ԱՆԱՀԻՏ
2 3
Տէնչ ի կա տ ա ր ււ
ւ
Ահ դարձումից,
ոչ եթէ ի Հին
ՀաՏբաւուց
տե էլեկա ոք, ա լ եւ. Տաւոենադրեալ
ղա ա
կարգեցաք
այլ որոց
Տեղէ՜ն իսկ ականատես
կեր­
պարանացն.,
.
եւ. նոցին
արրանեակք
ըստ աւետա­
րանական
ՀրաՏանացն,
ոչ սուտապատուՏ
ճարս, ա–
լավս աւեալ աււ ի Տերոց
րանիցն
ք
այլ ղչա՜ճախա
֊
գոյնսն
թողեալ ել ի նշւսնաւոր
դիտակաց
քաղե­
լով ղՀաՏառօտսն
կարդեցաք,
որք ոչ Տեղ
Տիայն
ք
ո՜ թաղաւո՚ր
(
սխալ տպուահ,
միայն Ոյ թԱ1(|Ա1Լ11աւց՝)
այլ
յորմաՏ ՝$ո սուաՀի և զՏ ատեանդ
ընթեռնուցուն՝
յայտնի
Է
է
քան
ղի չէաք իսկ
Հանդուրժող
զամե­
նայն
արարեալս
Լսխալ
տսլուահ՝
Ա11՝Ա1բհսդ)
սրրոցն
գտակաւ
սխալ
տսլուահ՝ ղ
իտակաւ)
զիւրաքանչիւր
նշանակել,..
Ուստի ևւ Տեր առեալ
քւաւ1
(
|Ոյ(ւ
աաս–
ցա ք ոչ ի սլա ա իւ
|ւ(ւտ
ր1յ
|Ոք|
Աստուհոյ
որք աՏե–
նասլարհ
եւ կենդանատուր
խաչիւն
հանուցեալք
յարդեցանք
եւլհ.։
Մտադրութիւն
պէտք Է
Կորիւնի ((ոչ
ս ո է ա ա սլա տ ո ււէհ եղեալ աււ ի Տերոյ
րանից
(
|քլօ 1*հ(՜1
|ս(ոյ
կարգեցաք
նախադասութեան
ՏԷ^
ստորադհեալ
զքաւ՝հս իւ1ոյ
Ադաթ.ի
բանաքաղին
դուրս
ձդելը֊ որ
Կորիւէւի
Տիայն կը պատշա՜ճէր
է
իր Հոդեւոր
Հայրը
նկատելով
իր ուսուցիչը
Մաշ^թոռը.
ի
ս
կ
անյարՏար
Տրդատի
ինքնակոչ
մաՏանակագրին
քարւոուղարին։
Ադաթ անգեղաւ
ի րանա քաղին
Տուհահ
փոփո–
խութիւնները.
Կորիւն
կ՚ըսէ
(
Հորոնք ոչ
Տիայն
Տեղի այլ այս Տա ահան ր
կարդացողներուն
յայտնի
են))
ք
բանաքաղը
անյարՏար
կերպով
կ՚ըսէ
^
ո
լ Հ
Տիայն
Տեղի– այլ երր– ո՛՛վ Տրդատ, այս Տ ատեանը
քու
աււՀլիղ կարղան,
յայտնի
է » ։
կորիւ––
պատշա–
՚
ճօրԼ^ն
կ՚ըսէ
անցնելով
Մաշթոցի
եւ ԱաՀակի
բ աղ֊
Տախուռն
արղասիքներուն
վրայէն
ք
կարեւորագոյն­
ները
պաաՏելու
ՀաՏար՝
աՏրոդջին
ռասգամանքլւ
(
կերպարանքը^
տուինք,
անյարՏար
եւ անկապ
կ՚ըսէ
բանաքաղը
(
Հուսաի եւ Տենք
առնելով
Հանդոյն
ո–
սինք))։
Մտադրութիւն
նաեւ
Կորիւնի «իպատիւ
ինչ
ս բբոցն))
ը (Մ աշթոցի
եւ ՍաՀակայ)
րանաքաղին
կոդՏԷ
((
ի պատիւ
ընտրելոց))
ի անպատեՀ
փսխ­
ուիլը :
Գարձեալ
է
րանաքաղի
կոդՏԷ
անՀասկացողու–
թեաՏր փոխ առահը
այլափոխելուն,
աղճատելուն
դեր աղանց
օրինակ ՏընԷ Կորիւնի
«
իսկ
բարեացա­
պարտին
ՎաՀանայ))ով
սկսող
Հատուահին
(
ցարդ
բանասէրներէ
Տթին,
ան ի Տան ալէ դաաուահ,
կաՏ
սխալ
Հասկցուահ)
րանաքաղութիւնը։
Կորիւնի ր ֊
սահին
