8 4
ԱՆԱՀԻՏ
ա
,1
ս
ծանր
Ղ
Ո
Ր^
Ո
Ր(Լ
որոնց
ուրիշներ
կ
1
են­
թարկուին
մեզի
Համար
սիրել,
տրով/ել,
տա­
ռապիլ ու գիտնալ,
վերքտսլէս
ծերանա
լ։
Աքն ատեն,
այլեւս
ո եւ է
պարտականութիւնէ*
չ ուն են ալ ով կա տարել
ու , եթԷ
ձ եր
Հոգին
մարդկային
վիրաւորանքներէն
յոգնած,
Հան՜
գստեան
ց ան կար , պիտի
Հասկնայի
աշիւար
Է**՛
Ք աշուե լսի ղ, որ Հի մա, կր խոս տո վան ի մ
տ ե սակ մր դասալքութիւն
կր թուի
ինծի։
Ան կ՛անք ատուէր
ինչպէս
շուշան մր
խ որքին
վրայ
ա ս տ ե գա զա ր ղ
խաւարին
,
որ
լր ա ց ո ւց ի չ միջ ա՛վայ՛ր՛ր կր թուէր
իր անձին ,
եւ Աս տ ո ւ ծ մէ ընտրեալ
Հոգիի
ձա քնով
մ րն է
որ ինծ ի
պատասխանեց,
—
Յետաձգե՞լ
կ՛ առաջարկէք,,,
Ո ՛է* է–
նոնք
որ իրենց
ոգ քա կէգր
պի աի
այնպէս
Հա շուէ ին որ իր ենց
մար //// ոյն
////
ացոր գն ո ւ
Հոգւոյն
մոխիրր
միայն
րն ծ այ էին Աստուծ
ոյ ^
երկնքի
կր կն ա պա տ կեր ր միտքն
տեսնելու
ի ՜
րտւունք
պիտի
ունենային/
Իւրաքանչիւրին
Հաս՝ ար, իր Հ աւատ
քին
զօրութիւնն
է որ իր
արքայ
ութ ե ան շքեգութիւնը
կր կա զմէ ^ ու
Հաւատացէք
է1՚էյ<յ ի.
խզուած
կապերէն
խուսա–
ւի ել ու ձգտոգ գեր տգոյն
ճիգին մէջ է որ մարդ
կր գտնէ դեր մար զկայ
ին կար ո գութ
իւն ր սլա­
նալու դէպ ի լոքսն
աստուած
այ ին։
—
Ինչո՛՛ւ,
արգէն, վար ան ի չ։ Այլեւս
չլինելու
վ ա քր կե ան ր
ա
ք
յն.ր ան մօտէն կր Հետեւի
լ ին ե լո ւ
վայրկեա*
նին, որ կե ան ք ք , իրապէս, իր ո ւն այն ո ւթ ե ան
ըմբռնումին
մէջ է որ է^՚՚Րդի^՚ՔՐ
կր Հաստա­
տէ։
Ո՝ ւրեւէն ի նչպէս,
նոյն
ի սկ ,
«
զո Հա բեր ու֊
թիւն))
կոչել
(
վերջապէ՛ս^
երկրաւոր
լքոււէե
այ ս ժ ամուն
որուն
բարւոք
գործ ա ծ ութ իւն ը
մի այն կրն այ ս ր բա գործ ել մեր ա ն մա Հ ո ւթ ի ւնը ։
Այս տեգ՝
մռայլ
ներ շն չ ե ա լ ուՀին
՚
է/
ոլ
խր
դարձուց
դէպ ի սլա ր տ Հ ան գէ ս ին
ս ր ա Հ ր գ որ
տակաւին/ կ ընգն շմարէինք
ա
ձեռքով ը էլը
դրպ֊
չէր
բ ա ր ա է/՛բո ւն ք ին վրա/
ձգուած
ծիր անի
թ։սւիշին,
մատներր
գիպուածով
կրթնեցան
կայ սեր ա կան գինտն
շանի
թ ագին որ՝
սեւցած
ոսկիով
դր" շ մուած
կը
փայլէր։
֊
Տեսէ ք, շարունակեց,
անշուշտ,
գե֊
գ եցի կ ու Հրապուրիչ
են ժ սլ ի տ ն երր ,
նայ­
ուածքները
այս կեն գան ի է ա կներուն
որ
սյյ գ
ջ ա ՚> էւ բուն տակ
յոր ձ անտ պտոյտ
