5 0
ԱՆԱՀԻՏ
կուտայ
որ նա Հրաձեշտ տայ ՀաՏալսարանին
եւ դրութեան
ուսուՁնասիրութիւններով։
Անոնս չաչ^որ–
ղոյղն
օրւսպւսՀիկին
ի կարօտ
փնտռէ
իրեն
ուրիշ
դեցին
Իրանի ՊաւոՏութեան
նուիրան
Հեաաղօտու–
ասսլտրէղ,
էայղրնի
(
Լււլանասւ
Պետական
Ազդա–
թիւններր։
Իրանի Հետ անձուկ կապուտն
էին
Հիւ–
դրական Թանգարանր
կլլ բանայ
իր դռներր
երի–
սիսային Կովկասի աղդերր,
որոնք
ինչսլէս
Իրանի,
տասարդ իրանադէտի
առս,շ. այնտեղ
10
տարի
նոյնպէս
աՏբողշ յառաշտկողՏեան,
նաեւ
Հեռաւոր
կր ւղաշտօնավարէ
Մարկա արա իբրեւ թանգարանի
Ասիայի Տէշ խաղացին
գերակշիռ
ղեր,
^՚
ո
քն
իսկ
վարիչի օգնական
,
Բայց այս սլաշտօնր
ՀաՏտձայն
Եւրոպայի
վրայ
րերին
փոփոխութիւներ
,
Իրանշ
չէր
իրանաղէտին
սրտին ձգտուսՂւերուն: Գր Կ-էօյէ,
Տիւս կողՏտնէ
ո^նէր
իրեն սաՀՏտնակից
Հւսյաս.
որ տնձաՏբ
ծանօթ էր Մւսրկուարւոին
նոյն քաղա֊
տանր, սրան րախտր շատ յա՜ճախ
կր
՚ / / ՚
է ( ՛
ելեւէշ֊
քին Տէչ, կր յայտնէր ցաւ, թէ ականաւոր Հետա–
ներ իր ան Տ իշական
ազզեցութեան
տակ։
Հայաստա–
խոյղր չի կրնար այս պաշտօնին
Հետե, ութետՏր
նր իր աշխարՀաղրական
՚
էիրք՚՚վր
նկատուան էր
ինռղինքր
բոլորանուէր
իր Տասնաղիս,,,, թեան
ՏիասաՏանակ՝
ճանաւղարՀ
Հիւսիսէն
իշնող
ազղե–
նուիրել։
րու։ Այո սլա աճ՛ առաւ ալ Մարկուարտ
Իրանի
կ
1
Հ Տ ՚,
^ Լ–
ւ՚ւ I
I
պատՏուՁեւեո
ուսոււաասեոեւու
ՀաՏաո
անՀոաօեո–
հս, այժո
կւսստծ
է՜լ, արղգս րր դործերուէ Ղ
ւ լ
Լ
I I Լ ւ ւ ,ւ <֊
րնղՀանուր
Հռչակ։
1910
իֆ, երր վախճանեցալ
" " »
ք « ՚ ք
"
ւՒԻ դարձնէր
ուշադրութիւն
նաեւ այս
ՀՀւս (/< րէ֊՚-ւ ադԼա
եւ.
լեղուաւՀան
հէ 1լո
ղա
յաւ
Ֆինկ,
կող՜երուն,
Բերլինի ՀաՏալսարանր
Հրաւիրեց
Հռչակուած
ի–
Թէեւ
իր րնդարձակ
ՀՏաութիւնր^
Տասնաւոր
րանագէտր
ստանձնելու
իրտնաղիտութեան
կա֊
սաՀՏան չէր ճանչնար,
բովանդակ
Արեւելքր իր
թեղրր։
Այստեղ
Հիւէհեց
Մարկուարտ
կից իրանա–
զննութեան
առարկան էր, բայց իր
գրուածներէն
կանին Հայագիտութեան
յատուկ
աՏբիոն Տր, եւ բացայայտ կր տեսնուի թէ կանգնած է ան Հա յաս֊
Հպարտ էր, որ Հայերէն
լեզուն
աւ,,սչ՝ին անդաՏ
տանի բարձրավանդակի
վրայ եւ անկէ կր զննէ
իր նախաձեռնս, թեաՏբ ունեցաւ ՀաՏալսարանին Տէշ ազղերու
շարձուսՂւերր եւ անոնց նախաւոր
բնւսկա–
(
ւււււււււ
կ ս։Տրիոն ;
վայրերր։
Հայաստան ոչ Տիայն եղան էր Հասարս,–
Մարկուարտ
ձեռ֊
բերած էր անՀաՏեՏստ
Կ
՝"11
~՝ան.սսլ,,,րՀ, այլ եւ ցոյց կուտւսր անցնող ձո.
