12
ԱՆԱՀԻՏ
«
Այդքան կրակ ու այդքան ոսկի,
Այդքան նուիրական իրեր
Այս մթին կեանքին վրայ
Կր տարածես դուն, ո՛վ Հայր...
«
Եւ
սակայն,
ձա յներոլ
ա
(
ււ
րովանգակ
ներգաշ–
նակու թեանր
Տէչ,
կատարելապէս
կը
զգացուէր
վարպետի
անստգտանելի
թհքնիքը,
/՛
Ր
ընտրեալ
եւ
երաժշտական
լեզուն՝
որ զեռ. կր Հնազանզէր
ու կր
Հպատակէր
Տեքենարար
անզունզներու
Տէչ՝
Տիւըր–
՜
ճուած
Հոգիի
Տր
վերջին
սարսու
ււներուն
> Աչն
ա–
աեն
է որ ես
իւորունկ
ու սոսկալի
իճաստը
Հաս–
կքյայ
/՛
ր
երրեՅնի
իւօսքերուն.
Ո՞ւր են վ6իտ պատմութիւններբ կեանքիս...
Խորտակուած են նիւ1ա նիգերր,
Ու արուեստապետն րնկ&ուած...»
ԱՐՈԻԵԱՏԱԳկՏԸ
Լաւադո
յն
ք / ՚ ^ ը ,
սակա
յն,
էճինեսքուի
ճէշ՝,
արուեստագէտն
է ։ Սիլս
րոլոր
արժէքները
երկրոր֊
գական
կր Սնան
իր ճէչ^
ւ
Արուեստի
ճտաՀոգու–
թիւէւն
է որ չարչարած
էյ
զինսը
աՏէն
րանէ
ա՛.
ռաշ^, ու աՏէն
րանէ
աւելի
ւ
Րսւյց
ոչ այն
արուես­
տը
որ ձեւև
է ճիայն,
Հսլարր,
Հնարտկր.
անո րը
ձեւին
տակ
ծածկուող
իւորքն
ալ հր,
ճաածուՏր,
Հոգիի
՚
ճիգր
որ իճասւո կուտապ
գեղեցկութեան,
ւււ
կ
ք
ապրեցնէ
ձեւողէ
Լ՜Տինեսքու
կատարեա
լ արուեստագէտն
Է,
արձանագործը
որ ձեւ կուտապ
ճարճարին
ու
Հոգին
կր փչէ
անոր
որսլէս
զի կեանք
՚՚
սսյ
քարին
ու
ճւոածուո
:
Լ-Տինեսքուի
քհրթուածներր
առս,շին
իսկ Հ ր ֊
պուճիդ
կր Տատնեն
արզէն
ճիգր
զոր
արուեստա­
գէտը
թափեր
է իր Հոգիին
յուղուսՂւերը
իրենց
ա֊
ճենէն
գեղեցիկ
ձեւին
Տէչ
Հաղորզելու
Հաճար
քեղի ,
էճինես
քէւլն,
արդարեւ,
շատ
բծախնդիր
Էր
ձեւին
Հաճար
ւ
Շատ
կր չարչարէր
ինքզինքը
ճինչեւ
որ
իր
քերթուածներուն
կր Հագցնէր
անոնց
վերջնական
ձ ե ւ ը յ Մեր
Վարուժանին
սլէս
որ յաճախ
արձանա.
գորհի
Տր նՏան
կր քանդակէր
իր ճէն Տի սաղր, 1ւ
եւ րաււերը
կլԼ տանտէր
Տինչեւ
որ
կարենային
իր
ճտածուճը՚րսել,
ԷՏինեսքուն
ալ
կր յոգնէր
աճէն
Տէկ
տողին
ու աՏէն
Տէկ
րաււին
Հաճար։
•
Բեր.
