4
ԱՆԱ
ուեցաւ
ընդունի
լ Եգիպտոսի
I)ուլթանին
զօր
քերուն
Հրամանատարող
Հալէպի
ԸշՐ^թՒ՜
մուր
ամիրա
սլ ե ա ի ն ա այմանն
ե ր ԷՀ, իր
ձեան
առած
իր կինր՝
Հայոց
թագուՀի
Ս՚արկրիթ
ար Ա ուասոնը
,
Պօ գոս Ա. կաթողիկոս
ր
դ
Մա
րիամ
թագու
Հի Ն
(
իր թ իկնապաՀ
Աոն
ի է րն ու
անոր
ամուսինը
Ֆիմի
ք
եւ այն քանի
մր իշ
խանները
որ պ ա շա ր ման
աաեն
իր Հեա
մնա
ցած
էին
%
ղնաց
անձնաաուր
ըչլ ալ Ըշ Ր^1$է՜
մուր
ի ն
յ
որ ղանոնք
պ ա ա ո ւ ո վ
րն ղ
ունեցաւ։
Այղ
յաղթ
ութ եան
լուրը
երր Հասաւ
ԳաՀիրէ,
Ա
Ս ելիք
է լ Աշրաֆ
Սուլթանը
մեծապէս
ուրա
խացաւՏ)
,
կ՛ ր ս է ժամանակակից
արար
քրո
նիկագիր
մը, եւ
ԳաՀիրէի
միջնաբերդին
մէ^
երեք օր թմբկա
Հարութիւն
եղաւ, - ինչ
որ
ցոյց
կուաայ
կարեւորութիւնը
գոր
ունէր
յ ա էս
Ս՝ ամլուքներուն՝
էբր Ր" ԴԴէ *^ա ղ ի ր ուժ
մը ՚ Ա ի լ ի կեան
Հայսլեաութ
ի լ ն
ը։
Սսոյ
կառավարիչ
անուանու
եցաւ
Յակոբ–
Շ ա Հ անուն
անձ մը, որ Հաւան
օր էն
մաՀմե–
ա ականաց
ած Հայ մ ը ն էր* Գերիներր
ղրկուե
ցան Գա Հ ի րէ. Ա ու
լ թ ան ր ա ռ ա ջ ա ր կ ե ց որ Լե
ւոն
մաՀմեաականութիւն
ընդունի,
ի փոխա
րէն
գինքն
ա գա ա
արձակել
խ ո ս ա ան ա լո վ։
Լեւոն
մերժեց
ք
եւ բան աարկե
ալները
յ անձ–
նուեցան
Եղիւդտոսի
սպարապետ
Սէյֆէաաին
Տաշաիմուրի
Հսկողութեան։
Այս վերջինը
Հա
ւանեց ա լ, Գա Հիր էի Հ այ գա ղ ութ
ի
ե ր ա շ խ ա -
լոր ո ւ թ ե ա մր ^ Լեւոն
ը աղատ
թողուլ՝
պ այ մա
նով որ քաղաքէն
դուրս
լ ե լ լ է ր ։
ԳաՀիրէի
Հայերը
ճոխ բնակարան
մը նուիրեցին
գա
Հա
գա ր կ թ ա գա ւո ր ի ն Ս ուլթ
ան ը անոր
ա պ ր ուս
տին
Համար
օր ա կան ՏՕ արծաթ
դրամ
թո
շակ
կապեց։
Տաշ տի մուր քիչ յեաոյ
՚
ագատ
արձակեց
Լեւոնի
ընկերակիցները.