կր գ ա ոն ան ։
Երիտասարդ
են այդ ձա կա ֊ո ն ե ր ր
ք
ո լ
թարմ
են այգ շրթունքն
երր։ Ա ակ այն, թ
ո
Ղ
Հարա֊
բ ա ս տ ի կ /գար ա գ այի մը
շուն չն
անցնի
այ դ
չ\աՀերուն
վրա/Էն ու զանոնք
յանկարծ
մարէ/
Ա/գ
բոլոր
ճաձան չումեերր
խաւարին
մէջ
ցնդելով
պի տի գա գրին, վ
ա յ լւ կ հՆ սՀբ ա ր ,
մեր
աչքերը
Հ մալ ելէ։ Արդ, եթ՛է ոչ վազն իսկ,
մօտակայ
օր մր, ան խ ո ւս ա վւ ե լի օր էն,
նիշերին
Հո՛վը, որ արգէն
մեր շ
ոլ
Րլ\
%
Ր մ
ա
^Ւ֊
։
ս
մԴ
ջնջումը
պիտի
յաւերժացնէ։
Ուրե։ա,
ի նչ
կարեւորութիւն
ունին այգ անցաւոր
կերպա­
րանքները
որ իրենց
ս/ատրանքն
ունին
մ՛իայն
իրական։
Ինէի կը ծառայէ
նետուիլ
ամէն
լոյսի տակ որ պէտք է մարի/
Ինծի
Համար,
այդպէս
ապրիլն
է որ դասալիք
րլէ
ա
է է* Իմ
առա քին պարտականութիւնս
Հետեւիլ
է Զա/֊
նին որ գիս կը կանչէ։
Եւ կ ուզեմ
այլեւս
իմ
աչքեր
ս թաթխել
ւէի այն ա /ն ներքին
լոյ
սին
մէք որով խ ա չ եալ խոն ար Հ Աստուածը
կր
Հաճի, իր շն որ Հով, իմ Հոգիս
բո ցա վառել։
Ա֊
նոր է որ ա ճ ա պա ր ան ք ունիմ
ինքզինքս
իս
կորստական
գ ե գ ե ց կո ւթե անս ամբոգջ
ծ ա
զկին
մէջ ն ուիր ե լ ու; — Եւ իմմի ակ տրտմութ
իւնս
այն է որ այս քանը
միայն
ունիմ
իրեն
գո
Հել
ու։
ԷՏ՝ա վ։ անց ո ւ.ա ծ , ա կա մայ, իր ք ա ։ի շտա-
կո ւթ ե ան ր ջեր մեռան
դո ւթ են էն, լուռ
Աեացի, .
չուզելով
իր ինքնամփոփ
ման ան Հուն գա ղ տ -
~*իքր
ո
ելէ խօսքով
վրդովել։
՚
Ոիչ
քիչ* սա­
կայն,
դէմքն իր Հ ան դա ր տ ո ւթ ի ւն ը
վերստա­
ցաւ,
գրեթէ
ժ սլ տ ո ւն, դարձաւ
գէպ ի Լ,,, Մ, ,
ծ եր ունի
ծովակալր
որ կր մօտենար,
ձ եռքն
անոր
երկնցուց
եւ խոնարՀութիւն
մ՝
ըրաւ
մեկնիլ
ուզելու
ձեւուէ մը։
—
Կ՝երթա՛ ք արգէն,
մր՚մեջեցի/
Զեզ
պիտի
չտեսնե՚^մ
այլեւս
ուրե/տ։
//՚) ,
պարոն,
ըսաւ
մեգմօրէն։
Ո չ իսկ վերջին
ան գաւէ մը։
ԷէՒուեց ա ւ րոպէ
մը մտածել
ու պատաս­
խանեց,
Վերջին
անգամ
մր.,, կը
Հաւանէ/մ
ատոր։
Ե՞րբ։
-
1
է
ա
11
Լ,
զԿ
սո
բէ֊՛,
եթէ
՚
Բաոմե
լի մա­
տուռն
ռլդէ
։
լյ դալ;
Երբ
օրիորդ տ Օպէլէն
ան Հ ե սւ ա չլա ւ ս սւ -
լռնէն,
ր ս ա որում ա/դ
Հանդիպման
ել այդ
խօս ակցութե
։
սն ցնցումին
ս։ ա կ էի դեռ,
ւիոր–
ձեցի, ալդ ասլ ա լոր ո ւթ ի ւն ր ւի ար ա սւ ե լու Հա­
մար,
բազմութեան
շողշոդուն
ալեծւիումին–
խ ա ոն ո լի լ :
Fonds A.R.A.M