ԱՆԱՀԻՏ
41
Բոցը
զօրեց
կածկլտեց,
՛
Բաշերուն
ծընունդ
տըւեզ։
Հուր ա՝, Հուր ա՛, Հուր ա՛։
Ա՛յ
Մելիմէտ,
Մելիմէտ,
Աղուորիկ,
Հըզօր
Մելիմէտ,
Տըգեղն
ու վախը
Հանէ՛,
Մեր Արտերէն
կործանէ՛։
Ա՛յ
Մելիմէտ,
Մելիմէտ,
Բոցակածակ
Մելիմէտ,
Վառենք,
երգենք
՚
Բեզ
յաւէտ,
Աստղիկի
կըրակ
Մելիմէտ։
II աճան, իր նստտե
տեղէն
կր ձայնակցէր
ար։
երդէն
ու կր Հետելկր
պարի
շարձուՏհերուն
ան–
զգալարարյ
որսլԼււ թէ իր Հին ու
աղչ^իկ
օրերն
ոլլա
Տ
ին :
ԿԻԻՐԵ1
ԻՐՈ8ԵԱՆ
1929,
Դեկտեմբեր
ա1ւտ 1տեւո(1
(
Վեւ-ջր յաջորդ թիւով)
*
Ն Ո Ւ Ա Գ
Զե փիւ ռ ր մեղմիւ լինր կր փոթե
ԵԼ Տոն կր ղեղու շողերու ոսկին.
Ծաղկանց բոյրերով |ի&ր կո պարէ,
Այգն ալ կ ՚ ա րբ ենայ տաղովն արտոյտին։
Ափունքէն՛ ինչպես երագ մ՚անանուն,
ՈԼՐՈԼ
մր կ՛անցնի ոերմակ թեւերով,
Ու յոյլ շրրշիւն մ՚իր քղանցքէն (ասելով,
Կ ՚ ա ռլրցնե Տոգիս անուրջով ւ(՚անռուն։
Հուրի ւքր անցաւ նեոքակ շրղարշով,
Գարնան առաւօ՛տ՛ բեոեղ շրրթներով։
Զերդ միջոցն հայցմամբ՛ անցնող արեւին,
Թեւերս իր ետին բացուած մրԹացին...
Ս Պ Ա Ս Ո Ւ Մ
Ու կ ՚ ո ւն կ ն դ ր եմ նոգեգբւսւրն քու երգիդ
Եւ երկնաՏամ փբսփրսուքին ռողմերու,
Անտառին մեջ՛ աղուալուսնի պաներուն,
Ուր լրռութիւնն երանութիւն կր ղեղու։
Սիւք մ՚ ա լ ե ծ ո ւ փ մուշկի բոյրով բեռնաւոր,
Կր գրգուե գիս ու Տառաչել կր մրղե...
ԵԼ մեղմօրեն, գերդ ւքութն այգուն լոյսին մեջ>
Ես կ՚րնկլապիմ տեսիլիդ մեջ խորսւնդորր.
Ու՝ քւոգեսոյղ՛ միշտ քու երգիդ կ՚ունկնդրեմ,
ՈՐ սրրտիս մեջ ժրպիտի պես կր ծաղկի.—
Սակայն, աւա՛ղ, դուն Ցամաքն ես, ու ես Ծով,
Եւ իմ մրրմունջրս քու երգրդ կր կարծեմ։
2
ք >ք դ
1930
(5. «
տԻք՚ւ՚ԿԵԱ՜ե
Fonds A.R.A.M