42
ԱՆԱՀԻՏ
Հ Ո Գ Ե Կ Ա Ն
Ա ա Ն Ա Ս Պ Ա Ն Ո Ի Թ Ի Ի է ,
(0
Ր Ա Գ Ր է Ս)
Ո՜րքան
անուշ է շաբաթական
Հանգստի
օրր...։
Վեց
օր պայքարելէ
վերՀ
քադիի սս|սւ–
նուսեան
գէմ՝
ւՐարգ
կ՚ախորժի
անկիլքւ
մը
քաշուիլ,
Հաէւգչիլ,
երազե
լ,
ապրիլ...։
Այո՛,
աղուորս,
Հոգիի
սպանութեան։
Գեռ՛ երէկ
կէսօրուան
ւՐօւո էր,
չտեսա՞՛ր
Հոգիիգ
ւՐաՀացոււՐը։
Ս՛ակ մ՛ր իր պաղ
Հսլոււքն երովը
քեղ անգաւ/՝
մըն ալ գե–
րեղմ՚աննոցին
չմօտեցուց...։
Ղմ՝՛եռա՛ր՝
երր. մ՝սով,
ոսկորով,
ալքօ–
լով
շաղախուտն՜
մարգակերպ
սքնասուէւ
մլ
1
ԷՐ ""կի՛ներր
փայլեցուց
քու
աչքիգ.
ոսկի՛նե՛ր,
քու
մ՚աւոնհ րա ւլ
արուեստով
ր
քով
քովի եկա&–
ււ ս կի՛՛ն ե՛ ր։ իսկ գո՛ւն
կյլ
տառապի՜ս,
շրթներգ
կեղն՜
խօսքի
ու այ -
տերւէ
քծ՜նող
ժպիսաերուն
մարզանքին
կր
ստիւղես...։ իսկ գուն,
Հեռու քու
երաղիգ
Հմայիչ
արաՀետներէն,
քարոտ
՜
ճաւՐբսՈւե–
րու
չար չարաէւքովր
կր մեռէւիս՝
ապրելու
Համ՛ար. .
Այո , աղուո՛րս,
յանցաւոր
ր
գուէւ ալ
Տես...։ ՝Բու ցեղիգ
սաեղծ՜ագորհ՜ող,
տոկու՛ն,
Հրաշալի
ոգիէ։՝ քեղ ալ օր մը քարափ
պի­
տի ՀասցնԷ... Հաւատա՛,
կ՚երգքւում՛
բոլոր
աոաուանՂւերուս
ււհւա՚1ավ.
..։
էլ չէ՞ որ՝ աւաււ/ ե րա/
լեցուն
կապոյտ
երկնքսվ
լուսնի
աղեղի՛ն
տակ՝
կապոյտ
ժպիտով
նաւապետը
իր նաւուն
ղեկի՛ն
վւակահ՜
յառաշ^ կր քշէ մեքենսհւ։
իրարու
եաեւէն
պար բռՊւող
կաիՒի
փրւիուրներուն
մէՀէն՝
նաւր կր սուրայ, կ ր սաՀի, գէպ ի
զ.աղ անիք ր կապոյտին..
.։
Ու որոտո՜ււՐ,
մ՛րրի՛կ,
փոթորի՛
կ։
Նաւապեար
յաճախ
իզուր կր
պայ­
քարի
իր ճակատագրի՛ն
գէմ՝...։
Գիտ՛նաս
թէ՝
նաւուն
կուշտի՛ն
խրուող
անծանօթ
կոճակներուն
սարսափէն
վերՀ՝
ցամ աք
Հասնող նաւապետն
եր ալ կան։
Ու֊
"
^",/ն
իսկ՝ կապոյա
խորութ՜եան
մ՚ԷՀ մ՝աՀր, ղե­
կավարին
Համ՛ար
մ՚աՀերու
ամ՚ենէն
աղուո–
րր չէ
Դ
արգեօք...։
Ո՜րքան
անուշ է լ"իկ ոգեկոչումը
մ՝եր
իտէալի
երազին. Հոն իւն գա լ, Հոն պարել,
Հոն երգել,
Հոն մեռնիլ
վերջապէս...ու
այս մ՚աՀր՝
ն՜ովաՀարսերուն
՚
էիրղ\է\ նետ–
ուող նաւապետին
մաՀուան
չի"
նմանիր։
Ու ա յս
ւ1աՀր՝
նաՀատակում՚ի
իսկապէս
Հաւատացող,
մ՛իամ՛իտ ու ատով իսկ երջա­
նիկ
զինուորին
խեգճ
մաՀուան
չի՝ նմա–
նիր...։ Աղուոր, շատ աղուոր մաՀ մր, որուն
սլտտրսհւքր՝
քեղի եւ քեղի
պէսներուէւ՝
գսլրոցի
գրասեզսճՒներր
մ՛ետաքսի
իՒելերով
Հիւսեցին...
գիտեմ՛։
* * •
Ո՛րքան
սՈւուշ են այն
վայրկեաններըլ,
երր. պատու Հանիս մօա, գրասեղանին
վրան
փռուած՝ կր թ՜աղուիմ
թուղթի
Տ՜ալքերուն
""
էի
–
Բանի մր էշ ֆրանսերէն.
ֆարիզա–
Հայ
թերթերոլ
գաղափարակւսհ
բաղխում՝.
ու կր բանամ՛ ծ՜րարր Ադւ-աաււներուս.
Հոն
ալ՝ Պատրիարք,
թաղական.
տուայտում,
Հեգնանք,
կաշկանգում՝...։
Առիւծը՝
երկաթէ
ձողերով
շրջապատ­
ուած՜՝ իր երբեմնի
ժայռերը,
անաառներր
պա ա պուտ
կուլայ...։
Նաբաթ ր անգամ՝
մ՛ր «ՇրՀիկ»
քիչիկ
մը Համ Հոտ կուտայ
թերթին։
Արեւել­
եան ու լեՀական
գրականութեան
պատ–
Fonds A.R.A.M