64
ԱՆԱՀԻ
Տ
Ւ^՚է՚՚ւէ"
°րէ1՛ է կորսնցնելով
վերԼի
վանկին
ձայնաւորն
երր, կ՝ ունենանք
Բզնունի,
որուն
ապացոյց
է նաեւ
Բժնկերա
գիւղի մր
գոյու–
թ ի ւ ՚ ՚ Ր , ցուցնելով
թէ
Բզնունի
կոչումին
Ժ՚ԷԼ
Ղ\–ն ա ր մա տ ա կան է։ /Բա/լաձայներու
տեղա–
շրրԼման
Համար
Համեմատել
Բղայր,
եղբ՛այր,
գերմաներէն
հւ՜սժքր,
անգղիերէն
հ1՚Օէհշ1՜,
.
Արտերէն
բրայ/։ Ր
–1
Ա
<լ
էն Բագունի
միայն
կրր–
նայ
ծագիր
Վարաժնունի
կր ձագի
Աւեստա–
կան
||յււ
|1
(
||(ք՚1ւ
^1՜6Ո§;<1Ո
լԵաշտ
ԺԴ.
35/
մի–
թական
մոգական
թոՀունին
անունէն։
Վ ւււՀ\&էն
կրնայ
հազիլ
միայն
Վարժու.նի ե ոչ Վարաժ­
նունի։
Արծրունի
կր ծագի
Ասորեստանի
ար­
մատ
Ասուր կամ Աշուր
դիցանունէն
որ եղած
է Հայերէնի
մէչ
Ած՜ր
համեմատել
ա ք հ ք ֊
Հ ՚ 6 Տ զ Ա 6 ,
կիլիկեան
Հայերէն՝
արծվէսք
—(
Ան­
սիզք
Անտիոքա
յո
եւ. ռամկ.
իծծուն՝
յի­
սուն
՚
եւ յետոյ
ն երք սա մուտ \\ ով Արծր (Ր՜Ի
շնականէ մր ա ո ա Հ րնգմ՛իշ^ա րկութ եան
Համար
Համեմատել
արշալուրշ՛,
|111
(
|ր(է՜Ա|1ւհ՜լի
եւայլն՛։
Ասով կ ա ր ւյ ա ր ան այ
Արծրունիներու
Ասորես­
տանէ ա կան
հ ա ւլումր
լ Հա յաստան
ւիա Էւ ահ եւ
ապաստանած
Սենեքերիբ
արքային
Հայրաս­
պան
որգւոյն
ցեղէն,
ինչպէս
խրոխտանօք
կր
յիշէր
Նաւասպ
Արծրունի՝
7/
ասլուՀ
թագաւո­
րին՝ րսելով
՚(
Այո , ճանաչեմ
եւ զիս արվւա–
յորգի ի սերմա՚էւէ
Սանասարայ,
որպէս եւ ան֊
ուանակոչեցեալս
եմ»հ
Արծ՜րւՀ^՛
լոկ
Արծուունի
կրնայ
ելլել
.
I Կ
Աշիւ ա րՀա
ղրա կա՛ս
անուններու
նոյնօրի­
նակ
ստուգաբանութիւնն
ալ նոյնքան
անար–
մէք է, զոր է>րինակ
Ամասիա
թագաւ
որի մր
անունէն
Ս ասիս,
որուն
վերչ\ի
Ա-ն
սակայն
արմատական
չէ, ա յլ Հայցականի
ււ
է
ինչպէս
տեղէ ո յ անուններր
Բաղանիս, Վարդենիս,
Է՛դ֊
շ^երս, Եղբարս,
որոնց
ուղղականներն
են բա­
ղանիք,
վարդենիք,
եղջերք,
եւլբարք,
այնպէս
ւսլ
||՚աււ|ւ|ւ
Հ
ուղղականր,
Արմենակէն
Արա–
գած
լեոի
անունր\, Արաստ
թազաւորի
մր ւս–
նունէն
Երասխ\\,
եայլն։
Անշուշտ
բանաւոր
չէ
նո յնպէս
սպասել որ երր Խորենացի
ա
յնքան
լա
յն կր րոնէ իր հրաղիրր
Հայոց
Պ ատմու–
թեան
Համար եւ կր ձեռնարկէ
այնքան
շատ
րան
բացատրել,
ւ<անմաութեան
միտս
սլալ»,
((
պատճառս տալ անբանութեան
առասպելաց»
(՛
ւ)
Ա,)" սւոուգաբանուԹրւէւն-երր ոլաւծ– եմ՛
արդ-Էն
ԱնաՀիտ\\
ւ1՚էշ
1903–
4
ր1ւ
"
X
1
",)
է.՚"|<""–
լւսւլւոլ1(Ւեան(յ ծ՜սւ(ւումր* յօգուած՚հՒւքաւս ւքէյլ։
(
էէ 133՛,
«
զւսնյայտ—ձածկուաձ-իրսյայտնել
(
տես
Է1 ա), երր կր խօսի
«
վիշապաց որք են
յազատն
իվեր իՄասիս»
առասպել-երգին
վր–
րայ՛ ու ինքնագոՀ՝
այդ ծածկուաձ
(«
անյայտ»/
մտքերը
յայտնած
լուծած
ԸԱալէ՚ս,
կր Հրա­
ւիրէ իր մեկենաոր
ՍաՀակ ասպետր
զարմա­
նալ իր Հանճարին
վրայ,
յաիղէր
նաեւ
մեր.
