ԱՆԱՀԻՏ
39
ՄիՊդգեռ
Գո՚ւՊ, էիր որ ղայՊւ ա՛նո՛նց
սալիր։
Բոլոր
մար գերն ալ երՀաՊւիկ սլիաի
րն ե՛նք
ւՐեՊւք, քու ազատութեՊւէգ
աՊւբաժաՊւ
եղող
ասլստամբուէՒիւն՚ներՊւ
ու Հարգերր
վերՀ
պիաի
գտՊւե՚ն։
Ո՚Հ>
պիտի ՀամսզեՊւք զի­
րե՛նք թ՜է ՜ճշւ/՚արտօրէՊւ աղատ
սլիաի ր լ լա՛ն
այն ատե՛ն
ւՐիայէւ՝
երր. իՊւսլաստ
ւՐեզի
Հրաժարի՛ն
իրեՊւց ազատութեՊւէՊ։։
Լա՛ւ,
այգպէս
րնել ով
՜
ճշմ՚արտութի
ւՊւր
պիտի
իւօսիՊւք եթէ ոչ սլիաի ստե՛նք։ ՎստաՀ
"(
ի՜
տի րլլաՊւ ԷԳԷ շիտակ է մեր լու ան՜ ր,
որով֊
Հեաեւ
պիտի
յիշեՊ։
այՊւ ստրկութիւնՊ։
ու
շփոթութիւնր
ուրխորասուզած
էր
զիրե՛նք
՛
Բու
ազատութ՜իւՊւգ։
ԱՊւկախ ութ իւՊւր, ա֊
զատ
ո"տածոզութիւՊւր,
գիտութ՜իւն ր զի­
րե՛նք այ՛նպիսի
լաբիւրի՛նթոսի
ւՐր մ՝ԷՀ
ւՐո֊
լորեցուցած,
ա յՊալիսի
ղարմսւնալիքներու,
տոեղծուածՊւերու
աոՀեւ գրած
պիտի րլ­
լաՊւ որ, ոմ՚սւէւք, կատաղի
րւ/՚րոստՊյեր,
ինք֊
զիՊւքՊւիՊյ պիտի ոչնչաց՛նե՛ն, եւ ուրիշներ, րւՐ–
բոստ
բայց տկար, վատոգի
եւ թշուառա–
կաՊւ ամբոխ, րնգքարշ
սլիաի գաՊւ ւՐեր ոտ–
քերուն
առՀել՝
գոչելով.
((
Այո՛,
իրաւունք
ունէիք,
գո՚ւք
ժ՝իա յ՛ն գիտէիք
իր գաղտ–
Պւիքր, եւ աՀա՝
ձեզի կուգաՊւք Պարէ՛ն, փրր–
կեցէ՚ք
մ՛եզ մեր աՊւձերէՊոո ԱՊւշուշտ, Հա­
ցր մեղմ՛է ստացած
տտեՊւՊւիՊւ պիտի տես–
Պ,եՊ, թէ մեՊ,ք զայՊւ առած
եՊւք
իրեՊւցմ՚է,
իրեՊւց սեփակա՛ն ա շիւ տա ոտքի՛ն այգ
սլտոլ֊
ղր, որպէս զի յետս
յ բա շիւ եՊւք
զտյ1ւ ա–
ււ ա՛նց ո եւ է Հրաշքի,
պիտի
տես՛նե՛ն թէ
քարերր
Հացի չեՊւք վախած,
բայց
ի՛նչ որ
ՀտցէՊւ իսկ աւելի
Հաճոյք
սլիաի պատճառէ
իրե՛նց՝ զա յՊւ մ՛եր ձեռքէՊւ սասՖալՊւիՊւ պիաի
րլլա
յ։ ՐրովՀետեւ
սլիաի
յիշեՊւ թէ ատե–
Պւօք Հացր,
արգասիքր
իրե՛նց տաժաՊւքիՊւ,
քարի կր փոխուէր
իրե՛նց
ձեռքերուՊ։
մ՚ԷՀ,
միՊւչգեռ երբ մ՛եզի եկա՛ն՝ քարերՊւ եՊ, որ
Հաց
եղա՛ն։ Պիտի ՀասկՊւաՊւ թէ ի՞՛նչ է ար–
ժէքր
վերՀՊւակաՊւ
Հպատակութեան։
է լ
տրգէն
որքաՊւ ատե՛ն որ այգ բաՊւր
չրմբրռ–
ՊւեՊւ, մ՚արգիկ
գժբախտ
պիտի րլլաՊւ։ Ո՞վ
է որ ամ՚եՊւէ՚ն
աւելի Պ։պաստած
է այգ
աՊւՀասկացողութեաՊ։,
րսէ՝ իՊւծի։ Ով է որ
Հօտր բաժ՛նեց եւ ցրուեց
