ԱՆԱՀԻ
Տ
27
խօսքը
ո՛չ նորադարձ
Հաւատացեալներու,
այլ ար­
դէն
վաղուց
Հասաաաուահ
կրօնի
Հաւատացեալնե­
րու,
ինչպէս
(/
Հաււ
Գ ) ((Հաւատացելոց
սակաւ
րանք
խրատուց
բաւական
են» (ճառ
ԺԳ,^
((
Որպէս
աՏենայն
Հաւատացելոց
է քաջայայտ))
(
ճաււ
((
Որ եւ֊ Տեղ աւանդեց
ա լ
այս Հոդեւոր
երդ))
(
ճաււ
, ((«
Հայ
տն ի է է Տասանոց
սրրոց
որ ուն ին
դդի ՜
տ ութիւն
ի դրոց Տարգար էից, առաքելոց
եւ վար­
դապետաց))
եւն.
եւն.։
ք*նչ որ Տենք
այսպէս
ապացոյցներով
ձեռնար­
կեցին ք ռուս ընել,
արդէն
կռաՀահ
են երկու
նշյա–
նաւոր
քննադատներ
է
*
ԼԷպԷր
որ կ ըսէ այո
((
Յա՜ճա–
խ ա պատ
ուՏ )) գրքին
ՀաՏար
((
Հաւաքահոյ
Տր
որ
թէեւ
Հնագոյն
Հայ եկեղեցական
Տատենադրութեան
Կա վերաբերի,
սակայն
Հեղինակը
Գրիգոր
Լուսաւորիչ
չէ, այլ թերեւս
Մեսրոպ
(
Ո
ա
շ^թ
ո
^)
։
^ " ՚ յ ^
1
^Լ
աո
^*\*Քլ\
կը^ յայտն է Հեէտտըր՝
^'/
,
/
,
^^/
,
«֊
Հա յաիւօս
ութիւն))
ԳՐ
Ք
ին
տզ–.
Կորիւնի
եւ Ադա թան դե ղի
զուգակշիռ
Հաա–
ուահներուն
այս Տանր
քննութիւնը
ը սա Տես՝ ան.
Հրամեշյո
աշխատութիւն
Տըն էր
ք
ոչ Տիայն
լեզուա
•
բանա կա Ն Հայեցակէաով,
ճ շ յ լ ե լ ո ւ
ՀաՏար
նախե–
րիցոէ՜թիւնո՝
ՀաւաաարՏութիւնը
աղրիւրնհրու
«334
է^ւ
4 4 3
վաթ սուն
տարիներու.
</ա
Տանակաշ^րՀ
անի ն
պատՏութեան
ՀաՏար,
որուն
Տէ^ պատաՀահ
նշա­
նաւոր
դէպքերը
աՏենաՏեհ
Հեաեւանք1ւեր
ունեցան
Հայ
աղդին
՜
ձակատադրին
եւ
՛
նոյն ի
ս
կ
յարատեւ
գոյութեան
ՀաՏար։
Այս
քննութենէՀ1ւ
ետքը,
չենք
կարհեր
թէ այլ
ւս
աս տատ
ու ն
Յն,,
7
ր բԱ
յէրներուն
ո Տանց
ցարդ
յայտնահ
վարկահը,
ո Տանց
բացարձակ
ՀաՏո–
ղուՏը
թէ
Կորիւն
ի՚"Ք
ո
գրահ
կաՏ
թարդՏանահ
Ը1լայ
Ագաթանդեղոսի
այդ
Հասւուահները։
Տի շեն ք
Տէկ
քանին,
1.
Հ* Այտը֊ւեան,
Կարհես
Կորիւնի
դրչէքն
ելահ
է։
2.
Հ–
Սա բդի սեան,
Կորիւն
ի՛նքը
թարդ֊
Տա
//
ա (Տ
է
զԱդաթանգեղ։
3.
Տէր-Միքէլեան՛
Կորիւն
թարդՏանահ
է
Ադաթանգե
ղոսըւ
4.
Հ.
*
հա բեղին
ԶարբՀանէլեան.
Աղաթան֊
դեղոս
սկղբնաղիր
երկասիրութիւն
է (ո չ
թարզՏանու–
թիլն^
եւ ասոր
(
ու Րիւղանդի)
շատ
ընթերցՏանը
արդիւնք
կը սեպենք
այ1ւ
նՏանութիւնները
որ կան
Կորիւնի
((
Վարս
Մաշթոցի))ին
Տէչ–.