թոլահներ
ունի
որոնք
տասնիցս
ձեւ
փոիւահ
են
Տինչեւ գտած
են իրենց
վերջնական
կերպարանքր,
Ան Հոգ
կ՚ընէր
ոչ ճիայն
իր Հոգին
սլարսլելու
Հա­
ճար
գեղեցիկ
բաժակի
Տր ճէք,
այլ
կ՚ուզէր
որ իր
յուզուՅեերը
կարենային
նուագի
Տը
սլէս
Տարղոց
սրտին
Տօտենալւ
Ատկէ՛
է ներզտշնակութիւնր,
ե–
րաժշտականա
թիւնր
իր
քերթուածներուն,
որոնք
կ՛երգեն
անուշ^ առուակի
Տր
սլէս։
Ա՛տկէ
է
աղ.
նըլութիւնր
իր
Տէ՚ն
Տի րառին,
ու
անուշ^ութիլԼր
որ անոր
տողերուն
Տէչէն
կր
Հոսի։
(
հու
ւՏԷ1ւ
քեն ա զ ա ա Տր.
/՛
ատ
ո ւլէ
ո
լ
V
օ
թր ու
է
տեսէք
ի՛՛նչ
գեղեցիկ
կր վերլուհէ
արուեստաղէտ
ԷՏինեսքուն.
Ա
՜
քշՏինես քու.
աշ^իւաաեէյաւ
իր
իւրաքանչիւր
րաււին,
նոչե ի"կ
իր իւրաքանչիւր
Հնչուէին
րէւ ա -
րութեանր
Հաճար
:
Աեո աղիրներր
որոնք
իրւՏԷ,
Հա֊
սահ
են ձեդի. ասլաէյո
(
ւյ
են ասոր։
ծք՚ր
կ(՚
աեսնես
աչս
ձեո ադիրներշ
եւ կր նչ՚Տարես
րազ ճաթիլ
սրր–
րագրութիւնները
որո^ւք
կր վխտան
անոնց
վը
ա
յ,
երր
կր կարգաս
անթիւ
փուիոխակները
իր
րազճա֊
թիւ
փերթուածներուն,
ա
տպաւորոլթիլէւր
կր
կրհս
թ
է
կր գանուրո
Տարղսլ
Տր
ալւՀեւ
որ
յաՏառւ՚րԼն
բան
Տը կը ւինւուլէ
ւ
Պաակերր
կը յաջորդէ
սլա
III–
կերին,
«.
կը րաիւէ
իր Տտած^սւ\,
դոներր)),
իոկ
վար֊
սլետր
կր
զննէ,
կը րաղգ՚ւ՚տէ
եւ վեը^ասլէս
կ ըն­
տրէ։
՛
Լեր ստին կարգացէք
իր ճէկ
քերթուահր
:
Կը
տեսնէք
որ Հււե գրած
է ինչ որ սլէտք
է իր Տատ–
հուՏը
րիլրեղի
սլէս
սլաչհառ
արտայայտելու
Հ՛"–
ճար : էճինեսքոլ
րա՛
ն ճը կր փնտռէր,
արդարեւ։
Կր փնտռէր
անձնական
ձեւ ճր,
Հաճասլատասիւան
իր ճտահճան։
Ան կը փնտռէր
ինքղինքր։
Ու
զայն
գտաւ։»
ԷՏինեսքուն,
այո՛, չարչարուած
է
ձեւին
Հա­
ճար,
րայց
ոչ գերի
դարձած
անոր։
Իր
^՞/ւքԸ՝
Հ"՜
դիին
ւգոոթկուճր
դիւրացնելու
աշիյաաանքն
է,
ու
ճտաաանչոլթիէՅւը
Տարղոց
Հաղորզելու
զան ի կա :
Տէեւքլ
ձեւին
Հաճար
չէ
որ փնտռած
է ան :
ԱՀա
թէ
ինչո ւ իր քերթուածներուս
իւորր,
իր Հոգին
է
որ կը րարաիւէ,
Անոնք
թաթաւուն
են
կեանքով,
չերճութեաՏր,
որովՀետեւ
կեղծ
չեն
ու
ռանասաեղ.
ծին
Հոգիէն
կուգանւ
Անոնց
բոլորին
ալ խորքը
փի­
լիսոփայութիւն
Տը կայ,
՚
Ա
ո
ր, ի,,կ
աս
,,\,
ց
ճէչ
որոնք
քանի
ճը գիհով
յօրինուած
պարզուկ
պատկերներ
են։
Fonds A.R.A.M