,
եւ Կորիւնի
՛
Լարք
Մաշթոցի\&
քննական հրա տ արա կ ութիւնը սյարոՆնակող փր
հոյակապ հատորը) :
(\)
ք. Լ յմ բ – )
կոչում։
Գալով ԱաՀակ
քիշտունոլ
տուած
«
մեծ»
մակդիրին
,
կարող ենք ասել
,
թէ
Ա
՛
յղ կա՛ մ
ձեռագրական
սխալ է , եւ կա՛մ դարձեալ
/
ցո–
բենտցււլ
յարգանքի
նշան :
Թէ
ի՛նչ կողմ ե րից արդեօք Ա ՛Գրքի
թարգ–
մ անութ
իւն ր թերի էր, " ՛ յ " կէ"՚ր
սլարզել ան­
կարող ենք, քանի որ Հնտդոյն
ձեոադրեր
ունե­
նալու
րախաից
ղրկուած
են յ>։ իա III
անշուշտ
Ա ՚
(
հրքի
թարղմանոլթեան
մէ^
թերութիլններ
կային դ որ սլկաք էր ուղղել՛. Արքան է լ որ Աա­
Հակ
Պարթեւր
յոյն
էեղ՚՚ւի
ղիտութեամ
ր շատ
Յոյներէս
ղերաղանց էր (Փարպեցի)
դ րայց ել
ա յնսլէս նա յո յն
լեղուն
այնսլէ ս
ուսումնասի­
րած չէր Ղ՝իոնիսեան
քերականութեամր
դ
1՚
ս
ձ՜
ււլ է ս մեր երկրււրգ կամ կրտսեր
թարգմ
ան ի չ–
ներր եւ որր նրանց սեպՀական
ւսրուեստր
դ գի­
տութիւնն
կր կաղմում
*
ուստի Ա ՚^հրքի
բնա–
ղլւի
" 1""՚1
րմ բռնումներ
կամ սիւալ
թ ա ր ղ մա—
11111
թի լ՛եներ՝
մ ա րգա րէ ո ւթ իւննե ր ի կամ Ա աղ–
մ ո սն եր ի մ էջ դ կարող
է ին ^
ա
,
ք թարգմ
ան ո լ –
թետն մէշ սսլրգած
էէեել • աՀա այսպիսի թե–
բու թ իւննե ր ւղկ ւոք էր ււլղղել
,
ե. երկրո
րղ կամ
կրտսեր
թարղմանիչԳւե
րր
ա
Բէ
ուղղումները
ւի ո րձեց ին կատարել
:
Պէաք է ղիաել^ որ ճէշ/է այս
մամանակ–
ն ե ր ւււմ Աս ո ր ինե ր ի մ է^ եւս ձգտում
երեւցաւ.
Թրակացու
քերականութեան
ո ւս ո լմն ա ս ի ր ո լ –
իմե ամբ ւդարաււլելու եւ իրենց
ունեցած
Հին
վւե շ իսւօ թա րղ մանու թիւնր
Եօթանասնից
ի //-
րոգինէսի
վեցիջեանի
Համեմաաութեէամր
սրր–
բադրելու
,
ււր եւ կատւսրւում
է Ա արուդի
եւղս •
Փիլսքսէնի
ձեոքով(օ1օ):
Անշուշտ՝
երկրորդ
աշակերտների
սեւդՀա–
կան արուեստ
ր, գիտութիւնն
էր կաղմում
,
Ա •
Պ՚րքի
մեկնաբանութեան
մէք Աղե քս անդ ր իա յ ի
վերծանութեանդ
)
ճեմարանի
ուղղութեան
Հե–
տեւել, այն է՝ Ա ՛Գրքի մէք յ ի չուած
ամէն մի
ղէսլք
,
ամեն մի երեւոյթ
խորՀբղական,
այլա­
բանական
իմաստով
բացատրել
,
Փիլոն
Եբրա–
(՚. ,)
Խոբենացու
վերաբանուիք
իւն
բառի
փոխարէն, որ այնքան դատարկ
մ ե կ ն ո ւ թի ւ ն –
նհրի ու սխալ թ ա ր գ մ ա ն ո ւթիւննհրի տեղիք է
տուած, նախադասում ենք « վ ե ր ծ ա ն ո ւթիւն »
ոշղրիտ րնթե ր ց ո ւ ա ծ ր պահել , ինչպէս ո բ Վե­
նետիկի 1796 թ՜ուի հրա տ արա կ ութիւնն էլ ո ւ ­
նի : Վ ե ր ծ ա նո ւթիւն ՝ նշանակում է մ ե կ ն ո ւթի ւն
եւ տարբեր է Թրակացու վ հր ծ ա նո ւթիւնից , որ
է ՝ քաջ ա ռ ո գ անո ւթե ամբ
ր ն թ ե ր ց ո ւ մ ։
Ս՚ամ–
բ ր է ի մակդիրն եւս՝ « Վ երծ անող» , նշանակոււ1՛ է
մեկնիչ եւ ոչ թ է րնթհր ց ող :
Fonds A.R.A.M