ԱՆԱՀԻՏ
43
Ո՛վ այս անդորրը... Ննջող լի՛ճ ոսկեղէն,
Ուր, մի առ մի, խիճերու պէս
խորասոյզ,
Աշտարակէն թափած
կ՚իյնան
թրթռայոյզ՝
Ծանըր ժամերն որ ալիքներ
կ՚աղեղեն։
Ասպնջական
լըճին
Համբո՛յր
ըսպիտակ,
Անուրջներու
յոյլ կարապներն
Հըպանցիկ,
Կիսաքընար՝ կըտարագրին սըլացիկ...
Կամ կը ցնորի՜ն՝
կըաուցն
իրենց թեւին տակ...։
Յանկարծ խայտիտ
մը կըմտնէ,
լիայոյս,
Սաղարթին մէջ որ լուսամուտս է գորգեր.
Կը ժիպակի՝ Հոն փնտռելով թառ ու կեր,
Նայուածքիս իսկ փայփայանքէն
տալով
խոյս։
Վեհանձնութիւնն
աքասիային
կ՛անձրեւէ,
Լայնափեռեկ
գանձանակին մէջ ձորին,
Մանրատերեւ
իր ոսկիները
դեղին,
Զոր Հովը, մերթ, Համբուն
վըրայ կը ցրուէ.
ճամբո՛ւն՝
ուրկէ, տարափին տակ
անօգուտ,
Ծեր
մուրիկին
կ՛անցնի
ե՛րգը գլխաՀակ...
Ո՛ղջ թէ մեռել՝ ամէնուն
բի՜ւր րխր մաղթանք...
Ո՞րն ընդունիլ
իբրեւ
բաժի՛նը
Հոգւոյդ,..։
Կարծես իԳԷ նէյ մ՛է տէրվիշեան
թախիծի՝
Ինքնամոռաց
կանչն աքլորի
մը, Հեռուն...,
Հովի՛ւ անՀօտ, պարմանին
շէրն է խոՀուն,
Երկարաձի՜գ՝
ուղին պէս ուր կը սուզի։
Բարձած
իշուն՝ Հիւղեր
խըոիւ ու կոտոր.
Պառաւ մ՚աՀա
կ՚ընծայէ քիչ մը անտառ.
Տըղեկ
մ՛ալ
յոյն՝ կը վաճառէ,
միալար,
ք՛իպ, ձոր ու լեռ.—((Կըաա՜ւ,
աննո՜ւխ ու ծոթո՛ր..,»։
Շաղփաղվւ
շեմեր շըռընդաձայն
կը ցնծան,
Օդածածան
մունջ եղերգին
անտարբեր.
Մինչ մանուկները
քեզկըզգան,
սեպտեմբե՛ր,
Եւ ա՛լ չունին իրենց աւաչն
ամառուան,
Օ՚Հ, այս բոլոր տի՜ւը խոնարՀ՝
ասդէնի,
Որ գեբերկրի
մը քաղցրութեամբն
է օծուն....
Միջոցին
մէջ՝ յագուրղի տօն
մ՛ասմազուն,
Միջոցին
մէջ՝ ուղեՀրաւէր
մը գաղտնի...,
Fonds A.R.A.M