ԱՆԱՀԻՏ
41
—
կարինէ,
—
մրմնջաց
նա։
Մի վայրկեա՞ն
տեւեց
գա, իժէ ։Րի
աւՐլւողՀ ժաւՐ, - իՂւտուղիաստն
ասել չէր
կարող։
Միայն այնժամանակ նա սթ՜ավւ–
ուեց, երլւ ազՀիկ ր նորից ներս մտաւ,
տուն։
—
կարինէ, — մտան՜եց
էնտուզիաստը,
կրկնելով
իր տարիներով
երազուն՜,
ր ու յց
անգոյ
աղՀկայ
տնուէւր.,
ա
...
Նորից շրՀում է էնտու ւլիասար,
բայց
նրա
մտքերն
անգագար
ղբաղուան՜ են
աղՀ1լանով։
ԱՀա նա մի քանի
քայլ եւս
գնաց, բայց
շարուէւակել
չի կարող։ Նա
վերագարձաւ։
Նա նորից շտապում է գէպ
ի
—
կտրինէ...
ՊատաՀականօրէն
յայտնուան՜
—
կարինէ...
Սքանչելի
տուՕն ու պարտէզ բ
—
կարինէ...
Եւ գէպ ի անն՜անօթ՜
Հրաշալի աղ–
չիկբ...
Գալիս է էնտսւզիաստբ։
կանգնում
է
իր նախկին տեղ բ եւ նորից նայում
է։ Նրա
կսւրհ՜քր
լիքն է սիրով ու վշտով, կարօտով
ու տանջանքով։
Նա ուզում է ՜ճչալ, կան­
չել նրան, նայիլ
վերեւ, գէպ ի պատշգամ–
բր եւ խօսել նրա Հետ... խօսել...
...
Ասել նրան, որ երկար
տարիներ ին–
քր նրան է վւնտռել եւ նրան է
երազել։
Բայց ոչ միտեղ չի գտել և չիէլ
գիտցել
թ՜է ուր է ապրում
նա,—կարինէն...
էլ աՀա, աՀա յայսՖուել
է նա... Այո–
պէս յանկարհ՜ եւ այսքան պատաՀաբար...
Մ խթ՜է ա յ ժ մ պէտք է րնգմիշտ
բտման
-
ուել,
Հեռանալ։
Միթ՜է
կարինէն ևս չի սի­
րում
իրեն, մի՞թէ նա ևս իրեն չի երազել
եւ ա յժմ՛
մ՛ի՞թ՜է չիմեէլնի իր սպիտակ,
բարակ
թեւերբ եւ չի
մ՚րՏնՀայ.
—
Եկ վերեւ,
ինձ մօտ եկ,
էնտու­
զիա՛ստ...
էէւտուզիաստր
կր նստի
պատշգամ­
բում
,
կբ լսի Գրի եւ ճ՜առերի
խշշոցբ ե իր
կարինէին
մեղմ կր գրկի... իր կողքին կբ
նստեցնի
նլահ։ եւ կ ր նա յի նրա նուրբ եւ
փխրուէ։
կազմուածքին,
մարմնի գուէւատ -
կաթ՜նաւուն
երանգին,
կանաչ
աչքերին եւ
կբ
շոյի նրա թ ո յ լ երկար
թ՜եւերբ...
Ով
դարող Էր ենթագրել,
որ Էն տու֊,
դ ի ա ււ ան ՀԷնց ա յստեղ
ոլիտի
գունէ ր նրան,
ում
սւյնքսքև վւնառել
է...
ԱՀա իր երՀանկու13իւնր... նա եկել է,
ւՐտել այս նրբսւ1։ցքների
լաբիւրինթ՜ոսի
չգիտես
թ՜է որ անկիւն ր, բնտկուել
է ա յս
տանբ,
ո րպէ ո զի մի օր էլ, իր ե տելից,
կոյր պատաՀականութեամբ
իր մօտ
բերի
էնտուզիաստին...
—
կարինէ՛... — մ՚րւտՀում
է
էնտու­
զիաստը ել չքւ Համարձակոււ/՛
կսքէ։չելնրսհ։,
թ՜էեւ վստաՀ է, որ կարինէ է նրա անունբ
և նա ա յս տսհքէւ ապրում է մքքքւակ...
Նրան գեղեցիկ
չի թւում՛ այգ, —կան­
չել
աղ Հկան։
Նա նորից
գուրս
կոլգայ
պատշգամ՛բ։
Ե
1
–
երբ նորից
գուրս գայ,
էնտսւզիաստբ
կր նայի
նրան իր սիրոյ աչ–
քերով եւ աղշԴկբ կր զգայ այգ...
...
իսկ երբ նա նա յի
էնտուզիաստին,
էնտսւզիաստբ
կբ տայ նրա տնսւնր.
—
կարինէ...
քքնաա զիււաար
,
որն այգքւսէ։
շրՀել էր և
յոգնութիւն
չէր զգացել,
ա յ ժ մ
յոգնեց
տ յգ
ներքին,
Հոգեկսհ։
լտրւււահա
թ՚իւնից։
Նա
յենուեց
գիմացի
սլտաին եւ
սկսեց
սպասել։ Նրա աչքերն
անթ արի/
սեւեոսւան՜
էին գէպ ի պատշգամբ,
ուր ոչ ոք չէր ե–
րեւում։
Երբեմն
մ իա յն,
քամին
շարժում
էր պատշգամբի
վրա
յ կախու ած
ն՜առերի
՜
ճիւղերբ և ա յգ ժամանակ
էնտուզիաստին
թւում
էր, թէ նորից գալիս է նա, — կա–
րին էն...
Ե>՜ Գ
Ո
Հ եր էնաս։ ղիաստր, որ հ՜առերի
կա՛նաչն արգէն
յոգնեցնում
էր իր
աչքերր։
Երբ "ր գուրս գայ այգ սպիտակ
աղՀիկր,
նա էնտուզիաստի
յոգնած՜
աչքերում
կա­
նաչ
լոյս
Հագաօ՜ի
սլէս կ՚երելայ
եւ այգ
աւելի
երաղակսէն կր լ\Խի...
Fonds A.R.A.M