զայ1ւ
անծաՊւօթ
՜
ճամբաներոլ
վրա
յ։
Բայց Հօտր
սլիաի վե–
րակազմուի,
սլիաի մ՝սքնէ
ՀՊւազաՊւգութեաՊւ
փարախր եւ րՊւգմիշտ։
Այն ատ եՊւ
իրե՛նց
պիտի տա՛նք
քաղցր ու խոնարհ
երՀանկու–
թիւՊյ մ՛ր, իրե՛նց պէս տկար
արարածՊւերու
պատշաճ
երՀաՊւկութիւՊւ
մ՛ր։
ՎերՀասլէս
պիտի
Համոզե՛նք
զիրեՊւք որ չՀպարտաՊւաՊւ,
վասՊւ զի Գուն էիր որ զիրեՊւք
բարձրաց՛նե­
լով սորվեցուցիր ատիկա,
սլիտի
ասլացու–
ցանեՊւք իրեՊւց թէ զաղփաղփուն
էակ՛ներ
ե՛ն իրեՊւք,
եղկելի
մսքնուևշներ, եւ թէ
տղայակաՊւ
երՀաՊւկութիլնր
ամ՝եՊւէՊւ
Հեշ­
տագի՛ն
բաՊւՊւ է իրեՊւց
Համ՛ար։
էրկչոտ
սլիտի գառնա՚ն, մեզ ա չքէ
չպիտի
Հեռա–
ցլչնե՚ն
բնաւ ու սարսափով
մ՛եզի
պիտի
փաթթուիՊւ՝
իՊւչպէս որ մ՛ատաղ
վտռեակ–
Պւերր կր մսւնե՚ն թ իւ սա մ՛ա յրի՚ն թեւիՊւ
տակ։
Վսւիյով էս առն
զարմաՊւք մր սլիտի զգա՛ն ու
մ՚իաՊւգամայՊւ
պիտի ՀսլարտաՊւաՊւ
այնքսւն
կորովի՛ն ու խելքի՛ն
Համ ար որով
մե՛նք
պիտի ՛նուաճե՛նք
րմբոստՊւերու
աՊւՀամ՚ար
բազմ ութիւՊւր։
Մեր ցասում՝ր
պիտի գո–
ղացՊւէ զիրե՛նք, երկիւղ ր պիտի տիրէ
իրե՛նց
մ՝ԷՀ, մանուկներու
եւ կի՛ներու պէս ար­
տասուալից
աչքեր
պիտի
ուՊւեՊւա՚ն,
բայց,
մ՛եր
մ՛էկ ՊյշտՊավ, շատ
ղիւրտւ
պիտի
աՊւցՊյիՊւ ծիծաղիՊւ ու զուարթութեաՊւ,
մա–
Պտւելներու
՜
ճառագայթող
Հր՜ճուաՊւքի՚ն։
ԱՊւշուշտ
զիրե՛նք պիտի բռնագաաեՊւք
աշ­
խատա՛նքի,
բայց
պարապոյ
ժամերուն
ի–
րեՊւց կեաՊւքր
պիտի կազմ ակեր պեՊւք
աղու
խաղի մր պէս, երգերով,
խմբերգներով,
ա՛նմեղ պարերով։
Ո՜Հ> թ ո յ լ պիտի տաՊւք
իրե՛նց Պւոյ1ւ իսկ մ՚եղաՊւչել —տկար ե՛ն— ու
աստր Համար
մանու1լՊւերու պէս
սլիտի սի­
րե՛ն մ՛եզ։ Պիտի րսե՚նք
իրե՛նց թէ կարելի է
ամ՚ԷՊւ մ՛եղք քաւել,
եթէ մեր արտօ՛նու­
թեամբ
գործուած
է. սէրն է որ մ՛եզ պիտի
մ՛ղէ
մ՚եղքր
թոյլատրել
իրեՊւց ու ատոր
պատիժր մեր վրայ
պիտի
առՊւենք։ Մեզ
պիտի սիրե՛ն իբրեւ բարերար՛ներ
որ իրե՛նց
մ եղ քիՊւ պատասխան
ատուութի
ւՊւր
կ ր
ստաՊւձՊւեՊւ Աստուծոյ
առՀեւ։
Ո՛ չ
մ՛էկ
գաղտ՛նիք
պիտի ՈւՊւեՊւաՊւ մեղի
Համ՛ար։
ԻրեՊւց ՀՊւա զաՊւգո ւթ ե ան
ուսաի ձւմնիՂւ Հա–
Fonds A.R.A.M