ՀՏտութիւն
յառաշ,ւ,կո,լՏեան
Ասիայի աշխարՀա–
«
ովուրդներոս
Հետքերը
իր յուշարձաններու
եւ
գրութեան,
պաւոՏութեան
եւ Հղուաղիաութեան:
գրականութեան
Տէշ, Հազուադէպ է
Մարկուարտի
«
Մարկուարտի
լեզուագիտական
Լ պատ Տ ական ՀրՏ–
Հետազօտութիւներու
Տէշ գրուանք,
ուր Հտյ աշ–
աութիւնր
գերիվերսյ է սովորական
սաՀՏանէն,
կր Ի"»րՀ
ն
ե
֊
Հայ գրականութիւն
ր
զննութեան
նիւթ
դրէր Թ. Նէօլղէկէ,
դիտէ լատիներէն,
յունարէն,
դարձան չրԱան .
Հայերէն,
տրաՏերէն,
արաբերէն,
իրաներէն
եւ
Գձբախտաբար
իր Հետազօտութիւներու
Տեն
թուրքերէն,
նաեւ Հնդկերէն, եւ կրնայ ազատօրէն
Տաս–
/
յ ը
գտնուի տակաւին անտիպ, 1՚ր
աբձանիքր
֊
զտուիլ
այս լեզուներով
գրուան
աղբիւրն երէն,
արեւելագիտութեան
եւ յատկապէս
իրանադիտու–
կրնայ
նոյն իսկ չինական
աղբիւրներր
շաՀաղորնել
թեան եւ Հայաղիտութեան
ՀաՏար
կարող ենք
իր նպատակին
ՀաՏար։
Ունի սրւսՏիտ Տիտք, ան– բնորոշել րստ արժանւոյն
Տիայն այն ւէաՏանակ, երբ
Տրցելի է իր Տասնադիաութեան
Տէշ,»
Կ՚աւելցնէ
ունենանք
ապաղրո, թեաՏբ անոր Տաքի
բոլոր ար­
այս տողերուն
վրայ ՀոՏՏԷլ. «Ոչ Տիայն բազՏալեղու
աաղրութիւններր;
նա չռաշալերուեցալ
ի կեն դա.
(
թօ1^1օէէ€)
Տրհ է, ինչպէս
Մեցցոֆանտի,
ել նութեան.
խլեց անթիւ դրուատիք,
նավսսՀտրուե–
բազՏավէպ
(
թօ1 > ՚ ե ւ Տ է Օ ւ ) .
ինչպէս
թերեւս
քի. ցաւ իր անչափ
ՀՏասլթիլնշ,
բայ
,
;
չզանուեցաւ
չերն են, այլ եւ աէլ, է նախանձելի
յատկութիւննե–
Մեկենաս
օժանդակելու պատրաստ
երկերու
Հրա֊
րու,
ունի թափանցող
Տիտք Տր, որով կր տիրանայ
տարւսկութեան
:
Անշուշտ
ինքնին
Հեղինակր
ունի
աՀա
ւոր
նիւթին եւ պատՏական-բանասիրական
Տե– յանցանքի
րամին Տշ այս կէաի Տէշ,
իր տ,,,ր
0
րի
թոաին,
նակ աշխւստաձելը,
որով ՏիտնդտՏ ապարան
յանձ–
Հաղիւ աւարաան
Տիւբինղէնի
ՀաՏալսարանր՝
նուան
աշխատութիւն
Տր կ՚ենթարկէր
անվերշ ւիո
ելաւ Հրապարակ
ասորա-բաբելոնական
եւ եգիպ–
փոխութիւններու,
եւ անդադար
յաւելուահնե ով կր
տական պաւոՏութեան
աղբիւ րներու եւ ձաՏանակա–
նանրաբեռնէր
նախատեսնուան
Հաշիլր
Հր, ,
Fonds A.R.A.M