ԱՆԱՀԻՏ
57
Յ ո ւ ւ ս է փ
փ ո ւ թ ա ս
Արեւելեան
Հմայքներու
մէստի բ
մ՚ի–
Հավայր
մ՛ր, ստուերալի՚ց։
Անշունչ
էրեր,
կրօնական աո արկաներ, Հնարսյր
գեղօր–
ներ, պուտտայի արձանիկներ, անստգիւտօ–
րէն
գասաւորուած։
իրենց գոյութեան
նպատակը
վաղուց
լրացուցած
իրեր, գերեզմ՚աններու
ան գան -
գէն պեղուած, եկեր են Հանգչիլ
աշիւա
ոտքնոցին ղ ւսրաններան եւ ղտրգասեղաննե–
րսւն վրայ, նորէն ապրելու
Համ՛ար նկար­
չին վրձինին տակ։
Անշունչ իրերու ապրելու այս ճըԳ֊Ը՝
կեանքի անւՐաՀութեան
իւորՀուրգը կը ներ­
կայացնէ, եւ կր պա յծառանայ
Հոգիգ։
Ա՚իշ^նագարեան
այս անկիւէւր
Յովսէւի
Փուշմ՚անի ա շ իւ աա անւոյն է։
Ան իր էսաղաղսւթեաւՐրը,
տեսակ մ՛ը
ղար ււաւ ղաթիւն
կր կազմ՛է
Նիւ֊
Եորքի
շռնգալից եւ աղւՐկայոյղ
օրէնքներէն։
Բազմ՛ոցի
ւՐր
՚ / / " "
յ
նստած է
Տիկին
Փուշմ՚ան, եւ ես իր կողքին։
կիսաստուերին
յ՝էշ\
Հոս ուՀոն վառուած՜ քանի մ՛ը ւ1՝ո–
մ՚երու տատանող
լոյսին տակ,
բոլոր ա–
ռարկաներբ
քաղցրօրէն
կ՛արտաշնչեն գա–
րաւոր Հնութիլններու
խորՀուրգր։
Ե֊֊ Փուշման, իր նուիրական
սրբավայ­
րին
մ՚ԷՀ, գորովագին
ձայնով կր վերյուզէ
յ.ր անցած՜ օրերր։
Մեծ արուեստագէտի
իր վւառքերէն մ՛եր­
կացած, Հոգին մ՛անկացեր է նորէն, մ՛աքուր,
տղու մ՛ր պէս բարի։ կենասյորգ իր աչքերուէւ
֊–"
ԷՀ^Էն, յիշաաակներր
լոյսի ցոլքեր կ՛ար­
ձակեն։ Բառերը պատկերալից
են,
ինչպէս
իր վրձինր, եւ շտ֊նչր
թաթաւունէ
իր մ՛ան­
կութ՜եան
մ՚իշ^ավայրին
ապրումներով։
Յանկարծ կը վւոխագրուինք, վարպետին
նկարագրութ՜իւնովը,
Արեւելք։
կր տես­
նենք Փուշմ՚անի
աշուղ Հայրը, որ կը գառ­
նս։յ իր պղինձի գործարանէն։ Ան չի սիրեր
մ՛ետաղի կարծր ա շ խատսւթ՜իւններբ, իր
սիրտր եւ մ՚իսւքր թռիչքներ
ունին, աղատ
ոլորւոներ կր փնսւռեն։
՚
Բնարր թեւերու)։ եւ ինքնաստեղծ ա֊
շուղի երգերը
շրթունւքին,
իրենց տանբ
սեմ՛ին առշՊս-լ, բարեկամներու
իւր տիւ ճանքի
օրերուն, կամ՛ իր կեանքին
աւՐենէն
ղայ–
տու)։ սլաՀերու)։,
Հայր Փուշմ՛ան
կը թրր–
թռացնէ
օգը մ՚ելանոյշ
ի/աղերով։
—
Մեծ մ՛արգ էր Հայրս,
կ՚րսէ Փուշ­
մ՛ան՝ գլխու Հաստատական
շարժոււՐով
մ՛ը,
եւ կը ներկայացնէ
Հղ°ր բառերով,
անոր
էութեան
աարրհ րւււն
մ՚էշ^,
զօրաւոր եւ
շքեղ, Հոգեկան
ուժգին
ներ շն
Տումներսւ
տազ անգը :
Փուշմ՛ան
իր մ՛անկութիւնբ
սերսւօրէն
կը կապէ իր Հօրը
յի շտասմխհ րան։ Աշխա­
տանոցին կիսաստուերին
մ՚է^ կը զգանք
Տիղ րտնակերտի
երեկոներու)։
թախիծ ր, երբ
Հօրր կողքին
մ՛անկիկ Յովսէւի կը վերտ–
ղաււնայ
տուէ։։
Գորովագին
ու թ արմ՝ շուէ։չի
մ՛ը Հպու­
մ՛ին մ՝էՀ^> կ՚րնգնշմ՚արենք
Տիգրան ա կերտի
ոչարիոսչներտն
վիթխարի
մ՛եծ ութիւն ր եւ
այն առասպելական
մ՛ութ գոյնր,
ղոր ժտ–
։/՚
անակն
ու խոնաւութիւ)։ը
տուած
են ա–
նոնց։
Այնքա՛ն
թանձր
են եւ խիտ՝ սլարիսսլ–
ներուէ։ ստուերներր։
Արեւուն
՜
ճառագայթ–
ներր Հազիւ կրնան ոսկի
գաշնակութեամ՚բ
մ՛ր երՀանկացնել
անոնց կատարները։
Վարը՝ քաղաքը կըմնայ
խոնա՛ւ ու
խաւա՛ր
։
Fonds A.R.A.M