իՏաստը^
սակայն
ք
անլուհանելի
չէ. եթէ
Կորիւնի
Տաքէն
ո լ ո ր ա ռ ա հ
ԱԼԼ
ա
յ
բանասէրը։
Կորիւն կ
1
ըսէ
ո
իսկ
րարեաց
պատ՜ճառ
ՎյււՀան
ԱՏատունի
\
Հա զարտ պետ
Հայաստանի
եւ
աշյսկերտ
Ս՝աշթոցի)
յանկարհ
^անկարհելի
կերպովն
կը Հասա­
նէր
(
յօգսՈԼթիւն,
ղեղչեալ,
ինչպէս
Կորիւն
է՚եքը
ունէ
((
էրաց էնչ օդտակարաց
եկեղեցեաց
կոդՏանցն
այնոցէկ
Հասանել
յօդնականութէւն)
ա
յե
աՏենուն
կենաց որ Լա չաս տան աշխարՀԷ
Հողեւոր
վերահնու–
թեաՏր
Ս. Հայրերուն
Մաշ^թոցի
եւ ԱաՀակի
սեպ–
Հական
ո
րդի
դառնալով՝
շնորՀօքն
քրիստոսի,
Տեոձ աւոր
կենակից
Լղոչղ Տը ՀոՏանիշ,
էնչպէս
Եղնիկ ալ ունի
դորհահահ
Ղ՝. Թ. (Հցուցանի
թէ ոչ
օտարոտի
ոք էր... այլ Տերձաւոր՝
դար Տան իչ)) նաԼ.
Ադաթ,. էչլ
203,
((
Աստուհոյ
բարերարութեանն
արար­
չութեանն
ընտանի եւ Տերձաւոր
է^է^է՝^
վ
ս
՚
~
յելեր
Հյան ձին
Ն
լ\աՀանայ)
ք
Տան աւանդ ղի Տեր ղ բա­
հին պէս . V. Հ
ա
$Ր^*
ո
".
վախճանեցան։
«
Կենակից)) ով
Կորիւն կ իՏանայ
ՂՈգեւՈՐ
կեանքի
կցորդ։
Այո Տեր պայհաււօրէն
րացատր ահ
իՏասաը
չՀասէլնալով
խեղաթիւրահ
են *հարադաշ,
ԷՏին
ք
Փրուի. Ադոնց
Լայս
վ^ր^ի^ը
Ադաթ.ի
Տահահ
Ա1Ա-
սլլւնօական ք ա ռ ը « Թի ւ ր »
Տեկնելով
եւլև^ և Հետև.,
լուցեր
են
1
ԷաՀանի
ՏաՀը. եւ Հանդերձեալ
ա
Լ\՜
խարՀի
ՏԷչ^ Հիւր
էի՚նելը
<Հ սուրբերուն))
(
վաւերա­
կան
ըԳւ դո լնելով
սուա
Կորիւ֊նի
ներՏուհահ
բառը)՛,
ք^այց
աւելի
ղար Տան ալին այնէ որ ըստ
երեւու­
թին
ա՜ յն քան
կանուխ
գրող
Ադաթ,ի
բանաքաղը
էոկ չէ Հասկցահ
Կորիւնի
ղրահին
իՏաստը.
որով֊
Հետե
ւ
1,
Հ(ՅանկարհաՀաս
կենաց
աՏենեցուն
լէնէր))ին
Տէը կը Տա ցնէ
((
կենաց))էն
ետքը
«
ասպնջական
ցանկալէ))
բառերը,
որով
Տրդատ
թւսդաւոր
ցան­
կալէ
Հէէ-րէՀսկ
11
՛՛՝
ընդունող
կը Հանդէսանայ,
որու
ա
ԼԼխ
ա
րՀէ\
վեր ահն ող ՀՆ Հայրերուն
Լխնչո°ւ
յ ս ղ –
նակէ
Ա
՚
Ւրէգոր
Տէկ էր. եւ եդակի
պէտք
Է ր )
որդի
դարձող
ւսւ1ե(ւու.է1։
Որքան ալ բարեպաշտ
թա­
գաւոր
րԱ
ա
ր
Տրդատ.
Հազիւ
կրնար
ա յդ
աՏենու*1ւ
Հիւր բնկալի
ընղուն ողի դեր ստանձնել։
Ս
ինչդեռ
ՎյսՀւսն
ԱՏատունիի
ՀաՏար որ Հազարապետ
էր –~–
վե բա տեսուչ
Հա յա սա անի աՏբող^
դիւղօրէէց
է
շ ի ֊.
նականութեանք
երկրադորհութեան.
որ &
ո
իշհի խօս .
–".
ով <( Հայր Էր վերա կա ցաւ
աշխարՀա
կանաց ել
քրԷստոնԷԷց"
Հասկանալի
է որ Հա լաստան
ա
2
~
Fonds A.R.A.M