ԱՆԱՀԻՏ
17
Աչս
ՏտաչնութիւԳւր
կր փճացնէ
յարութեան
ք
աշ­
խատանքի,
չառաշգիՏութեան
աՏԷ՛ն
ղաւլափարՕ)
Ու աչս
Նիրվանան
ձեզ
չի՛ ձի
^եցներ
քիչ
Տր
Տեր
եղիանք որ
նոչնպէս
չաւիտենական
խաղաղու–
թիւնր
կանչեց՝
կեանքէն
ձանձրաց
ահ, եւ
որ
նոչն­
պէս
կ"Ր
՝՚
սս
"
1
–(
ք
I
1
՚/
^Րճ"^
/՛
Ր
^"Դէէ՛"
Հաւասա–
րակշռու
թիւնլլ
Հուսկ
ուրեէա
չանզելով
եղերական
վախ՜ճանի
Տր։
Եղիան
ալ իր
գ՚՚Հերէ
ունեցաւ
որոնք
ոչ
Տիաչն
ուզեցին
կապկել
անոր Տտահոււաերր,
աչլ
եւ անոր
արտառոցութիւնւր
։
Տարօրինակ
երեւալու
ձղտուՏր՝
որ քիչ
Տր
րնական
Էր
Եղիաչին
ՏԷշ,
ուրիշներ
հա չրա չեգութեան
տարինք
Տինչեւ
որ
ի–
րենք
ալ խախտեցին
իրենց
Տտքին
կ^իո֊քր
*
*
^է1՚՛
վան աչին
պաշւոսւՏունքր
ք^Տինես քուէւ
ալ
ռուՏԷն
գրականութեան
Տէ^
Տացուց^
ու
շյստ
Տր
ղոՀեր
ք ա ղեց
Տ ան ա
լ անգ
անցեալ
դ
ա
ր "
լ
ն </եր$ երր,
եր ր
Հրապարակր
ողողահ
էին
անտաղանւլէէերր
սնունդ
՜
ճարելով
ուրիշ^ին
սրտէն,
ու կապկելով
ուրիշ^ին
ձերէ
ն Մ Ո Ի ս ն ե Ր
Ի Ր
Ե Ր Կ Է Ն
Ցանզգնիլ
ԷՏինեսքուէւ
թարգՏանել
հանր
րեռ
Տր առնել
Է ուսին
է
Թարգմանող՝ Դաւաճանող,
իտալական
աչս
աէւահր
երրեք
աչն քան
տեգին
՞
չէ՝ որքան
ԷՏինես֊
քուն
թ՚սրգՏանոււսհ
ատեն։
ԷՏինեսքուն
աՏրողչ
երաձշւոութիւն
է, տողե­
րու
եւ
րառերու
^\Հր
–
ո
^է
ո լ
իր
Տտահոււաերր,
խռովքն
ու չուղուՅներր
րնղելու
ղուահ
են
քաղցր,
ներգաշնակ
երգի
Տր։
Աչդ
երաձշւոութիւնր
պաՀ–
պանել
քերթուահներր
թարզՏանահ
ատեն՝
կարելի
չէ ։ Ու
ղմուար
է
տող
առ
տող
անոնց
ի Հասար
տալ,
ոլտվՀետեւ
կարելի
չէ
էՏինեսքուն
րՏրռնևլ
աւելի
^՜/՚^՚/ք՛
ճաշակել,
առանց
իր
քնա
րական
լեզուին
է
Ու փորձել
իր երդերուն
կշ^՚
Ն
"
ձթր
պաՀպանհլ
9
թարգՏանութեան
ատեն՝
նոչնպէս
ան Հնար
է
է
իր
քերթուահնհրէն
շատերր
կարճ՝
տողեր
ունին,
ու.
թարգՏանոգր
ազատութիւնէ
չունի
րառերուն
Հետ
խաղալու:
8.
ճ. ՍԻՐՈԻՆհ
Ո՜Վ.
Ս Ա Յ Ր
Զի՛ս կը կանչես, մայր,
մըշուշին
մէջէն՝
Սօսափիւնին
Հետ
շիրմիդ ձառերուն...
Գերեզմանիդ
վրայ
Հսկող ա թաս ի ան՝
Աշունն ու քամին
աՀա
կը ցնցեն...
Կը սարսին
՜
Տիւղերն, ու կր ննշես ղուն...
Անոնք սարսին պիտի միշտ, ու ղուն քնանա՛ս յաւիտեան...
Երր մեռնիմ՝ վրրաս չողբա՛ս,
սիրակա՛ն,
Թմբիէն
փրցուր
ճի՛ւղ մը լոկ վըտիտ
Ու զայն խընամքով
տնկէ գլխուս վրան,
Ու կաթկըթէ
Հոն արցունքներն
աչքիդ.
Պիտի ըզգամ ես շուքն իր զովական...
Շուքը պիտի
մեծնա՛յ
միշտ, ու ես քնանա՛մ յաւիտեան...
Ու երբ
ըլլայ որ մեռնինք
միասին՝
Թող մեզ չըտանի՚ն
գեբեզմաննոցը.
Փորեն մեր շիրիւքն եզերքը գետին,
Ու մեզ դընեն
նո՛յն դագաղին
ծոցը,
Որպէս զի ըլլաս միշտ
մօ՚տն
իմ սրտին...
Ջուրն Հեծեծէ պիտի միշտ, ու մենք քնանա՛նք յաւիտեան...
Fonds A.R.A.M