34
ԱՆԱՀԻՏ
ԵՐԻՏԱՍԱՐԳ.—
Անսկիզբ
եւ
անվերի
ՄԻ ՈՄՆ.
Ոչ ոք եւ ոչինչ
չէ կարող
խա­
փանել
տիեզերքի
շյսրժուՏը,
անթիւ
աշխարՀների
եւ
մոլորակների
ընթացքը
։
Տալի
տենական
են
նրանք
։
Ես ասացի
:
Էր, ^Լ
ա
1
եւ լինելոց
Է։
ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ.–
կ,
կայ ե լ լինելոց
Է։
Տ ե Ս Ւ Լ II.
Ժայռերի
մօտ երեւում
Է Եկւորը։
Կորացած,
ալեզարդ, երկար մօրուքով, լոր ու ցամաք,
երկար ցուպը
ձեռին, նա դանդաղ,
Հեւալով
բարձրանում
Է սարի գագաթը
։
Երիտասար­
դը իջեցնում
կ իւր սուրը եւ կտրում
Է նրա
ուղին <
ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ։–
Կաց,
ՏաՀկանացու
:
Գոլ
Հա–
ՀՏանիՆ
,
Ընթանաչ
բսռաշ
անկարելի
Է :
ԵԿ/
1
///
1
.
հձ՝ ուղին
երկար
Էր, Հաա
երկար՛.
Ե ս ա րդ Էն
Հ ա Տարեա
Հ ա ււ ա չ նպատակիս
:
Եւ
ղու
է
պատանի.
արղիլուՏ
ես ինձ րնթս֊նալ
յ ա ւ ւ ս ՛ ^
Տին–
չեւ
իճ ուղիի
Հեր^ը֊*.
ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ–.
Ջկայ
ոչ վեր*
եւ ոչ
սկիզբ։
ԵԿԻՈՐ.
•
Գու
սխալւուՏ
ես, պատանիէ
Ս
ի
քիչ
եւս եւ ես կր Հասնի Տ իՏ
ուղիի
վերջին
:
ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ.–
Ո՛չ,
ո
՛
չ եւ
ո
՛
չ,
ԵԿԻՈՐ֊-
Գե ււ
ա
նիՏ աստ
երեիւայ,
ես
սկսեցի
իՏ կեանքի
ուղին,
լի ոսկեվառ
յոյսերով
գ
պատանի,
ես րնթացայ
յաււա^,
եւ աՀա
յոգնահ,
վասաա–
կահ,
լքեալ
եւ
յոլսաՀատ,
ես
վեր^ացնուՏ
եւ.
կեանքիս
ուղին։
Այս Է վախճան,
պատանի
:
Տ Ե Ս Ւ Լ
III.
ժայռերի
ճեղքում
երեւում
Է Մի ՈսՂւ, վեՀ եւ
ահարկու
ւ
Ամբողջապէս
մոխրագոյն,
նա
ձուլւում է շրջապատող
ժայռերի
Հետ։
Ե֊,
րիտասասղը
լոքում է նբա առաջ, վեր է
կենում եւ
Հեռանում։
Ս՛Ի ՈՄՆ.
Ոչ ղոչ վախճան
եւ ոչ
ոկիզր
։
Աքն, ինչ որ ղու, ՏաՀկանացու,
ընգունուՏ
ես
իբ­
րեւ
սկիզբ
եւ վախճան
Տի ակնթարթ
է
յաւիտե­
նականութեան
ւ5ԷՕ,
Տի վայրկեան
ձտՏանակի
ան­
հայր,
անվերի
ր1ւթացքուՏ
:
ԵԿԻՈՐ.
Ո՜, ոչ։
Գոլ,
անհանօ՚թ,
սխալւուՏ
ես։
Ես երկար
ապրեցայ,
ես
երկար
Տաքաոեցի,
չարչարուեցայ,
րնկայ
կռվուՏ,
կրկին
՛՛
աքի
կանգ­
նեցի
եւ Տղեցի
իՏ
կռիւր։
Ես
տեսայ
իՏ
Հարա­
զատների
տանչանքներր,
ն֊անց
արցունքները,
ես
լսեցի
նրանց
Հառաչանքները,
աևէհքներր,
ես
լսեցի
նրանց
կարճատեւ
բերկրալից
աղաղակներր,
ցնհալից
երզերր...
