ԱՆԱՀԻ
Տ
Ա I ՛ I ; I ՝ I I Ի
՚1.
Արեւ, ո՛վ երկնի պերճանքն ու Հոգին, փառքն ու
բերկրութիւն,
Երր
վսսյլըղ գիտեմ, որ անդ կը ցոլայ
զեղմամբ
մ՝անսահման,
Հոգիս իր մըթին
Հունէն դուրս թըռած՝ քեգի՛ կր դիմէ.
Ընդունէ՛, Արեւ, դուն որ գիս քունէն շարժման կը կանչես
Կրակէդ՝ իբրեւ
թեւ՝ երկու շառաւիղ տո՛ւր իմ ուռերուս,
Որ անոնդ փաղփուն
բաբախիւնին
մէջ թըւիմ Համակ
լո՛յս...։
Ո՛վ Բացարձակին
դուստր աստուածագեղ, սէր ու Հոյզ ամբողջ,
Գարերն՝ ոգող քեզ՝ սիրոյ կանչերն են վերին
ոյժերու.
Բայց անոնց խորէն կը ժայթքիս
իբրեւ
ուղխ
մ՚աՀեդայորդ,
Ու կը ծաւալի՛ս
տիեզերքն
Համայն
քեզմով
լեցնելով... «
Մեր միտքն որպէս զի երկ մը յըղանայ քեղՀետ կը զուգուի.
ԱնՀունն
որո՞ւ Հետ զուգուեցաւ
ըզքեղ
երկնելու Համար...
Բերքի ըսկըստծ տիեզերական
յըղոլթի՞ւն
մըն ես.
Բոցերու՚նղվըզո՞ւմ,
իմաստութեան
մը գերածաղկո՞ւՄս
իսկ՛
Աստուածային
ա՞յց՝
մ՛երկնային
տենդի կրակով
բըոընկած.
Կամ չե՞ս տարմ մ՛արդեօք
սիրոյ սարերու
Հըրեղէն թիթոանց... ։.
Գուն
Հո՛ն կը ճեմես քու պայծաոութեամբըդ
մեծափողփող
Մինչ աչք մ՚է մեր կեանքը խոր մըթութետն
մէջի զո՛ւր բացուած.
Գուն խաւարներու
լուսաւորումին
Համար կը շողաս՝
Մինչ երջանկութիւնն
երազ մ՚է պատուած
անՀուն խաւարով.
Գուն աշխարՀային
թախծութենէ
վեր՝ միշտ խա՛նդ ու խնծիղ
Մինչ մեր ցնծութիւնն
ապագայ
այգի
մը փայլը վիժած...։
Ո՛վ յաւերժափառ
Աստուածութիւնը
Համօրէն
Ծաղկման,
Ո՛վ դուն, տարփուՀին
երկնի բովանդակ
զօրութիւններու,
Տանուն
մեծս։լոյս
ցնծապանծումիդ,
դեղոյդ ու փառքիդ,
Երկնային
սիրոյ
զերթ այցելութիւն
մը վեՀագորով,
Մեր մշտաթախիծ
որեարներուն
մօտ՝ իջի՛ր
մեղմօրէն,
Ու մեղ երեւցի՛ր
զերթ բոցեղէն
թուփ
մը վարդենիի... ։
ԱՍԱՏՈՒՐ ՍՈՓՈԿԼԵԱՆ
Fonds A.R.A.M