ԱՆԱՀԻՏ
4 3
V I ^
Օ Օ Լ Օ ^ Օ Տ
^
Սրուսաղեմուս կայ մի փողոց, ու՛ով րստ աւանդութեան անցել ե դեպ ի
Գողգոթա Խաչակիր Յիսուսլւ։ Այդ փողոցր այօ%( կոչւում ե
Ծօ^Օ^ՕՏ^,
այսինքն սգի եւ չարչարանքի ուղի։
ՄԻ Գ Ր * Ի 8
%
ա որբ էր։
Ն՛" ութր տարեկան
էր, երբ
փողոցր
րնգունեց
նրան իւր գիրկր եւ գարձաւ
նրա
ւՐայրր։
է լ այգ. խորթ
մ՝այրր
ոքն էս՛նայ
ցեխո­
տեց, կեղեքեց
այ՛ն սրբութիւնր,
այ1ւ մ՝ու­
րուր զգացմունքներ ր, որ բնութիւն ր
գրել
էր ւ/՚անկական
ս։յգ. փոքրիկ
սրտում՝։
կեղտոտ
ցնցոտիներէ
մ՚ԷՀ,
ոտաբոբիկ,
անկարգ, թափուած
մ աղերով, նա ա յէտւ
ամենայնիւ
գեղեցիկ
էր եւ նրա
նուրբ
գծագրած
երեսր, նրա կարծես
կճէագործի
հմուտ
ձեռքով
տաշած
կղակբ եւ
քիթր>
նրա
խոշոր
սեւորակ
աչքերր,
շրջապատ­
ուած
աղեղնաձեւ
յօնքերով,
նրա
նուրբ
ձեռքերի
աւեէի
նուրբ
երկար
մ աստ երր,
գրաւիչ
տպաւորութիւն
էին թա՚լնում
տ
յգ
փողոցով
անցնողների
վրայ, երբ
փոքրիկ
որբր
կանգնած
անկիլէտւմ՝
ան գա
գար
կրքլնում էր ուրախ, անհոգ
ձայնով։
—
Ողորմ ութիւն
արէք... ի սէր Աս­
տուծո՛յ. ..
Ո՞ւր էր մ՛տքերով նա այգ
րոպէներին,
ի՞նչ երաւխեր,
ի՞նչ գիւթիչ
տեսիլներ պատ­
կերանում
էին նրա էտ
յն բացած
սեւորակ
աչքերի առաՀ, — ո՞վ գիտէ։
Մեքենայա
բար
կրկնելով
իր սովորա­
կան
«.
ողորմութիւն
արէք»ր, նա րոտ երե­
ւոյթին
իր ամբոզՀ
էութեամ՛բ,
իր մտքե­
րով անձնատուր
էր եղած
երազական
ապ­
րումներին։
Ամենքր
՜
ճանաչում՝ էին փոքրիկ
մու­
րացիկ
Աաթօյին,
ամենքր
տալիս էին նրան
սեւ
փողեր։
Ամ՚բողՀ
օրր Աաթօն
կանգնած
էր լի­
նում՝ քաղաքի
ա յգ
գլխաւոր
փոզոցում՚,
կանգնած
ձմրան
բուք ու բորանին,
աշնան
անվերՀ
տնձրեմւերին,
ու ցեխին,
ամա/ւ–
ուայ
կիզիչ շոգերին ու
բոցերին։
է լ երբ մութր
րնկնում՝ էր գետին, նա
թտլէտւմ
էր փողոցր եւ գնոււՐ էր
քաղաքի
յետ
ընկած
թաղր։
Այնտեղ,
փոքրիկ
խր՜ճիթում՝
ասլլտււՐ
էր մ՛ի պառաւ
կին, որ տալիս էր Աաթօ
յին
ապաստարան
եւ ապրուստ ա յն
բոլոր սեւ
փողերի փոխարէն, որ հաւաքում
էր ւՐու
լ«
րացիկ
Աաթօն։
Պասս՛՛ ր մ՛ի հրէշ էր
։
Միշտ արբած, նա ան գա գար
սարքում՝
էր կռիւներ,
բարձրացնում՝
էր աղմուկ եւ
ծեծում՝ էր Աաթօ
յին։
—
Այգ պէ՛ս... ես քեզ ցսյց կր տամ՝, սա­
տանի՛ ճուտ... կրկին գողացել
ես փողերս,
աղաղակում՛ էր կատաղած
սլա ո աւր եւ տն–
իւնայ մ՛տրակում՝ էր Աաթօ
յին։
—
էս... տէտի... ես չեմ՝ առել...
—
Գե՞ս առել... հա՝... ես լաւ
գիտեմ՝
քո
0
յիններր... անուշեղէն
ես կերել հա՝...
ա՛յ քեզ, ա՛յ
քեզ։
է լ ծանր
հարուածներր
իՀՊտււՐ էին
Աաթօյի
թ ո յ լ , անզօր ւՐարմնին,
գլխի։
Պառաւր
բռնում՛
էր նրա
մազերից,
քարշ էր տալիս
եւ հայհոյելով
անվերՀ
ծեծում՛ էր, կարծես
գանելով
մ՛ի զուար–
Fonds A.R.A.M