8 0
ԱՆԱՀԻՏ
թեան
սրտառուչ
գրուագէն
զոր սլա ամ՛ան
են իր մեն՜ուճւաքր։
Ալ Հուրերու
յատակէն
սարսուռ
ւՐր կուգայ
ցնցել
իր Հոգի՛է։։
իրեն
այնպէս
1
լր թուի թէ կրնուազի
Հետզհե՜տէ
վար գա գոյն
գոլր
իր ։։։յաերուն
:
ԱնՀասւնոււՐ
Հարցումներ,
շփոթ՜, ա՛ն­
կապ խորՀրգան՜ութիւններ
կր խուժե՛ն
իր
մ՛տքին
մ՝ԷՀ։ Տսհւկարն՜ կր ցրուին
ա՛նոնք
իր սիրականի՛ն
պայն՜առ
տեսիլքի՛ն
առՀեւ,
որ Հիմայ, ամէՊւ ատենէ
աւելի
ուժգին կր
լուսաւորէ
իր Հոգին
։
ինչո՞ւ
եկահ՜ է այգ–
տեղ,
ամա
յի
աւիր
քյվւրատի։
Արթնցա՞ւ
արգեօք
իր կեսուրր, այգ ա՛նսիրտ
Հատու–
կր որուն երեսր
աք։զա։/՝ ւՐրՊւ ալ
չտեսնելու
որոշումր
կրցան՜ էր տալ վերջապէս։
Խանհ
խոց
եղան՜ էր գուռ
գրացիի
առՀեւ։
Ամ՝է–
նուէւ քամահրա՛նք
ւՐր, բամբասանք
մ՛ր ր–
րան՜ Էր սա իրե՛ն ՀանգԷպ։
ֆատեր
իր
վայ/ւ
տուան՜
էին։
Այդ֊
բոլորին
պիտի
Հանգուր–
ժէր,
եթ՜է գիտնար որ շուտով պիտի վերա­
գաւ ւնայ իր
գլխաւոր^»*
Աս" էն ինչ պիտի
սլաս։մ՝էր
անոր, առանց
քաշուելու։
Վերջա­
պէս
ի՞նչ րրան՜ էր։ Տակաւին
տղաւՐարգու
երես չէր նայան՜
շիփ շիտակ.
զոյգ
մ՛ր
խօսք չէրփոխսքնական՜
անն՜անօթի
ւՐր Հետ։
Տասր տարի անխօս
հնացան՜ էր։
Սակայն
երբեք
գնա Հա սաւան՜ չէր իր
Հարսնութիւ–
նր։
Ա՚իակ
մ՚խիթարութիւնր
այն եզան՜ էր
որ սրտակից
ւՐր ունեցան՜
էր, ֆուբուլյլ,
իր
գասրնկերուՀին
որմ՛է անբաժան
եզան՜ էր
ւՐանկութ՜եան
օրերէն
ի վեր։
Անոր
այցե–
լութիւնր
կ՚րնգունէր
յա՜ճախ։ կր սլա աո։-
Հէր որ ֆուբուլ
արտօնութ՜իւն
առան՜ րլ -
լար իր քով մնալու,
երբեմն
գիշեր
ատեն։
Ան ալ
խաւփպ^
տէր էր։ Միեւնո խ կարօտր
ունէին
երկուքն
ալ։ կր խօսէին
իրենց
սպասում՛ի
գառնութիւններէն,
իրենց սրր.
տաՀատորներուն
Հետ փոխանական՜
գրու–
թ-իւններու
ւՐասին,
անտունին
երու Հոգեպա­
րար աշխարՀէն։
Մ ե ն ի ն ^ յ
եւ
Ալակեօ
գուներ
կր յօրինէին
մ՛իատեղ։
Բա յց ֆուբուլ շատ աւելի
բախտաւոր
եղան՜ էր իր մ՝է։
Իր կե սուրր
ան Հան զի սա
չէր րներ
ղիք՚քը եւ ո եւ է կասկան՝ չէր սր–
նսւցաներ
իրեն նէլատմ՚ամ՚բ։
7
յուշանիկի"նր։
Անտանելի
գտրձած էր ա՛լ։
՛
Բանի մ՛ր օր
տռաՀ տակաւին, երբ ֆուբուլ
այցելու,
թեան
եկած էր իրեն գարձեալ,
առանց
ստուգելու
և ո՞վ գիտէ թերեւս
գիտակցա­
բար,
կե սուրր աս գին անգին
բամ՛բասանքի
սկսան՜ էր, րսելով թէ իր Հալար
օտար
մ՚տրգու Հետ կր տեսնուի, Հաւատարիմ՛ չէ
իրեն։ Ու շատեր ականՀ կախեր
էին
անոր
խօսքերուէւ։
Այս
գէսլքին
վրայ, Շուշանիկի
Համ՚բե–
րութիւէւր
Հաաան էր։ Որոշան՜ էր վերջա­
ցնել
իր կեանքր։
Սա/լայ1ւ անտես
ձեռք ւՐր
կ արգիլէր
կարն՜ես, եւ իր
Համարձակոլ–
թ՜իւնր կր փշրուէր։
Գաււէւօրէն
Հեն՜կլտաց։
՚
Բիչ անգին,
գէսլ ի
ս1
Հ,
ուոենիներով,
բարտիներով
ու ցարասիներով
շրՀասլատ–
սւան՜ Ջրաղաց
ւՐր կար։
կարն՜եց
իմ՛ա՛նալ
անոր արագ արագ
բանի|^7.*
ԱկանՀ
գրաւ։
Սխալան՜ էր։ /Աում՝բ մ՝ր ձիաւորներ
էին որ
կուգային
Հեռուներէն,
սրարշաւ։
՛
Շուտով
խումբր
եկաւ անցաւ ու կորսա
/
<
ցաւ
ն՜ա–
սուզիներուէւ
մ՝ԷՀ։
ԱուրՀանգակն
էր. ար­
շալոյսին Հետ կր մտնէր
քաղաք։
ֆատ
սիր ան՜ իր երգերէն
մէկ ր
բարձ­
րացաւ
յսակարն՜
Հյուշանիկի
շրթներուն
ու
Հոն
մնաց
անձայն։
Որքա՛ն
Հա՜ճոյքով
կ՚երգէին
միշտ
ֆուբուլր
ել ինք։
Ատիկա
բաժանմ՝ան
երգն էր իրենց սիրականին։ Եւ
ամ՛էն անգամուն
իր գէմ կր տեսնէր Գե–
ւ֊իկր, ՜ճամ՝բորգի
Հագուստ
կապուստով։ Ա–
նոր վեբՀփն խօսքերր
բուխսիրտ, տասր տա–
րիէ ի վեր չէր մ ոռցան՜։
Բաժանման
այգ
երգին
բառերր
երկաթի
կտորներու
պէ"
կուլ տուաւ, փոխանակ
գուրս
տալու.
Գընաս" ու գընաս" կ՚ըսիս",
իս կ՚ելւԹ-աս", բաբո վ ս ՚ բ ն ա ց է ՚ ք ,
Ծաղիկ մի
էմանէթ
կ ո
Լ
տաս,
Վարգս-րուն ս՚էջք պա|)1ւցէ՚յւ։
Այգ
ծադիկր
ինք էր, սակայն իր սի­
րականին
սլատոլէրր
չէր գորն՜ագրուան–,
իր
փափուկ,
զգայուն
Հւսէին նետան^ էին փու–
Fonds A.R.A.M