22
ԱՆԱՀԻՏ
Եւ աս աղե ո ո րիւր
րիւրաւոր,
Անոր
աՆ աս ւ Հ ա ր ո ս ա ո
Լ
թե ահ
շլւ կ աո
թ իւ ••
Անոր փառքի
րարձունքն
ի Հեր,
ՆրՏԷ
աււա^
ո չ ՏԷկ իշիէան Էր Հառեր.
Ու չրՀասան
իրՏԷ չետոչ
ուրիշներ...
Նր են
</ա
ռանգ ո ւն Էր Տի ա չէէ ՏԷկ
ււ
ւդ
0
ի կ .
Որուն
անունն
Էր ՀհդինԷ :
Բաչռ
ի՛նչ
՚
լ
"1
^Ի^ի վէւրԼ՜ն փրթահ
Տէկ
լուս ի էլ:
Ի՜նչ
ԼեղինԷ,
Պիտ
ք
ր
ս
էիր
իր գեւլն աՏէն՝ աեղին է
։
Ան կեանքին
Տէ^ Տի աչն գարուն
էր էՀանչռ եր,
՛
Մա ղի կ*1ւ եր ու Տէ$
Է1ւ
աս լեր երգ ել ով,
Հա Տակ գորով,
Հա Տակ
երազ, ՀաՏակ
Հէքեաթ
ու թիթեո
Ձեռքին
ունէր փունջով
նարկիղ
ք
Աչաերուն՝ վարգ ալ ու ա լուան.
Հ՚րթներն
Տեի»ակ, շուշան
իր վիղէ
I
՚
ա ա
Ահ աշա րն ասլրիՏ-Տե
ււն իՏ աղու ակ ան.
Կր հաւլկէին
Տանիշաէլներ
աչքերուն
Ան ու րշ1ւեր
ււ ւ
լիր ր աչ ՜ճերՏակ.
խնկենիի
ունէր
րուրուՏ
Եր Տաղերուն։
հ լւ փանքն
Հա Տակ.
նրրունէլներէն
նունուֆարներ
քնքշենի
Ու Տաաներէն
կակաչներ
կլլ վառէին.
Կուրհքլլ
պո ա ու էլն Էր կոկոնի
է
Ու ձիւնհաղիկ
աձռոդ-չ թերթ թերթ՝ իր ՏարՏին.
Ան
ր՚սրի Էր> քք
0
է
ւԻ"
նրՏան
Ո ր ւլաշաերուն
վրրւ
Ա
ն
կ ՚ի^էւէ,
*
Ւ աՏԷ՚հ հա զիկ եւ աՏէն
իւոա
աննրշան^
Անով օհուահգ գինով անկէ,
Կր րասուին
հոռն առաւօտեան
։
Ան րարի էր, լոչսին նրՏան, ու խոնարՀ^
Որ կր Տտնէ աՏէն
շեՏԷ
անիւրտիր,
Ու կր րամնէ
իր շշս՚՚րՀշ
Հաւասար,
Առատօրէն
ու
[/
,
ա
//
,
/
,
••՚
Բարի էր. դի
ս
ք
էլր
ճանչեաչէն
Պալատ
թէ
Հիւղ,
Տեհ թէ պզտիկ.
Գութն
ՀոՏանիշ
էր
անունին,
Ալ Տիս Հաղահ Հրեշտակ՝
ինը...։
Ու թագաւորն
այղ ունէր
Տէկ
ղշրացի •
Պալատին
ղէՏ կար
Տէկ
Հիւղակ.
Կր րնակէին
այնտեղ
քաղքէն
Տեկուոի՝
Այրի
։
՝
>այր Տր եւ իր
ղալակ։
1"
եղճ կլՐ՚իկշ տասր տարի է այրի էր
։
Լրւաւլք
կ՚րնէր ասոր անոր.
Ու ձեռքերուն
սեւ ղորհովր
տննրւէր՝
Կր Տեհրրնէր
որդեակն
աղուոր։
հր յոյսերր
եւ ասլաղան
Անոր ճապուկ,
Հտղիւ
նետուող
Հասակին
Պինդ էր սլլլեր> կապի
նրՏտն։
Եւ արեւն
իր, ուրախութիւնն,
ասէ
ն րան,
Անոր սրտէն
կր
րըխէին...։
Անոր աՏէն
Տէկ ձրպիտր
սիրագին՝
Կլլ հաղկեսնէր
իր սիրտն աւեր.
Մէկ
տրտՏոլթիւնն
անոր
ղէՏքին՝
հր սրտէն
ներս
սուղ կր րերէր...՛
Ու Հրպարտ
էր անուի.
ուրիշ ո ւէ ունէր
Որ Ներութեան
րլլար
նեւլուկ
հր չարչարուահ
ոսկորներուն,
Լոյս կաթէր
հր Տայրական
աչքին
աաՏուկ։
Ու Հրպարտ
էր որ իր << Հոդեակր»
արդէն՝
Եղահ Հասուկ, պեր՜ճ պատանի,
Թիկն
ու Հ ասակ մաււտնգեր
էր իր
ՀօրՏէն,
կերան
կողին ինչպէո
կաղնի:
Նեւ աչքերն
ու յօնքերր
սեւ անորն էին,
հնչպէս
նաեւ սեւ Տաղերր
ղանգրագեղ.
Պեխերն
սեւ սեւ կր պաղէին,
՚
Ծրէւօտին
շուրշ Տօրոլքն՝
ՏաՀկի
պէս
շրքեղ։
Ու Հովիւ
էր այրի կր1։ոք այս ւորղան ••
Անունն
ի՛նչ
փոյթ Տեղ, քանի
որ
Հէքեաթն
ուղեր է Տաւնալ
զայն,
Տալով անոր անՏաՀոլթեան
պատՏոլ՚&ան,
Ընծայելով
Տեղ սիրելի գէՏքն
անոր..՚.ւ
Դ
*
*
Fonds A.R.A.M