Ա
ՆԱՀԻՏ
35
քր անոաւ, շինարարութեան
եւ
էւաեղհադորհութեան
երկունքի
մէշ*
ե՜ս երկար
գորհեւլի. ես օգնեցի
վաս֊
էոակեա
չներին,
րնկահներին,
բեռնաւորնե
րի՛ն, ես
տուի
ի
՛
յ
եղրա
յր մարդկաէւս
իմ կեան
քի
աս՛ե՛ն աղե
ւլեցիկ
օրերր,
տարէ՚ներր
:
Ես Հ^ինոոի
նրսւ1ւս
բսւղդի
տա՜ճար ր» Նրան ո լուսաւոր
ապադաս : Եւ ես
արդէն
ւէեր^աւյնելու
վրա չ էի
"՚
Հ՚Է
Հրաշնա փառ
տա՜ճար ր^
որի կաթողիկէն
սլան ուս՛ էր ւլէսլ ի երկինք,
ւլէսլ ի
աստղերր,*
*
ես կեանքի
շինարարն
եմ : հմաւյիր
,
է՜ս
ձուլեցի
զանգեր,
որսն
ԷՀ
աւետիս
պիտի տան ա րար
աշխարՀին
եւ սլիտի
գոչեն,
որ եկել է, Հասել
է
սիրոի
ձիութեան
եւ եղբայրութեան
ոսկի
դարր։
ՄԵ ՈՄՆ.
Եւ ոչ ոք չլսես քո զանգերի ղո­
ւլան Հիլեր
։
էուռ են ն ոա սո:
ԵԿԻՈՐ.— Ո՚<, ո ՛չ, .• նրանք
կր
ղօ գան
շեն,
այո՛, կ
ք
աւետեն
իՏ դադափարներր\
Լ\յ1ւտեղ են իմ
աշակերտներդ,
իմ Հեաեւողներր.
նրւս%ք
1
լ աւար­
տեն աչն ձեհ դորհը^ որ սկսեցի ես։ Եւ կր
ղօղան–
շեն աչն մամանտկ
իմ ճեռ ք ՚ ՚ վ
Հուլահ
ղանղելւր. կր
զօ ղան շեն
ձ""էթ
ա
ւիւ1
°–լ փառաւոր*
նրանս
մեղեդին,
իրրեւ
եդեմի
մի երգ, կր Հասնի
Հազարաւոր
թ°Հ*
ոլէսռների
9
իէեղճերի
ականշին
։
Եւ ոտքի կր կանգ–
նին
ն րանք,
կր փշրեն
ստրկութեան
շղթաներր
եւ
ազաա
ք
անՀոգ
կ՚ապրին
իրենց նոր, լոր*
կեանքով*
ՄԻ
աո,.–
նոր, լոյս
կեա՜նք
։
Ջ / յ ա յ
նոր
կեանք,
/
յ ա յ
Տի կեանք
Տիայն,
անփոփոխ,
լի տան­
ջանքներով,
անիրաղորհելի
ձգտուքհւերով
եւ
որո–
նուՅներով,
Տի
անգոյն
ձանձրալի,
աննպատակ
կեանք;
՛
հու. սխալվոլՏ
ես, ՏաՀկանացու
։
ԵԿԻՈՐ.
Երրե՛՚ք,
կեանքր
ղնուՏ
Է
յառաչ
եւ յառաի
նա կատարելադորհւուՏ
ե;. նա րաց
է
անուՏ նոր ուղիներ, նոր Հորիզոններ..
.
ՄԻ ՈՄՆ.
Օ՜, ղիտեՏ,
զա
Տարղկութեան
սփոփանքն
Է,
Տի խաղալիք
նրա ձեռքուՏ,
դա
Տիայն
Տիշւո
կայուն
Հ ն ի նոր կեղեւն
Է,
Տիշտ
Յհայուն
Էութեան
նոր ձեւր :
ԵԿԻՈՐ.
Ո՛չ, ո՛չ... Ես տեսել եՏ
վերահլն–
ուահ
Տարղկութեան
ուրախ
ղԷՏքերշ,
լսել եՏ
նրանց
բերկրալից
աղաղակներշ։
Միթե;
այղ Տի
իւսգուսիկ
երազ Է, Տի անիրաղորհելի
ձդտուՏ,
զառանցանքի
ՄԻ ՈՄՆ.
ԳիաեՏ,
ՏաՀկանացու,
ղու տեսել
ես այղ աՏԷնր եւ վերչ ի վերիյ
եկել հո
այսւոեղ,
յաւիտենականութեան
ղուո ր, իՏանալու
Տի ան­
խախտ, Տի ղուա, Տի կատարեալ՜ճշՏարտաթիւն,
ե լ
այղ
ճշՏարտութիւնր^
խօսուՏ ե, իՏ բերնով.^. (.(Ու–
նէսյնոլթիւէւ
ունայնււլթեանս
եւ աՏԷն ինչ ունայ՛­
նութիւն))։
ԵԿԻՈՐ.