Կորիւնի՜
վեր–
յիշուսներ,
Ագաթանդեղոսի
աղ՜ճատ,
ան յարՏ ար, ան -
կապակից, կարկտան
ք
Հատուահները
է
ուր Կոր հւնն
է
պարզ, պատշա՜ճդ
կապակից։
Չ,
Նորայր
(
ՏասնադԷտ
Կորիւէւի՝^
տարօրինակ
ինքէւավստաՀութեաՏբ
կը պաագաՏԷ
((
Զէլնի
վերո–
/ / ՚
շ ^ ՚ ՚ ՚ Լ
րանասիրաց
ես աւասիկ
կոլդաՏ
Հռչակել
զկորիւն
թԱ1Ր(|սանիչ
Ազաթանզեղի,
.
ընդարձակ
ցուցՏաՏբ
լնլով
զպակասութիւն
իՏ նաիարդաց))
ն֊ն.։
Գմուաբ
Է Հասէլնալ
թէ
ինչպէս
Տանաւանդ
Նորայր
որ Կորիւնի
եւ
I պա թ անդեղի
,
ՀաՏեՏաաու–
թեան
ձեււնարկահ
է, վրիպեր
է նշՏարելէ
թէ
Ա–
դաթանդեդոսի
աչդ
զուգակշիռ
ղու դան Տան
Հաա–
ուահնեբր
բան ար աղութ
իւն են Կորիւնէ,
սւն՜ճարա–
կօրէն
պատշաճեցուահ
Ագաթանդեղոսի
նիւթին
եւ
անձերուն
(
Տրդատի,
11.
Գրիգորի,
էհս տա կէս ի. Կոս–
տանդիանոսի)
վրայ,
ան՜ճարակօրէն
կտրատու
ահ։
Եւ քանի
որ Ադաթ.ի
այդ Հատս։
.
ահները
բանաքա.
ղութիւն
են Կորիւնի
ձՎարռ
Ս՚աշթոցի))էն,
ուրեւա
Ադաթ.ի
այդ Հասւուահները
թարդՏանութիւն
չ–՝՛",
եւ
Կորիւն
թարդՏանիչ
չ ի կրնար
Հռչակուիլ
Ադա.
թանգեղոսի։
Թո՛ղունք
որ եթէ
ո լզէր
Կորիւն
թարզ֊~
Տանչի
պաշտօնը
ստանձնել,
իրեն
նՏան
յորդարան,
պեր՛ճալեզու,
սաեդհող,
նորակերտող
Հանճար
Տը
երբեք
չպիտի
անճրկէր,
չքաւորէր
ա յն
աստի՜ճան
որ այնքան
ըաղՏաթիւ
տեղեր
իր նախկին
սկղբէւա֊
գիր Տէկ
աշ^խատասիրութենէն
ընդօրինակէր
Հոս
Հ ոն ց ան
ան կապ
^ ան յարիր, կարկտ
անն եր
կաւլ Տե­
լով, եւ այնքան
քիչ մտադրութիւն
ընելով
փոխա*.
դրութեանց
՞
ճիշւո
պատշաճելուն։
Այսպիսի
ենթա­
դրութիւն
Տը ընել
հայրադոյն
թշնաՏանքն
է "՚Հ'1
Հոյակապ
Տատեէւ ազբին
որ իր մա Տան ա կակի ց
մա­
տենագիրներէն
ու անոնց
զաՀո րււնեբէն
անպայՏան
անչափ
ՀիացՏան
առիթ,
եւ իբր ՀիացՏան
դորհ–
նա կան ապացոյց
ընդօրինակութեան
առարկա
յ ե–
ղահ է, Տինչեւ
հարեկացիի
օրերը։
ՑաՀորդ
յօդուահներով
քննութեան
պիտի
առ­
նուին
քՀիւզանդի
րանաքա
զութ իւն ը^
է
եւ յետոյ
1"
ո–
րենացիինը,
որ ընդաբձակօրէն
((
հայրաքադ))
ք*)՚^*~
լով
Հանդերձ
Կորիւնէ,
ասոր
աւան դահ էն կարէ» լոր
տաբբերութիւններ
եւ անոր
Հետ
ան Տի արան
նորու–
թիւններ
ՏԷչ կը րերէ իբր ստոյգ
եւ Հաւաստի
ի ֊
րողութիւններ,
^ խ ֊ * չ իր Տի ակ
աղբիւրն
է
Կորիւն
եւ..
է
իր րեղուն
երեւակայութիւնը։
՜
Խորենացի
ի այս
տարբերութեանց
եւ նորութեանց
առ^եւ^
Տեր
նոր
պա տ Տ ա ղի րն ե ր ը եր կա
լ> ին ալ
աւան դահին
Հալա–
Fonds A.R.A.M