18
Ի Ղ Ձ Մ՛ՈՒՆԻՍ՜ ԴԵՌ ԵՍ
0
Իղձ մ՛ունիմ ես դեռ միակ,—
Որ խաղաղ մէկ իրիկուն
Փակեմ լըոիկ,
միայնակ,
Աչքերս՝
եզերքը ծովուն...
՛
Բունս Հոն խաղա՛ղ թող ըլլայ,
Ու ըլլայ մօտըս անտառ.
Ու անս աք. ման ծովուն
վրայ՝
Երկինքը
ջինշ ու պայծառ..
Յուղարկ ես չե՛մ ուզեր պերճ,
Ոչ ալ կ՛ուզեմ ճոխ դագաղ.
Թարմ ոստերու
ծոցին
մէղ՝
Տըգուի
մաՀի՚ճըս խաղաղ...
Ու մէ՛կը թող չարտասուէ
Սնարիս վըրայ, այլ կամա՛ց,
Աշունը երգը բերէ
Տերեւներուն թառամած...
Ու մինչ Հոսին
երգելէն
Առուակները
անվախճան,
Նոճիներուն
կատարէն
Մինչ սաւառնի
լուսընկան,
Թող
իրկըւան
ցուրտ
քամին
Զանգակին
ձայնը րերէ,
Ու շիրմիս վրան սո՛ւրբ
թմբին
Թող իր ճիւղերը թոթվէ...
Այլեւս
պիտի
չըլլամ ես
Թափառականն այս մըռայլ,
Ու պիտի վրաս տեղան Հեզ
Ցիշատակներն
անայլայլ,
Ու արուսեակն երբ ծագի
Նոճիներուն
ետեւէն,
Զերդ սրտակից
վաղեմի՝
Պիտի ժպտի՛ ինձ նորէն...
Պիտի ողբայ
դառնապէս
Գըժընղակ
երգը ծովուն,
Ու Հո՛ղ դաոնամ պիտի ես
Մենութեանըս
մէղ անՀուն...
* * *
ՆԱՀԻՏ
Ա Ն Տ Ա Ռ Ի Ն
(
ժՈ՚ԼՈՎՐԴԱԿԱն)
—
օ—
Ի՛նչ կ՚օրօրուիս, անտա՛ռ, անտա՛ռ,
Չըկան
անձրեւն ու քամին.
Ի՞նչ կ՚օրօրուիս
դուն անդադար՝
Հակած
ճիւղերըդ գետին...
—
Ինչպէ՞ս
կրնամ
չօրօրուիլ ես՝
Երբ ժամանակը
կ՛անցնի,
Օրը կ՚իյնայ
մեռելի պէս
Ու գիշերը կը ծաղկի...
Ինչպէ՞ս կրնամ
չօրօրուիլ ես՝
Երբ ամէն օր տենդագին
Կը նօսրանան իմ տերեւներս,
Ո
Լ
կ՚թափէ
Հովը գետին...
Ու երբոր
Հովը ամէն օր
Թռչունները կը ցրուէ,
Ու կ՚երեւի
ձըմեոը խոր
Իսկ ամառը
Հեռուն
է..–
Ինչպէ՞ս կրնամ
չօրօրուիլ
ես...
Ինչպէ՞ս, ինչպէ՞ս չըՀակիմ ես՝
Երբ
թռչունները
կ՛անցնին
Ամէն օրիմ կատարէս...
Ինչպէ՞ս, ինչպէ՞ս չըՀակիմ ես՝
Երբ ծիծառները
կ՛անցնին
Հետ տանելով
մըտածուՄսերս,
Հետ տանելով բախտս
իմին...
Կ՚անցնին
կ՚երթան
անոնք կարգով,
Հորիզոնին
լազուարթը
Կը մթըննայ
անոնց շուքով.
Կ՚երթաՊւ արագ ու սուրալով
Կ՝անցնին
ինչպէս
ակնթարթը
Իրենց
թեւը թոթվելով...
Ու ամայի կըթողուն
զիս,
Թառամած, գօս ու լըռին,
Ու կը ձըգեն որ կարօտիս
Հետ
տանղրւիմ առանձին...
Ինչպէ՞ս, ինչպէ՞ս չրՀակիմ ես,
Ինչպէ՞ս կրնամ չօրօրուիլ
ես...
* * *
Fonds A.R.A.M