օրեայ
պաՀանչմանց
Համեմատ
ստոյգ, Հա­
ւաստի,
վաւերական
Հայոց
Պատմութիւն
մր
յօրինել
«
աոալին
մարգէն»
մինչեւ իր օրերը՝
ունեցած
միչոցներովր
ու իր ժամանակի
թե­
րակատար
գիտութեամբ։
Հրաշք մր պիտի րլ–
լար եթէ յաջողէր
ատ։
Իրեն
ուղղուելիք
մեգադրանքլ,
ոչ թէ
այդքան
քիչ յաջողելուն
Համար է այդ չա­
փազանց
վւառասիրական
ծրագրին
էք ԷԼ, եւ
ինչպէս
ինքն ալ կ՚ըսէ՝
«
անՀնարր
Հնարաւոր»
րնելուն մէէ, այլ այնբանին
մէչ\ զոր ամե–
նէն
աւելի
իրմէ
ակնկալելու
իրաւ ոլ՛ոք ու–
նինք, այն է իր ժամանակին
եւ. իրեն
մօտա­
ւոր ժա մանա կներուն
վրա
յ /(ճշմարիտ
ասաց­
ուածովք
Հոծ եւ խիտ» պա տ մութ իւն լկէ
մեզի
չտալուն
մԷԼ, երբ իր Պատմութեան
Երրորդ
(
հիրքր
կր սկսի
((
Աւարտաբանութիւն
մերոց
Հայրենեաց»
մակագրով
ու այսպէս
կ՚ուղղէ
խօսք իր մեկենասին
«
Որչաւի Լան եւ ,/իշ՛՛–
ղութիւնվ,
բաւեն»
պատմեցինք
«
ստուգապէս»
Մեծն
Աղեքսանղրէն
մինչեւ
Տրդատի
մաՀր,
"
յ
ո
յ ^
կանուխ
եւ Հեռի
ժամանակօք»,
աՀա
Հիմա
((
անսխալ
քեղի պատմեմ մեր Ժամանա­
կ՛՛է//՛ կամ դոյզն
ինչ Հեռի ժամանակով
եղած­
՛՛
էերր»։ Եւ կր սաՀմանԷ
որոշ այգ
ժամանակա–
շրր չանին
եզերագիծր
այսպէս՝
(
Տրդատի մա–
Հէն
մինչեւ
Արշակունի
ցեղին
թագաւորութե­
նէ ու Սուրբ
Գրիգորի
տոՀմին
քաՀանայա–
պետութենէ
սպառիլը»,
բսել է մինչեւ
Ս. Ստ­
՛՛
ակի
վախճանիլր
որ տեղի
ունեցաւ
438
ին։
Ակներեւ է ասկէ թէ Խորենացի
կր պնդէ
թէ Ե.րդ դարն է իր ժամանակր
ր
,
առ
մերովս
ժամանակաւ/
ինչպէս ի
ր
պատմութեան
ուրիշ
տեղերն ալ կր Հաւաստէ,
մասնաւորապէս
երբ
կ՚րսէ թէ Հայաստան
դառնալով
իր
ճամրոր–
դութենէն,
մեռած
գտաւ
իր
ուսուցիչներ,,
(
ՍաՀակ եւ Մաշթոց/
ել կ՚աւաղէ
ի,, չար
բաղդր։
Ուրեմն
ամենէն
ուշ (
Հրղ
գ
ա ր ա
եբ
.
րորգ քառորդր
երկարաձգած
կ՛ր,լայ
«
իր ժ ա–
մ՛անա կը>)>։
Հարկ
կ՚ըլլայ
..,,,1.111,
ք
%%
ել
, ,,
ր
աիճան
Հիտւաւոր է ի
ր
Հաւաստսւմր
թէ այդ
Fonds A.R.A.M