8 2
ԱՆԱՀԻՏ
Արուիդ, ղարիսլիս արոսին,
Ձա ն գ անոր սանր ^ի ՛ ւքանիյ;.։
ճէպկդ
ու ծ ՚ ո ց է գ կ՛ուղիս՛,
Տեսնիմ նո՞ւէւ կու տաս Թը խն&՜որ։
Ն ո ւ ռ կայ հազար 1)ատ ունի,
Հագար պ ա գն ալ ո՞ւր կ ՛ ո ւ յ լ ի ։
Հյուշանիկ
ուղղուեցաւ
վեր, իր սիրա­
կանին
ձայեր
ականջի՛ն.
Երկու սէրն ուր
Ա
՞
էկ րլլի,
Հագար պ ա գն ւպ Թեղ կ՛ույլի,
ե կ ո ՚ ւ նիս տ ձիո՛ւս ե՜տին.
Ուր | ընին ք ձի ու ձի ա ւ ո ր ։
Ա-արի՚կ, ե կ ո ՚ ւ , ո-ուռը բա՛ց.
|Լարիս| որ գ ե կ գ իս" եկեր։
Ն ՛ւա ա ^
ձիուն քաւՐակր,
խարիււչն իր
Հարսի՛ն Հետ տոլէւին ՜ճամ՛բա՛ն կր
բռնէ։
կանուխ է գեռ։
կե՛նգանութ՜եա՛ն
ոչ
մ՛էկ
՚
սշոյէ գետի՛ն
բոլորտիքր։
՚
Աառերուն
խորունկէ՛ն
սոխակներուն
երգր
աղօթ՜քի
ւՐր
չափ
քաղցր
կուգայ
սիրազեղ
ղոյգին։ Ա–
նոնք կր բարձրանան
սալարկուաՏ՜
զառի­
վեր է մր որ գիւղ
կ՚առաշ^նորգէ
զիրե՛նք։
կ՝ ա՛նց՛նի՛ն Ա. կողմ՝
ոս-ԳաւՐիանոս-տնարծ՜աթ
բժիշզներուն
քովէն ութւՐբիներու,
հ տզ­
կած՜ ՛նշե՛նի՛ներուն
ներքեւէն։
Անոնք առտր–
ւան բոյր"վր կր գինովնան։
Բառերր
էսու–
սափած՜ ե՛ն իրենց շ
րթունքներէն։
Աեն կրնար խօսիլ,
Հարցում՝
ուղղեէ ի–
րարու։
իրե՛նց
Հո գի՛ն երր կ՚ուէւկնգրեն տար­
բեր ասլաՀով
ձայնի
մ՝ր որկր բխի իրե՛նց
սիրտերուն
ակունքէն։
կր ւՐտաբերեն եր­
ջա՛նիկ օրր իրե՛նց
աւՐուսնութեան։
Տասր
տարի
սա ա2, Հարս ու թ՜ագւոր,
ձիերուէւ
վրայ նստած՜,
օրուան
՜
ճիշգ այգ
ժամ՛ուն,
Հարսնեւորներով,
երգով ու ՚էաւագով ժա­
մ՛է՛ն տուէւ գտցած՝
էի՛ն անոնք։
իրենց
այն–
սլէս կր իժուէր թէ այգ
երջանկութիւներ
Հիմ՛ա՛ յ կր զգա
յի^՚
։
Հարսա՛նեկա՛ն
նարօտին
տեղ
Հյուշտնիկի
թ՜եւերր
կ՚օզակէին
Գեւի–
կր, նժոյգի՛ն
վրայ։
միաւոր
զ՚՚յգր
կր կե՛նա յ տուէւին առ–
շեւ։
Գուռն Էկր զարնուի.
Գուռր չի բացուիր
սակայ՛ն։
ճուՀար
Տուտու չիՀաւատար։
Իր որգեկր
խարիսլ
երկիր
Է։ Ա՛ն քանի
ւՐր աարիէն
սխալ
պիտի
գայ։
ինչե՛ր խոստացեր է րսել այն օրր,
երբ խՐանայ թէ ան ճամ՛բայ է ելեր։
ի՜նչ
մ՛ատաղներ,
ուխտեր։
Մինչեւ
կաթնաղբիւր
իր մ՛ինուճար
որգեկին
դեմ
պիտի
երթայ։
Բեոնով ուբաշով պիտի գառնայ
իր տղան,
լուս աչօք, որպէս զի գեղն
արունատ
տեսնէ
ու ինք Հպարտանա
յ։
ճաՀելուկ
Հարսի
տէր,
գիշեր
սատղայ
ո՞վ գուռ կր
բանայ
օտար
ճամ՚բորգի։
Գուռր
կրկին կր
զարնուի։
ՃուՀար
Տ"1֊տու կր ձայնէ անտարր ե–
րութեաւՐբ
գրան
ետեւէն.
գնա՛ աս գ եղին ւ|երեւ,
ՀէւպէԹ՜ աս գ ե ղն ալխան ունի։
Պ ա ՚ ւ կ է ՛ւ անուշ ք ո ւն եղի՛,
Հէլպէթ
աս մ՚ուԹր լոս ունի.
լլ՚ուԹն եք)այ ուլոսր գայ,
Ս՛արիկն իր որ գ ե կ ր ՜ Տ ա նչն այ։
Զիաւոր
ղ
ո
յգր
սրտաբեկ ետ կր գառ–
՚
Հււս
յ քաղաքին
ուղղութեամ՚բ։
(
Համ՛բուն
վրայ
երկու աշխատաւոր
կիներ կր կենան
ու կր գիտեն
այս տարօրինակ
տեսարաէւր։
Շուշանիկ
ծ^ած՜կած՜ է իր գէմ՚քր։
Գեւիկ կր
՜
ճանչցուի
գժուարութեամբ։
Զոյգր կր Հե­
տեւի գետեզրի
՜
ճամ՚բուն։
կ՛անցնի
Վանքին
կամ՛ս ւրՀէն ու ա՛լ չի տեսնուիր։
Անոնը
ձիունւ վրայէն
վերՀին
անգամ՝ կր
գիտեն
իրենց
Հայրենի
լեռներր,
որոնց
կատարին
արեգակր
գ ե ռ նորնետած՜ է
ծ՜իրանի
պատմուճաններ,
ա՛յնքան
մ՛աքուր, պսպր–
զու1ւ :
ՄուԹր գնա ց յոսն եկաւ,
Ո
,
լ
Լ ոլւգեկ կայ,
ո ՚ լ չ հա ր սնո ւ կ ։
Անգիմ՚ագրելի
կ՛ր լ լայ
խղճի
խայթր
ՃուՀար
Տու-՚ւաւին, երբ ա՛լ կր
Համ՛ոզուի
Fonds A.R.A.M