Լեւոն
ատ՛
կից
օղտուեցալ,
ինչպէս
յ ա յ անի է, իբր ք* Ր
կողմէ
պ ա տ գ ա մ ա ւ ո ր Եւ ր ոպա
ղրկելու
Համար
իր խ ոստ ո վան ա Հայր
՝
^"Վ
՚*
անն էս Տ արտ
է լ
քաՀանան,
(
որ Լեւոնի
կ ա ր ճ ա տ ե ւ
թ ա գ ա ւ ս ֊
րութեան
միջոցին
աղղայն
ա մոլ Հայոց
ախուր
դերը
նկարագրած
է իր խարանիչ
քրոնի
կին
մէ^^ թերեւս
քիչ մ ը ն ալ յ ավւաղանցելով
ք
ո–
րովՀետեւ
յ այտն ա պէս
ինքն
ալ
մոլ ե ո ան ղ
Լատին
մրն է, ոչ թէ Հայոց
այլ Լեւոնի
^երմ
բարեկամ,
եւ ամէն
յանցանք
մ ի մ ի այն
Հայոց
վրայ կը ձգէ)։
Տարտէլ
դիմեց
Պապին
ե լ մէկէ
աւելի
քրիստոն
եայ վեՀ ապե ան երու^
ո ր ոԳ ց §1 է
մին,
Արակոնի
Պետրոս
՛
հ. թ ագաւորր,
Հաւա»
նեցաւ
աջակցիլ
Լեւոնի
աղաաման
ք
Ա ուլթ ա–
նին մէկ քանի
ա ն գ ա մ պատգամաւորներ
ղրր՛
կեց
նուէրներով,
եւ յաԼողեցաւ
երկար
ու
յամառող
դիմոււաերով՝
ստանալ
Լեւոնի
աղա
ս։ արձակումը
՝
եօթնամեայ
դեր ութ են Է
մը յետոյ,
որու
միջոցին
Մարկրիթ
թազուՀին
եւ
երկու
դ ե ռ ա տ ի
արքայ ա ղու սարերը
վախ
ճան ած
Է ի ն ։ Գա ՀիրԷ
Հասն
ելէն
քիչ
քետոյ,
Պօղոս
կաթողիկոս
իրեն
տրուած
ադատութե–
նէն
օ գ տ ո լելովդ
դարձած
էր Աի",
անշուշտ
խոստանալով
մնալ Հոն Ա ուլթ
անին
Հաւատա
րիմ
Հպատակ։
Մար
ի ա մ թա գ ո ւ ՝ ին
ք
ե լ
Ֆիմի
կոմսուՀին
յ
գերի
Հայրենիքի
ժ ը մէ^
մաՀմե–
տական
լուծի
տակ
իրենց
կեանքին
վերջին
օրերն
անց
ընելու
վշտին
չկարենալով
Հ ան
դուր
ժ ել, նախընտրեցին
երթաք
Երուսաղէմ։
ԱոՀիէր
կոմսը
կընկերանար
անոնց
յ
բայց
յետոյ
ան Հեռացաւ
Երուսաղէմէն
ու
գնաց
Եւրոպա
ԼՀոոմչ
Փարիգ
եւ
Լոն տ ոն)
Լեւոն
թ ա գաւորին
Համար
ինք ալ իր կող մէն դի՜
մուաւեր
ը ն ելու։
Երկու
Հ այ իշխ ան ու Հ ի ն ե ր ը,
ա աքեն ա ղս.ոն
օրերու
,
ա ւ11. ն ատխա
ր գՀպք
Լ ր ու
լեղին
մին չեւ
մրա ր ը
քամա
հ ,
աշխար
Հի
կեանքէն
յոգնած
ու ղղուա ծ ,
կրօն՛քի
գերա
գոյն
սփոփանքին
մէք վւն առեցին
իրենց
Վ է՜
րաւոր
Հոգւոյն
խ աղա ղու թի ւ ն ը
ա
Հայոց
ՍՀ
Ցակորեանց
վանքը
մտան
ք
կրօն,
սքեմ
Հա՛
գան,
մայրապետ
դարձան,
ու իրենց
վերջին
տարին
երր Հայկական
Հ ի ն աւուրց
տ ա
ճարին
մէ2^ աղօթ
ելով ու ծ աո այ ելով
անցընել
է յե–
աոյ,
իրենց
մաՀուրնէն
ետքը,
րսա
իրենց
յայտն
ած
վ։ ափ աքին,
Գլխադիր
Ս.
(
քակորի
մատուռին
մօտիկ՝
տաճարին
ւքէ ^ թ
աղուե
ցան
։
թ՛է այդ երկու
Հայ ի շխ ան ուՀ ի ն եր ուն ոս–
կրոտիքները
Յակոբեանց
տաճարին
մէէ*
թաղուած
են, ապացոյցներ
չեն պակսիր
ա–
տոր։
Մ՛արտիրոս
՚
Լրիմեցի
կը դրէ իր մկկ
տաղաչավւեալ
քրոնիկին
մէ ք
ք
թէ Եղի պտոս
ի
Ս ուլթ
ան ր Լեւոնն
ու իր մերձաւորն
երր
գերի
պաՀեց,
բայց
Մ ա ր ի ա մին
(
բնագրին
մէք՝
«
Մօրուք
գութ
ունեցաւ
եւ արտօնեց
երթալ
Երուսադէմ
դ
ուր ան
վախճանեցաւ.
Աււ
ՈՐ
խւլնեալ բււհաւուփհ
Թուլա, ազատ զայն ր-սւզունիհ,
Ասե դրնսւլ
ՈԱՐ
եւ կամին.
Իսկ նա դիւ1ե ի Պաղեստին,
Fonds A.R.A.M