ԱՆԱՀԻՏ
Երբ դուն ձաղկիս՝ երկիրն
ամբողջ կը ձաղկի.
Ամէն մարդ քու խենթութիւնովդ
կը խենթենայ.
Եւ երբ քու փառքըդ
խաւարի,
Բոլոր աշխարհ սուգ կը հագնի։
Ոաքի՛ ելիր... եւայլԱ։
՛
Բու ծովդ յստակ, քու ծովըդ ^ինջ,
Ուր ս՛եւի ֊ճերմակ
կը փայլին
ա՛յնքան
նաւեր,
Ոաքերուդ տակ կր խոպոպէ իր ասպարէ՛զը
կակուղ՝
Ցոլացնելով իր մէջ կապոյտն
երկնքին.
Աստուած
ինքն իսկ իր շողշողմանը
ծոցէն
Հոսեց այս ծո՛վը միշտ
ժպտուն,
Իբրեւ գօտին
լուսափառ
Որ պէտք է թուխ
ժողովուրդներըդ
կապէ։
Ոտքի՛ ելիր... ելայլն>
Ափունքներուդ
վրայ արեւոտ՝ կը բուսնի
Ձիթենին, ծա՛ռ
խաղաղութեան,
Եւ քու դաշտերըդ կր պանծան
Որթատունկո՛վը
փարթամ։
Ո՛վ Լատին ցեղ,
յիշելով
•
Բուկին անցեալըդ
մշտաշող,
ԳԷպ ի Յոյսը
ելի՛ ր կանգնէ՛ ու Խալին տակ
Եղբայրացիր–.
ՖՐԵՏԵՐԻ-Բ
ՄԻՍԹՐԱԼ
Fonds A.R.A.M