ԱՆԱՀԻՏ
79
Տ Ո ՒԻ » Տ Ա Կ
Ձ. Ի Ա Ւ Ո Ր
0 0
(
Պ Ս . Տ Մ Ո Ւ Ս . Ծ Ք )
^ԱՅԿԱԶն ՎԱՐԴԱնԵՍ-նԻն
Մեր
գիւղի՛ն
գարունր
մ՝եղեգի
ւՐրն է
քՊւքուշ, ա՛նուշաբոյր, որ կր ր֊էւի պուրակ–
՚
ներոլէ։
խորունկէ՛ն,
աղբիւրներու
անհամ ար
ակերէՂւ
ու. ն՜որակ՚ներէ՚ն՝
աՂւվերՀ, օրեր, ///-
մ՚իսներ
շարունակ,
մ՛ի՛նչեւ որ Հւաճդերր
ճ՜ան՜կուի՛ն
կա՚նա չութ՜իւն՚ներով
ու
ւՐիտյ՚ն
լեռներուն
գ–
ո
րշ կար կառն երր
ս՛նան ա՛ն­
փոփոխ
։
Հյատ կսւնոլխէ՚ււ կր սկսի կես/նքր հա­
՛
ներուն
մ՚ԷՀ։
ԱմէՊւ կողմէ
բահի ու բրիչի
ձայ՚է-եր կր լսուիՂւ, խաււնուան՜
սիրերգնե­
րու, արշաէո
յսի՚ն չափ քաղցր ու փափուկ
։
Հա՜ճոյքով կր գատիէւ
հարուստ՛ն ու աղքա–
ար, ն՜երն ու սլատանի՚էւ ։ Մեն՜ ու սչղւոիկ, ա–
մ՚է՚ն ոք ժ՜իր մշակՊւ է իր
հողերուն։
Գարնա՛ն այգ օրերէ՛ն առտու
ւՐրն է որ
պիտի հ՜ագի։
Մ՚"1"է մարգասանք
չ՚երեւար
գեռ
գուրսր։
Տան՜ուկ
պատուհա՛ն՛ներու
ե–
տի՚ն, տեղ տեղ լոյս եր կր պլպլան։
Այգես­
տա՛ն՛ներու աշխատա՛նքի՛ն
համար պատրաս–
( ՚ )
Ա յ " պւսաս՞ուած՜քը ս՞ին է Ակնայ աւան–
գ ո ւԹփւնները, բարքերը, յիշ ա տ ա կ ն ե րը ոգոո
սիրուն է շ ե ր ո ւ ()աւաքաօ՜ուի Ա՞ր զոր 0-որոս
Ագատեան ի յոյս կ ՚ ը ն ծ ա յ է ք ի լ օրէն՛ Մ^լքոն
փէպապ-Զեանի խ ո րհր դ ա նշ ա կ ա ն նկ ա րնե րո վ
զարդ արուա ծ ՜ գ եղա տիպ (յատորով
մը։
տութ՜իւն՚ներն
եէւ որ կր տեսնուի՛ն։ Պէաք է
ն՜րարել,
մ՚էկտեղ
տա՛նիլ
օրուա՛ն
պաշարր,
համով
ուտելիք՛ներ,
րմպելի՚ներ
քաղցրա­
համ՝ ու չոր պտուղներ
։
Այգ
մ՚հ^յ-ցի^
սա կա յ՛ն ո՞վ է աՊւ որ գե­
տէ։ ղրր կր թ՜ափառի
շուարուն,
ի՚նչպէս ու–
ղեկորոյս
՜&
ամբորգ
մ՛ր ։ քյ՞րբ, ուրկէ" եկան՜
է եւ ի՞՛նչ
հ ամարձակութեամբ
։
Մ
ա
1"
ի $ի
հաւատար
իր ա չքերուն,
՚
նոյ՛ն իսկ չի կրնար
գուշակել
որ ա՛ն Նուշա՚նիկ՚ն է, գեղի՛ն ա–
մ՚ե՚նէ՚ն
չուստ
եւ աղուոր
հարսերէ՚ն
մ՝էկր։
էրեսունր
անցան՜ է, բայց իր
թ՜արմութ՜իւն՛ն
ու գեղեցկուիէիւնր
լքնացան՜ եՂւ անաղարտ,
ի՚նչպէս
՛
նոր բացուան՜ վարգ
մ՛ր։
է/որշակ
ւՐր խլեր ՝ ղիք՚քր
՛
է՛ե տեր Էաւազուտի՛ն
վրայ։
իր գէմ՚քր կր կրէ թ ախին՜ մ՛ր, հաղիւ նշ­
մարելի
կիսամուիԳիՊ։։
Նուշանիկ
կ՚ունկՊւգրէ
մերթ
Հուրե­
րուն, կարն
/,
ււ չափելու,
համ՛եմատելու
իր
հոգիքքն
խռովքր
կոհակ՛ներու
թ՜ալալուն
մ՚ռու1ւչի՚1ւ հետ ։ Ա՛նոր
ոտքերուն
առՀեւ
՚
նետուան՜ ե՛ն ցա՛նուցիր
դետուտի^
կտոր՛ներ
։
կր վերց՛նէ քա՛նի մ՛ր հատ ա՛նո՛նցմէ ու սա­
հա՛նքի՛ն
մ ԷՀ կ ր ՛նետէ ։ Յետոյ
իր Պւայ–
ուան՜քր կր սեւեռէ
գիմացր, գետի՛ն
ա՛նգիի
եզերքէ՛ն
պարսսլսւնմ՛ա՛ն բարձրացող
Անկիւնէ
քարիքւ, ուրկէ տարի՛ներ
առաՀ
գետամոյ՛ն
եղան՜ է
Կաշօ Մաման
։
Ու կր վեր յիշէ ման­
րամասնութիւնդ/եր
անոր
անձ՛նազոհ
ո ւ–
Fonds A.R.A.M