ԱՆԱՀԻՏ
չասաւ
՛
ն
ս՚ԵՀէտ
Մայրաքաղաքի
մեհեան
մ՚էր շատ Հին,
Երեւան բերուած
պեղումով
ւսՀեղ.
Երբ կ՚իջնէր
բաՀին Հարուածն
ամ1Հւ Հեղ,
Ի խորոց կու լար դարերու
ոգին։
Ես միայն գիտեմ անոր տեղն
Հիմա,
Որուն
կ՚երթըցուի
լուսնակին
լոյսով.
Մինակ
կ՚ըլլամ
միշտ ճանապարՀին
զով,
Ու գինովնալէ՛ն
այդ լոյսով
Հինայ։
Մոմ մր կ՚ունենամ
ձեռքըս, չըվաոուած, —
Երազ որ կայծէն պիտի
Հալի վաղ,
Ու Հատիկ մը խունկ, — թուխ
բի՛բ մը նըւաղ,
Ուր կ՚արաօսրանայ
մորմոքն
անաստուած։
Երկար ճամբայէն
թոյ րով
արծաթի՝
Մանուկ
լըոութիւնն
ինձ Հետ
կ՛ընթանայ,
Եւ որպէս զի շուրջն Հեշտիւ
մըթանայ՝
Իր վիշտին ամպէն
սիր արս կը ցաթի... ։
Ու կիսակործան
մեՀեանին
մօտիկ
Կը Հասնիմ յոգնած. կ՚աՀաբեկէ զիս
ՍարսոաՀար
մինչեւ
ծայրերը
մազիս՝
Ուրուականն
անոր, իբրեւ
քալող
ղիք՛
Կը վառեմ
մոմիս վարսր նրբաՀոա, —•
Աղօթքէս առագ աղօ՛թք
անբարբառ,
Բոզին վրայ
կ՚այրեմ
խանկրս
յամրալսսր,
Ու ես արիւնոտ պատարագ
մ՚եմ
Հոդ։
Սակայն, չեմ կըրնար, չե՛մ կըրնար
երբեք
Աղօթել երկար, բառեր գիտեմ լոկ,
—
Գըմոխք, սէր կամ վիշտ
. . .
յետոյ
սիրտ մ՛։
ՎՀրջացաւ արդէն, զերդ շող կիսաբեկ։
Fonds A.R.A.M