ԱՆԱՀԻՏ
3 7
Հեռագոյն
երկիրներ,
ու կր յուսայիր
թէ՝
՛
Բու օրինակիդ. Հետեւելով՝
ժարգր
պիտի
բաւականանար
Ասաուծով
առանց
Հրաշքի
գիժ ելու։
Բայց կ՛անգիտանայիր
թէ
Հրաշ­
քին
Հե՜տ Աստուած
ալ կր
ժերժէ
ան,
վասն զի Հրաշքն է որ կր վտառէ
ժ՚անա–
ւանգ։
իւ որովՀեաեւ
չի կրնար անկէ Հրա­
ժարիլ, նոր Հրաշքներ
պիտի գարբնէ, իր
սեփական
Հրաշքներր,
սլիտի խոնարՀի
ւ/՚ոգի
ւՐր զարմ՝ ան ալիքներուն,
վՀուկի
մ՛ր կ ու­
իւ արդ սւնքն երա՛ն առջեւ,
Հոգ տէ թ՜է ան
ՌԼԼ
ա
մ
ապստամ՛բ
ւՐր, Հերետիկոս
ժր,
յայսՖի
աւՐբարիշտ
ւՐր։ էյաչէն վար
չիջար՝
երբ ՛Բեղ կր ծաղրէին
ու կր պոռային "Բե­
ղի Հեգնանքով,
((
Վա՛ր իջիր հ)աչէն, ու պի­
տի Հաւտասւնր
՛
Բեղի։» Ա՛տիկ
Տրրիր
։
վասն
զի գարձեալ
չփափաքեցար
մարգր
Հրաշ­
քով ժր ստրկացնել.
Գուն
կ՚ուզէիր
ազատ՝
եւ ո՛չ թ՜է Հրաշալիէն
ներ
շն չուած
Հա­
ւատք
մ՛ր։ Ազատ սէր ժր պէաք էր ՛Բեղի,
եւ ոչ թ՜է սարսափաՀար
գերիի
մ՛ր սար կա.
կան
իւ ան գա
ղ աաանքր:
Հոգ եւս՝
ւ/՚արգոց
ւ/՚ասին շատ
բարձր
Համ՛արում՛
մ՛ր
ցոյց
կուտայիր,
վասն զի Հոգ չէ թ՜է
րւ/՚բոստ
ծնած
րլլան, իսկապէս
գերիներ են անոնք։
Տե՛ս եւ գատէ՛, տսանրՀինգ
գ
ա
Ր
՚
Հ-՜րՀ.՛
կրցա՞ր
ժէկր ցարգ
ւՐինչեւ
՛
Բեղի
բարձրա­
ցնել։
կ՚երւլնում՝
թէ մ՛արգր
՛
Բու կարծա–
ծէգ շատ աւելի ասլիկար եւ շատ
աւելի
ստորին է ։ ՛Բու րրածգ
ան
կրնա՞յ
ընել
ժիթէ։
իր մ՝ասին
ունւեցած
Համ՝արոււՐգ
ւքնասեց գութին։
&
ատ պաՀանջեցիր
իրժէն,
Գուէւ որ անձէգ
աւելի
կր սիրէիր
զայն։
Եթէ
զէ՚ոքը
նուազ գնաՀատած
աէ
ա
յէր>
աւելի
թեթեւ
բեռ մ՝ր պիտի
գնէիր իր
վրայ, որ աւելի
Համ՚եւ/՚աաակսւն
պիտի րէ–
լար ՛Բու սիրոյգ
Հետ։
Անարի եւ վատոգի
է ան։
ի՞նչ
կարեւորութիւն
ունի, որ ան
Հիժա
աժ էն
կողժէ
կ՚րժբոստանայ
ժեր
իշխանութեան
գէմ՝ եւ Հպարտ է իր ապրս–
տաժբութեաժբ։
Դասարանին
ժէջ
գլուխ
վերցնող եւ իրենց ուսուցիչր
վռնաող
տզոց
հպարտութիւնն
է
Ա՛յղ֊։
ԱտաՀակներուն
Հր–\ուանքր
վերջ պիտի գտնէ
սակայն
եւ
սուղի պիտի նստի
իրենց։
Պիտի
