32
ԱՆԱՀԻՏ
քՒափօրչլ կանգ կառնէ,
զ սոլ աղ ր սալա քա­
րե րուե
վրայ
կր
ւրնեն։
Անոր
կր
՛
նա
յի
գթութեամ՛բ,
իր բերան
ր անգաւ/՝
մ՝րն ալ
քաղցրօրէն
կարտասանէ
,
ձՏտէիթա՛
կսւ–
ւ/՝իո։ Մե՜ււելր
կ՚եէէէ,
կր նսաի
ու
շա֊ր^/Լ
կր
՛
նա
յի (Ւսլսաւն. զարմ՝ ացած։
Ք,եռքր
ա՛հի
սոլիաակ
վարւէե՜րու
վաւէւ^ր սոր գրած
էին
գագազին
մ՝է2յ
ԲաղւՐութիւէւր
շփոթ ած է,
կր
սլոռայ,
կուլայ։
Այգ
սլաՀուէւ
սհւկէ
1
լ ա՚1ււլնի մ՛եծ
Հաւատաքննիչ
կարաինալ
ր։
Գրեթէ
իննսունւաժեայ
ծերու/փ
մ՝րՂւ է, եր­
կարահասակ,
չոր գէւ/՚քով, փոսացան՜ աչքե­
րով, ուր ււակ այև
գ ե ռ կայծ
ւՐր կր
փայէիւ
Այէ եւս չունի
այ1ւ սլեր7\
զգեսաաւորոււք՚ր
որուն
մ՚ԷՀ^ կր սիգար
երէկ
ժողովուրգիՂւ
առՀեւ,
ւՐինչգեռ
կ՛այրէին
Հռովմ՛էական
Եկեղեցիին
թշնամ՚իներր.
Հագած
է
նորէն
իր Հին կոշա
սքեժր։
իր ւՐռայէ
օգնական­
ներն ու Հաւատաքննիչ
ատեանին
սլաՀա–
կագուէւգր
իրեն
կր
Հեսւեւին
յարգալիր
Հեռաւորութեամ՝բ
ւ1՝ր։ կանգ
կ՛ա սնէ
ամ՝-
բոխին
առՀեւ
ու կը գիսւէ
Հեռուէն։
Ամ՝ էն
ր ոհւ տեսաւ, Աքար առՀեւ
զետեղուած
գա–
գաղր, աղշ^էւակին
յարութիւնւր,
եւ իր գէս՛՛­
քը ւՐթագնեցաւ։
կր խոժոռէ
իր թ՜աւ
յօն–
քերր եւ իր աչքերր
կր
շսւլոհւ
չարաշուք
փայլով
մ՝ր։ Մատովր
ղԱյն
ցոյց կուտայ
և
կր
Հրաս՛՝ այէ
սլաՀակ՚հե
րու՚հ
ձերբակաէեէ
ղԱյն։
Ա՛յնքան
ւՐեծ է իր զօրութիւնր
եւ
ժողովուրգր
ա՛
յեքաէւ վարժ է
Հպատակել
լու,
անոր Հնազանգեէու
գողգղագին,
որ
ամ՚բոխր
իսկոյն
կր Հեռաէւայ
իր ոստիկան­
՛
ներուն
առՀեւԷն.
ւ1՝1։ սել աէլսւէւ
Լռութեան
մ՛ր յ՝էչ\
անոնք
կր բւծւեն
սԱյ>> ու
կր
աոհւի՚ն։ Մէկ ս"արդ ու ւ/՚ր պէս
այգ
ժողո­
վուրգր
կր խոնարՀի
ծերուէփ
Հաւատա–
քմնիչիՊւ առշ^եւ, որ կ՚օրՀնէ
զայն
ու իր
՜
ճտւՐբաէւ կր շարուէւակէ։
կալ ա՚Իաւսրր
կ՚ա–
ռաշ^արգուի
Հաւաաաքննութեա1ւ
ժ՚ուայէ
եւ
Հի՛ն շէնքր,
ուլ։ ւլինքր
կր
բա՛նտարկե՛ն
կամարակապ
նեղ խցիկի
Ա°է2յ Օրր
իրիկուն։
կ՚ԸԷ1
ա
յ՛
գի2"՜Լ՛ ""/Լ՛ ուաք եւ
Հեղձուցիչ։
Օգր
րուր ո ւե՚նա լոր ո ւած
է գափնիներէն
ու
կիտրոնի՛ներէ՛ն։
Աղջամուղջին
մ՛էջ
ւլնտա–
նին երկաթեայ
գուռր կր չլացուի
յաէւկարծ
ու
կ՚երեւի
մ՛եծ
Հաւատաքննիչր,
ՀաՀ մ՛ր
ձեռքի՛ն։
Մինակ Է, գուռր
կր գոցուի
իր
եաեւէն։
կանգ կ՛աւճէ
սեմ՛ի՛ն վրայ, երկա­
րօրէիւ կր գիտէ Սուրբ Դէւ/՝ՔԸ
։
Կը մօտե­
նայ վերջապէս,
ջ՚ս՚Հր
սեղանին
վրայ
կր
գնէ ու կ՚րսէ Անոր.