Ինչո՞ւ
Էին ուրե՛մն իՏ
տանինք.
"
երր, իՏ կոիլր, իՏ անքուն
ղիշ^երներր,
ստեղհա–
ղորհոլթեան
երկոլնքր,
իՏ որո.. ուՏքհերր. ..
1'
նչո'ւ։
ՄԻ ՈՄՆ.֊
Է - ի ՚ ր , ՏաՀկան
առու. գ
ոլ
ա
" ՝
սխալ ՜ճակատ ապրի պատուէրով
եւ նրա
անխզելի
օ ր էնքն եր ով եկ ար
յաւի ա են ա կ ան ութե ան
դուոր եւ
անկատար
թ՚՚՚էիր
այնտեղ
մարդկութեան
րսւ դդի
Հրաշափառ
տա՛ճար ո ։ Ուրիշներր,
քեզ նմաններս
^
կր սկսին
շինել
մարդկութեան
րաղդի նոր տաճար–
ներ եւ, չաւարտելովդ
նոյն
ուղիււվ
կու.ղան
այստեղ
անս՝սՀմ
ան ու խոր աարահութե
ան եւ մամ ան ակի
մէշ
յաւիտենականութեան
պատուանդանին
ւ Ե ւ
այդպէս
դարէ ի ղար
ք
անվերի
եւ անսկիզրւ
Իսկ
կեանքր
աչ)։տեղ,
երկրի,
տիեզերքի
Տի
աննշան
Հատիկի
վրա ի կր Օն այ
Ի՛՜Լ* էութեամբ
ա*1ւ փոփոխ ,
անխախտ։
Այնտեղ
միշտ
ղ°րեղր կր
ՀարստաՀարէ
անզօրին,
այնտեղ
միշ^տ կր տիրէ
լացր,
կոհր եւ
անարդարութիւն
րյ
Կսկիեր
եւ ղրկանքր
ա
յնաեղ
միշտ կր բաղխեն
խրճիթների
դռներր^
Ի
ս
^է ուրա­
խութիւնը,
լիութիւնր
ու ւիարթա
մ ու թիւն ր
Հոյակապ
պ ա լ ա ան եր ի դ ռն երր ։ Հազարաւոր
մա ր ղ ի կ
պ ի տ ի
չ ար աչ ար տ ան շուին
յ ան ուն
ր. ալ
ւ
օր ութ եան
ան
Հա­
տի
է
մէկի
միայն) նրա քմաՀա
՜
ճո յ քէւ եր ի , նր ա ց ան -
կութիւնների
ՀաՏար
։
Եւ
ա
^խ
ա
Լ
։
Հ
ո
յ
$ աՀկան
ացու
ք
երբեք,
լոս ւմ ես - երբեք
չ ի տեսն ի լ րաղդի
երես ր
եւ երբեք
սէրո։
Եգբայրութիւնր
եւ
աղատութիւնր
չեն
կարող
տիրել
այնտեղ
։
Կր տապալուին
քոշի–
նահ
յանուն
մարդկութեան
րաղղի
Հոյակապ
տա
ճարներր.
փուշր եւ տատաս կր կր հահկեն
նրանւլ
կամարակապ
մուտքր
եւ
մի աչն
Հ
Դ
ՀԷ^՚^ՐԱ
լ
րուերր կ ՛ապրին
նրանս
խարխուլ
աւ երակներու
մ ։
—
Լռի՛ր,
օ՜,
լ»֊է՛ր,
անհանօ՚թ.
(
ծնկաչոք)
օ՜,
իմ խե՛ղճ
սիրտ
։
ՄԻ ՈՄՆ.- Կր րորրոսնին
քո
զանղերո, եւ
կրկին
աշխարՀին
կր տիրեն
ինչպէս
1
ւ
առաշ
։
ինչպէս
եւ միշտ,
քէնր
է
տտելութիւնր.
յուսւսՀա–
տ ութիւն
լէ եւ աս։ ա Ահեր ի կր՜&տումր
։
ԵԿԻՈՐ
Օ՜, խնայիր,
խնայիր
ի ն ձ ։
Արիւնս
սառչում
է Լ՜րա էլն երիս
մԷշ եւ սի րտս դադարում Է
բաբախել
*
Ա Ւ 1)11 ն.
Եւ մարդկութեան
բոլոր
որոնում֊
ներր, նրա ամէն
ձղաուս*հերր
դէպ ի "–"՛է՛ի՛"է
Լ
աւ
՜
Լ\
%
Fonds A.R.A.M