ԱՆԱՀԻՏ
4 5
Բեմի
վրայ երեւաց
ւՐի
գնչուՀի։
ԱմբողՀ
գաՀլի՜ճը
մի
սմլնթարթում
լռեց եւ բուռն
ծափաՀարութիւէւներով
գի–
ւՐաւորեց շանթանի
փայլուէւ
աս աղին,
գրն–
չուՀի
Աաթօյին։
Աաթօն
սկսեց
երգել։
Նրա
Հմայիչ
ձայնի
գեղեցիկ
գայլայ.
լիէլները տարածուեցին
մ՛եծ,
շքեղ
՚
Է
ա
Հ է ի –
՜
ճում
։
Նա երգոււՐ էր ժիփոքրիկ
որբ֊
ա։լշ^ .
կայ կրած
չարչսւրանքների
մասին։
Նա երգում՝ էր մ՛ի անփորձ
օրիորգի
ոտնակոխ արած
սիրոյ
մ ասին։
Եւ
ո՛րքան
մ՚աշոցք
ո՜րքսւն
տանՀանք,
ո՛րքան
լուռ ու ւ/՚ունւշ^ տանջանքներ
կա
յին
այգ
երգերում՝:
Աժբոխի
արբածութիճւր
անցաւ։
Նա ակնապիշ
լսում՝ էր Աաթօյի սրտա–
ւՐաշ
երգերր։
Այգ
երգերր
զարթնեցրին
սւնկնզ
իրների
մ՝էշ^ նրանց վաղ անցեալր,
նրանց
ապրում՛­
ների գեղեցիկ
փշրանքներր,
նրանց
անբիծ,
մաքուր
ձգտումներր,
գի պան
նրանց
սրր–
տերի նուիրական
խորքերին
եւ գոնէ
մ՛ի
րոպէ տուին նրանց մ՛աքուր ապրումներ,
ժի
տեսակ
Ժոռացութիւ1ւ
կեանքի
կեղտից ու
ցեխից։
Գեռ չէր լռել
երգի
վերջին
Հառաչան­
քը» երբ Աաթօն
յանկարծ
ցնցուեց
աւՐբողշ^
մ՛արմնով,
շարժեց
գլուխր,
ուսերր,
ձգեց
աժբոխին
իւր կրակոտ
աչքերի
րժբոստ
Հայ­
եացքը եւ սկսեց
պարել։
Օձի նժան գա լար ո լելով,
ծռելով
իւր
նազուկ
իր ասր այս ու այն
կոզժր,
արձա­
կելով ժաժանակ առ ժամանակ
սուր
՜
ճիչեր,
նա, շխշխկացնելով
գաՀիրսքէւ, սկսեց արագ
պատուիլ կրակոտ, վայրի
թռիչքների
Ժ՚ԷՀ։
կատաղի պտրր փոխուեց
ժ՚եղժ,
երե­
րող տատանումների,
կարծես
աՀռելի փո­
թորիկից
յետոյ
ժեղժ
զեփիւռը
շոյուժ էր
անծայր
գաշտուժ
Հասած
ցորենի
Հասկե,
րր, եւ նրանք,
շարժուելով
գէս ու գէն,
կռան ուժ էին ժիժեանց եւ պատժուժ
իրար
գեղեցիկ
Հէքեաթներ։
կարծես
քաժին,
անցնելով
խաղաղ ծո­
վի ժակերեւոյթ
ով,
Հազիւ
Հազ
գիպչուժ
էր աՊւշարժ շարերին, եւ նրանք,
յուզուելով
քաւ/՛ու
Հաժբոյրներից,
ոկսուժ
էին
Հփ
ոլ
էԼ
ժիժհսհւց
սիրային
գգուանքն
երի
ժէշ^։
Տխուր
ւ/՚եղեգիի
վերջին Հաս ա Տր Լռեց
օրկեստրում եւ Աաթօն
մնաց
արձանացած,
քարացած։
Վարագոյրր
իՀւսւ,
շանթանի
ռլտտերր
գզրգտցին
ամ՛բոխի
աղմ՛կալից
բացագան­
չութիւնէն
երից եւ ծաղիկների
ժի
Հեղեղ
թավալեց
բեժ՛։
ԺաւՐտնակի
անիւը անրնգՀատ
գլորւուժ
Էր յտււաՀ^ եւ
յաււաՀ։
Տայսւնի
երգչուՀի
Աաթօ
յի ասաղր
ար–
գէն
խաւարել
էր։
Անցել էին նրա
երիտասարգութեան
գեղեցիկ,
լո յո օրերր եւ
ւսէւքու1ւ
գիշեր–
ներր,
շաժ՚պայնր եւ սիրտյին
արկածներր
օր առաշ^ ծերացրել
էին
նրան։
Երբեմն
լայն,
էգուրս
ցցուած,
կլորակ
նրա ճակատ ր ծածկուեր էր
խորշոմներով,
երեսի
գոյնր
թռել էր եւ գեւլնագոյն, ժա–
գաղաթեայ
կաշին կարծեռ տեղ տեղ պոկ–
ուել էր մ՛սից եւ լաթի
նւՐսւէւ
կախուել։
Նախկին
կրակր
այլեւս
չէր
փայլում
նրա մ՛արած, կոպերի
ժէշ^ խորր
ներս
րն–
կտծ
աչքերուժ։
Աժ՚բոխը
վաղուց
մ՛ոռացել էր է
լ
Ր
պաշտած
Աաթօյին,
որի ժի սիրալիր
ժ սլի­
տի Հաժար նա պատրաստ էր երբեմն
տալ
տժէն
ինչ։
Երազի, սւենգային
երազի
նժան
անցաւ
Աաթօյի
կեանքր իւր անվերՀ
խնՀոյքնե–
րսվ, զուար ճութիւններով,
իւր սուր, տրռ–
փոտ
ապրումներով։
Ընէլնելով
գրկից
՚
էէրկ,
Աաթօն
րժսլեց
Հեշտասիրութեան
եւ երջանկութեան
բա.
ժակը
ժինչեւ
տակունւցքր։
Նրան
ժոոսւցան։
իսպառ։
Լանթանների
Հորիզոնում
արգէն
փայ–
լում
էին սոր աստղե ր։
Fonds A.R.A.M