—
Գո՛ւն ես, գո՛ւն։
—
<1)աաասէսու1ւ չստա­
նա էով, կ՚աւեէցնէ
արագօրէն. — Բա՛ն մ՛ր
չրսես, էոէ՛։
Արգէն
ինչ պիտի կրնաս րսեէ,
շատ էաւ գիտեմ՛։
իրաւուՂւք
չունիս
բա՝ռ
մ՛ր աւեէցնեէու
երբեՕնի րսածներուգ
վրայ։
ինչո՛ւ եկար
մ՛եզ խանգարեցիր,
վասն
ղի
իսկապէս
մ՛եզ կր խանգարես,
գուճ։
շատ
էաւ գիտես։
Բայց կ՚զգա
Դ
Ա
թէ
ի՛նչ
սլիսփ
պաաաՀի
վաղր։
կ՛անգիտանամ՝
՛
Բու
ո՛վ
բլլս՚ԷԳ
եւ չեմ՝ ալ
ուզեր Հասկնաէ
թէ
Գո՛ւն ես եթէ
ոչ իր երեւոյթր,
սակայն
վաղր պիտի գատապարտեժ
՛
Բեղ եւ պիտի
այրիս
յոռեգոյն
Հերետիկոսին
պէս, եւ
նոյն
ա յգ
ժողովուրգր
որ ա յսօր
ոսւքերգ
կր
Համ՛բուրէր,
վաղր, իմ՛ մ՛էկ նշանովս,
ոլիտի
վազէ ՛Բու խարոյկգ
արծարծեէու։
Գիտես
այս
բանր։
թ՛երեւս,
կ՚աւելցնէ
ծերանւին,
մ՚տախոՀ,
աչքերր
ժիշա
իր կալ անաւ սրին
սեւ եա ած:
—
Գեմ՝ Հաս/լնար թէ
ինչ րսեէ կ՛ու­
զես,
իվա՚ն, գիաեէ տուաւ
Աէիօշա, որ էուռ
մ՛տիկ րրած
էր, եզածր
երեւակայութի՞ւն
է, ծերունիին
սէսա՞էր,
եթէ ոչ
անՀեթեթ
ա
մւ
ա
մւ
ա
~ք
Դ՛
—
Ընգունէ՝
այգ
վերՀյին
ենթագրու–
թիւնգ,
րսաւ իվան իւնգաէով,
եթէ
արգի
իըապաշտութիւնր
քեզ
այնքան
Հեստող
գարձուցած
է գերբնականին։
Րւզածիգ
պէս
@՜"
Ղ ՌԼԼ
ա
մ
։
ճշժարիտ
է որ
Հաւաաաքննիչր
90
տարեկան
է եւ իր գաղավւարր
մ՚իաքր
խանգարած
է երկար ատե՛ն է ի վեր։ Վեր­
ջապէս
թերեւս
պարզ զառանցանք
ւՐրէւ է,
ծերունիի
ժր երաղանքր
իր վախճանէն
ա–
ռաՀ,
արգիւնք
վերՀին
Հրագատութենէն
բռնկած
իր երեւակայութեան։
Բայց
այ–
էայէանք
կամ՝ քմ՛այք,
ի՞նչ
կարեւորութիւն
ունի։ Նշանակեէին
այն է որ
Հաւաաաքննի­
չր իր ւՐաածույՐր
կր
յա յունէ,
քօղազերծ
կ՚րքւէ ինչ որ լռած
էր իր /աՐբող^
աս սլա–
րէզին
մ՚ԷՀ։
Fonds A.R.A.M