ԱՆ1
շերու
ւԲԷՀ, որպէս
զի արիւնի,
արիւ1ւի։
Ու
տակաւին
ի՛նչ պատուէրներ
տրուած՜
էին
իր անսիրտ
կեսրոջը.
Ջուր ուգէ, գ ինի տ ուէ ՛ ք,
Աղուորիս խաԹրր ւ 1 " ա լ ր ր է ՚ ք ։
էյուշանիկ
ի՛ււ.քիւ ալ
իր
պատասխանը
տուած՜ էր խարիպիՂւ.
կարմիր
կապաւոր
ադՈԼՈ
՚
Ո,,
դ ո ւն ո՞ւր կ ՚ ե րԹա ս մ՛իաւոր,
Կ1(9Ի՚Ր. II– Գէ որ գ հե տ դ գ ա յ
ք|ւ դէմ՛դ ալ լ ե յ լ է ձիաւոր,
1-
ռնէ դարիպիս Թ ե ւ է ն ,
Անարեւ ( ե ռնե րն օ ն ց ըն է ։
Ա. Գէորգ
արւէարեւ
ընկերացած՜
էր իր
սիրականին։
Անիկա
ոդՀ աւաղ Հ Հասան՜ էր
Պոլիս, եւ. Հոնկէ
ի՞նչ
գիրեր
գրած՜
էր
իրեն։
Հյուշանիկ
կ՝ ո լզէր
երթ՜ալ
Համ՝բուրել
այն
Հողը,
ուրկէ,
իր սրտին
ալ
վրայէն՝
քիչ առաՀ անցած՜ էին ւէրալւեր
ձիերը։
Ա–
նոնց ոտքերոլ
գոփիւևը
կը Հնչէր
տակաւին
իր ականթներուն
մ՝էի
Եթ՜է գիտնար
որ
անոնք խապրիկ
էՐը բերած՜
Էին խարիպէն,
անոր գարձը աւետոզ խապրիկ
մը, կը վազէր
տուն,
կ՚անցնէր
գաղտագողի
պարտէզին
ցանկապատէն,
կը փակուէր
իր
սենեակ/է
իսկ
եթէ
իւՐացուան՜
Րէէ
ա
ր
փախուստը,
այն ատեն
կ՚իյնար
կեսրոջը
ոտքերուէւ։
Կ՛ուզէ ր Հեկեկալ,
աւելի
խորունկ
քան
գետին
ձայնը,
բայց
իր կոկորգը
կը
սեզ–
ւքըւէր
ցաւագին։
Առտուան
զեփիւռը եկած՜ էր խազալ իր
երկար
վարսերուքւ
Հետ։
Արցունքի
երկու
կաթիլ
այրեցին
իր սպիտակ
մ՝ատերը,
ո–
րոնք անզգալաբար
կը քակէին
Հիւսկէնը
իր ծ՜ամ՚երէն
մ՛էկուն։
Զիու մը քառատրոփ։
անցքը
լսեց
մ՛է­
կէ՛ս։ Մտիկ
ըրաւ։ Արձագա՞նգ
էր
արգեօք
"
Ր կը կրկնուէր
գեռ
ականՀներուն
մ՝էի
Տրոփիւէւները
ղ ան զ աղե ցան տակաւ։
Զիտ–
ւոր մը ըլլալու
էր, որ սակայն
կարծես ի.
րեն կը մ՝օտենար։
Վեր նայեցաւ.
արգարեւ
տեսաւ
զայն ու լսեց անոր
ձայնը
որ ին.
ՀԻ Տ
81
կաւ վար՝
լոյսի
կտորի ւՐը
Աքէս
յստակ,
բա­
բախուն։
Ա՛) իմ խա տ ու տիկ հա ր սնո ւ կ ,
յյըրեգերն ի ՞ ն ^ կու բ ա նիս ։
Որ ո
3
ւնն
էր արգեօք
այգ
անծ՜անօթ
ձայնը։
Այլայլեցաւ։
Անգամ՝
մըն ալ,
այս
անգամ՛
ուշի ուշով
նա յեցաւ
վեր,
տեսաւ
նուրբ,
ոսկեգոյ1ւ մ՛ետաքսէ
ապարօշ
ւՐր որ
կը ծ՜ած՜անէր
գէսքին
շ
ոլ
րՀբ
։
Աիրտ
առաւ
այգ
երեւոյթէն
ու պատասխանեց.
<Լարիս|ս է դարիւդ երկիր,
էս անոր ՜Տամբան կու սլաքիս"։
ճաւ/բորգը
վեր էն սրտագին
շեշտով
մ՛ը
շարաԻւակեց.
Հարսնո՛ւկ, եկո՛ւր պագ
մի տուր,
՚
Լ ա ր ի պ է դ խա պրիկ մի կուտամ՛։
՚
էՀուշանիկ
չգիտցաւ
թէ
ի՞նչպէս
իր
շրթունքները
Համ՛արձակեցան
ըսելու.
1)
ագ մ՛ի լ է , ե ր կ ո ւք կու տամ՛
•
Լարիպէս խապրիկ սեբոգին.
1
|ագ
կ ուտ ամ" ու պագ
կ՚առնիմ",
«
ղեհ կու տամ՛ ս՞էկա լ օ ր ե ր ո ւ ն ։
Զ,ին վրէ՚Հեց,
ոտքերը
զարկաւ
գետին
Համ՛աչափ, կարծ՜ես
ուզելով
Հասկցնել
թէ
թէ
Ի՛՛՛Ք "՛է Գ՜Ր՛՛՛Է իմաստը
այգ
սրտառուչ
խօսակցութեան
որ տեղի
կ՚ունենար
իր
ներկայութեան։
իր տէրն
է որ կը
ձայնէր.
Հարսնո՛ւկ, ե լ ի ՛ , վե՛ր եկու,
էս ի ք ո ւ դ արիպ դ իմ՛ ե կ եր։
^ուշսհւիկին
աչքերը
ըմ՝ պեցին
ա յն
լու–
սաւոր քազ ցրութիւնը
որ կը պարուրէր
գի–
մ՚ագիծ՜ը
իր սիրականին։
Չէր Հաւտար
իր
գոյութեանս
Երազի
մ՝է"Հ
էր
արգեօք։
Զգաց
ու կարծ՜ես շօշափեց
վարգակարմ՚իր
բււնկում՚ը
որ կր քալէր
իր երեսին։ Ա՛ար.
ւ/՚թնն Համ՛ակ
բոցերու
մ՛ԷՀ նետուած՜
էր։
Ա՚ոլորած՜ կաքաւի
նւՐան
կ՚ուզէր
վեր
թռիլ
ու
Հանգչի՛լ,
Հանգչի՜լ
խարիպին
ուսին
վրա
յ։ կասկած՜
չունէր,
իր ամ՛ուսինն
էր,
սակայն
լաւ մ՛ր Համ՛ոզուիլ պէտք էր.
Fonds A.R.A.M