2 8
ԱՆԱՀԻՏ
սար
արժէս
ընծայելով,
երկուքէն
ալ
աււահ
եւ
նակակից
ադրիւր
ըԱ
ա
Ա՚>
անշուշտ
մերժել
պիտի
Հիւսած
են միասին,
ստոպը
կեղծին
Հետ, վաւերա–
տայ ալն ամէնը
որ
իրեն
ընդդիմաբան
են
կաՏ
կանը
երեւակայականին
Հետ, ժամանակակից
«
ա–
անմիաբան,
եւ կասկածելի
նկատել
տալ
իրր նոր,
ռընթերակայ))
սլատՏողինր
մէկուկէս
երկու
դար
յաւելուածական
տեղեկութիւն
ներկայացուածը
ու–
յետոյ
զրողինին
Հետ, թէսլէտ
սա
կր ՜ճդնի
ինք֊
րիչներէ։
Մէկ խօսռով,
Կորիւն
ւղիտի
ստանայ
լրիւ
զինքն
ալ ժամանակակից
կամ ժամանակով
Տօտա–
այն անզուգական
դիրոն ու արժէքր
որ
յիրաւի
լոր
ցուցնել
(
Աւլողէս
լուաք
ի Հաւատարիմ
արանց)՝)
իրեն կր
պատկանի։
Հաւաստոլմով։
ԳԱՌՆԻԿ
ՖՆՏՀԼԵԱն
Համեմատական
քննութիւնը,
լուսապա
գծաս֊ հ–
Մանչեսթր
րեւան
րերելով
Կորիւնի
ՄԻԼ\Կ
վստաՀելի
ժամա֊
ՏԱԱՐ ԿԱՊՐՒԷԼԷ Տ՚ԱԱՈհՆՑՒՕԷՆ
Ո Ւ Ի Տ Ը
Բլրէն վար կ՛ իղեէինք. Ապրիլի
իրիկունը
կը պարուրէր անտառները,
խոնաւ
արծաթա­
ձուլի
անտառները։
Ստուերին մէջ արդէն
կ՚երգէին
սոխակ­
ները, եւ մեզ անծանօթ
ծաղիկներ իրենց
րոյ.
րը կը տածէին, թէեւ
աներեւոյթ։
Ան լուռ էր ինչպէս եւ ես լուռ էի։ Կարճ
միջոց մը կար մեր միջեւ, մեր տկար
մար–
միններուն
միջել։
Բայց ոչ այդ բլուրը, ոչ
այդ լիՏը, ոչ Հեռաւոր ծովը, ոչ բոցակէզ
իրի­
կունը չունէին
այնքան
խորունկ
վիՀեր, որ­
քան այնլռին վիՀր որ կար մեր
երկուքին
միջեւ։ Ո՛վ այդ երկար վայրէջքը
բլրէն,
մինչ
ստուերին մէջ արդէն
կ՚երգէին
սոխակները։
Սպիտակ
երկինքը կը ժպտէր։ Այդ տիրա­
պետող սպիտակութեան
մէջ զանգակի
ղօղան­
ջիւն մը լսուեցաւ ել մենք կանգ առինք։ Ան՛
Լիր այդ շարժումը կը ճնշէ տակաւին
իմ
յի­
շողութեանս
վրայ^) խոնջէնքով՝ Տա կտէն կուրծ­
քը խաչակնքեց
եւ ներքին
աղօթքի
բառեր
բարձրացան
մինչեւ
տմոյն
շրթները։
Ի՞նչ կը խնդրէր իր աղօթքով։ Ես եւս այդ
լոյսին մէջ յանկարծ
բուռն եռանդ մը զգացի
եւ իմ խնդրանքս
բարձրացաւ
դէպ ի երկինք.
«
Ո՛վ Աստուածամայր,
ո՛վ մայր
գթու­
թեան, այնպէս մը րրէ՛ որ այլեւս
չսիրէ զիս,
Այլ եւս չսիրէ զիս եւ կամ մեռնի։ Վանէ՛ իր
Հոգիէն այդ չարաբաստիկ
սէրը եւ իմ Հոգիէս
ալ այս տանջանքը, ո՛վ մայր
գթութեան»։
Ի Ր Ի Կ Ո Ւ Ն Ը
Կ՚արտասուես,
ղուն որ խոշոր
աղուոր
աչքերուդ մէջ ունիս Հոգիս եւ որուն
էութեան
մօտ թաքուն՝ սիրտս կը բաբախէ, ո՛վ դուն,
քոյրը Տառապանքի,
Երեկոյեան
քոյրը, իմ
Մ իակս։
Տրտմութեան
ժամերուս մէջ զիս սփոփե­
լու Համար
քեզ ստեղծեցի
ամենէն
մաքուր
Հիւթով, ո՛վ տեսիլք անեղծանելի,
բայց
չկըր֊
ցայ սփոփել
իմ Տշմարիտ
տրտմութիւ1ա...։
Ե Ր Ա Զ Մ Ը
՚
Բայլերուս
ձայնը չեմ լսեր
լռին
ծաոու–
ղէին մէջ ուր Երազը զիս կ՝առաջնորդէ։
էոյսի
ու լռութեան
ժասՂւ է։ Երկինքը
մարգարտէ
քօղ մըն է, ամէն կողմ
միեւնոյնը։
Իրենց թխաթոյր
կատարներով
նոՏիները
կը Համեին այգ երկնքին, անշարժ,
անմռունչ,
այլ ախուր են անոնք,
աւելի
ախուր քան
գերեզմաննոցի
նոՏիները։
Շրջակայ
երկիրը անծանօթ է, գրեթէ ան­
ձեւ, բնակուած
Հնամենի խորՀրդով
մը ուր իմ
մտածումս կը կորս ուի, քանի կը յառաջանամ
լռին
ծաոուղիէն։
•
Բայլերուս
ձայնը չեմ լսեր։
Իբրեւ թէ
ստուեր մր ըլլայիր
ստուերի
մը նման է իմ
ցաւս, կեանքս Համակ
նման է ստուերի ւ1ը,
տարտամ, անորոշ, անստոյգ, անանուն...
ԿԱՊՐԻԷԼԷ
Տ՚ԱՆՆՈՒՆՑԻՕ
Թարգս՞.
ԱԼւա՚ււ
Fonds A.R.A.M