տապալեն
տա՜ճարներր
եւ երկիրո արիւնով
պիտի ողո­
ղեն։
Բա յց ա յգ
յիւ/՚ար տղաքր
վերջապէս
պիտի նշւՐարեն թէ իրենք տկար
րժբոստ–
ներ
են
մ՚իայն,
անրնգուէւակ
րէւգ երկար
ապստամ՛բելու։
Տխմ՛ար
արցունքներ
պիտի
թափեն
եւ պիտի Հասկնան թէ
Արարիչր,
զիրենք
րժբո ոտ սսւեղծելով,
ապաՀովապէս
ուզած է ծաղրել
զիրենք։ Այգ
բւււնր պիտի
պոռան
յուսաՀատութեաժբ
եւ ա յո
Հայ–
Հոյանքր
զիրենք
աւելի
գժբախտ
պիտի
րնէ,
վասն զի ժարգկային
բնութիւնր
չի
կրնար
ՀայՀոյանքի
Հանգուրժել
եւ
ժիշտ
վրէժ կր լուծէ
անկէ։
Ա՝տատանջութիւէւ,
վրգովուժ՝,
գժբախտութիւն,
աՀա՛
ժ՚արգե–
րու
բաժինր
չարչարանքներէն
վերջ զոր
կրեցիր
իրենց ազատութեանր
Համար։
՛
Բու
Հոյակապ
ւՐարգարէգ
իր
խորՀրգանշական
տեսիլքին
ժէջ կ՚րսէ թէ առաջին
յարու­
թեան
բոլոր
ժասնակցուլներր
տեսած
է եւ
թէ իւրաքանչիւր
ցեղէ տասներկու
Հազար
Հոգի
կս՚ր
Հոն։
Այգքան
բազմ՛աթիւ
րլ–
լալու
Հաժար,
ժարգէն
աւելի բան ժ՛ր րլ–
լա/ու էին, գրեթէ
աստոլաններ։
Անոնք
՛
Բու իյաչգ
կրեցին ու անապատին
ժէջ ապ­
րեցան, ժարախով
ու արժատով
սնանելով։
Անշուշտ
կրնաս Հպարտ
Ը է է
ա
է
աղասալ—
թեան
այգ
զաւակներուն
Հաժար։
Բայց
յիշէ՛։
քանի ժր Հազարաւորներ
էին ժիայն,
եւ գրեթէ
աստուածներ,
Հա՝պա
ԺԼացեալ ֊
նե՞րր։
Յանցանքր
իրե՞նցն է, ժեացե ալնե-
րուն, ակարներուն, եթէ չկրցս/ն տանիլ
ինչ
որ կր կրեն
Հզօրներր։
Աղկաղկ
Հոգին
պա­
տասխանատո՞ւ
է աՀեզ
ձիրքեր
չունենա­
լուն
Հաժար։
Միտ
յն
րնտրեալՊւերո՛ւն
Հա­
ժար եկար իսկապէս։
Այն ատեն,
խորՀուրգ
ժրն է ա յգ*
ժ եզի Հաժար
անՀաս1լնալի,
և
իրաւունք
սլիտի
ունենայինք
քարոզելու
զա յն մ՛արգոց, ուսուցանելու
թէ
սիրտերու
աղաա
որոշուժր կաժ սէրր չէ որ
կարեւոր
են, այլ խորՀուրգր,
որունւ կուրօրէն
պէաք
է Հպատակին՝
նոյն իսկ Հակառակ
իրենց
խղճժտանքին։
ճիշգ
՚ "
յ ս բսւնն է որ րրինք
արգէն։
Արբագրեցինք
՛
Բու գործգ,
հիմնե­
լով
զա յն
նոսշքր, խորռոլրդի
եւ
ռեոինակոլ–
թեան
վրայ։
Եւ ժարգիկ
ուրախացան
որ
Fonds A.R.A.M