ԱՆԱՀԻՏ
Զանգակատունն
եմ սւօն օրուան
կարծես՝
է՛ր ղօղանջներէն
վանքն ի վար ինկած,
Ծայգն իմ աբեղաս
շուրթով լըռակաց.
—
Ու վիՀի մըչափ կը վախնամ
անձէս։
Շիջաւ /լարմիր
մուՖ ու խունկը
մեռաւ.
Մոնա՚զ որ սէրէն կը վառի
յանկարծ՝
ԶաՀ մըն եմ Հիմա
մութին մէջ արծարծ,
Ուր մերկ աղջիկներ զիս կ՛ըմպեն տակաւ–.
Հուսկ կ՚երկըրպագեմ
ինքնակամ,
էւըչոլ,
Կիսափուլ
մեհեանն ես եմ լուսնին
տակ,
Որ կը պաղատիմ
ցայգէն
անյատակ՝
ճամբա՛յ
մը անձէս, սիրտէս
ւիաիյլելու...։
Փարիզ
ԱՀԱՐՈՆ
Fonds A.R.A.M