Ես ապրեցայ
նրանց
ապրուՅնե–
բով, ես լացի
նրանց
աղի արցունքներով
եւ
այն­
պէս
երկար, երկար...
Ս՛Ի ՈՄՆ.
Եւ այղ Տի ակնթարթ
էր
Տիայն։
ԵԿԻՈՐ.-
Մի ակնթա՞րթ։
Գոլ
ասուՏ
ես Տի
ակնթարթ
:
Ինչու
էր, ուրեՅն,
իՏ երկար
կեանքը
խոր չարչարանքներով,
զրկանքներով,
պաբտութիւն–
ներով
եւ յաղթանակներով
:
Մի ակնթա՜րթ
:
ՄԻ ՈՄՆ.
Եււ
ասացի
:
Գոլ
ինքղ,
ՏաՀկա–
նացու,
աւազի
Տի Հատիկ
ես, Տի կաթիլ
լայնս
հա­
լալ
ովկիանոսի
չՀրերուՏ,
Տի աննշան
Տասնիկ
Հա–
Տայն
տիեզերքոլՏ:
Կաս
ղու, թէ չկաս,
"՚
ձԴ
Տիեւնոյն
է աշխարՀի
ՀաՏար...
ԵԿԻՈՐ.
—
0՛,
ո՛չ,
ո՛չ։
Իսկ իՏ «ես»ր,
իՏ
ձղաոււաերլւ,
իՏ Տաքերը
ե լ խոՀերր,
որ ես
տուի
այղ
աշխարՀքին
:
Ա իթէ՞ զա
ոչինչ :
ՄԻ ՈՄՆ.
—
ծււ
ասացի :
ԵԿԻՈՐ.
Իսկ իՏ ապրուՁներր,
իսկ իՏ ստեղ­
ծագործութիւնը,
իՏ երկար
կեանքի
անղուլ
աշխա­
տանքը
յօգուտ
Տարղկութեան
։
ՄԻ ՈՄՆ.
Ունայնութիւն
ունա յնութեանց
:
ԵԿԻՈՐ.
Իսկ իՏ
յոյսերր,
իՏ
յաղթանակների
բերկրանքր,
իՏ
պարաութիւնների
յուսաՀաաու–
թիւնը
եւ այղ աՏէնր...
ՍԻ Ո11Ն.
Ունայնութիւն
ունա յնութեանց
«
ԵԿԻՈՐ.
0 ,
խնայիր
զու, անհանէթ,
աՀ–
ռելի
եւ խստասիրտ
:
ՍԻ ՈՄՆ.
Դ՛ու սխալւուՏ
ես,
ՏաՀկանացու։
Իմացիր,
քո
բոլոր
ապրումները,
իղձերը,
քո
Տրշ–
աակա՛հ
կռիւր
Տի խզ՜Տալի
փորձ
էր
փուիոխել
ան­
փոփոխ,
նախասաՀՏանսւահ
յաւիտենական
ութիւնր
եւ նրա անխախտ
օրէն քները
ւ
ԵԿԻՈՐ.—
Ո՜,
բլիր,
լոիր...
Գոլ
կտոր
կտոր
անուՏ
ես իՏ խեղճ
սիրար
։
ՍԻ Ո11Ն.
Հասկացիր,
ՏաՀկանացու։
1\
Տէն
/ "
V
՚ /
ք
Լ\՝՝"Ի
իԳ՚չ՚՚ւէ"
՚("՚
յ
եւ աՏէն
ինչ կայ
ինչպէս
լինելոց
է :
ԵԿԻՈՐ.-
Սո՛ւս,, է, ,,,,
լա
.
ԱՏբ֊ղչ
իՏ կեան.
Fonds A.R.A.M