29
ռութեան
պատիւը
վերապահելու,
համար
Յոյն
Եկեղե­
ցիին,
այսինքն, թէ Հայոց
Աթոռը
ենթարկուած
էր ԿԼ–
սարիոյ
Աթոռին
մինչեւ. Ե –րգ գար , այդ լրբնին
,
իբր
թէ
Հերձուածի
մը իբրեւ– հետեւանք՝
իրարմէ
բա<հնը–
լած
են : Լատիններն
ալ կը նկատեն
Հայոց
Աթոռը են­
թակա յ Կես արի ո յ Աթոռին,
բտյց
ինքնագլուխ
եղած֊ է
ան՝
Աեղբեստրոս
Ա՛ Պապին
առանձնաշնորհով..
Սա­
կայն, ըստ Հայոց,
ո՛չ մէկը եւ ո՛չ միւսը։
՛
Նախ որ
քրիստոնէութեան
սկզբնական
շրջանին
բոլոր
եղեկեցի–
ները ԱԻ էր՛ե, չկար
իրենց մէ^ նախաթոռութեան
նման
սնոտի
փառասիրութիւններ
,
ել երկրորգ
,
Պապը հե–
ո ա ւ ո ր արեւմուտքէն
ո՛չ միջոցը
ունէր եւ ո՛ չ ալ
նիւ­
թական
հնարաւորութիւնը
Հայոց
գո րծերուն
միֆա–
մոլխ
ըլլալու
:
էցնգրոյն
իսկութիւնը
ել Էութիւնը
կը
բացատրուի
հետեւեալ
կերպով : կ՚ընղունինք
թէ նախ քան Լուսա­
ւորիչ՝
արդէն
Հայաստանի
մէ^ գոյութիւն
ունէր
գաղտ–
՛
սի, բայց կագ մ ակեր պո լած եկեղեցի
մը, որուն
վերջին
աթոռակալն
էր Աեհրոլժ-ան
եպիսկոպոս
Արծրունեաց
.
նոյնպէս
կ^ընգունինք,
թէ Գրիգոր
մանկութիւնը
ան–
ցուց Կեսարիս
յ մէըեւ հոն դաստիարակուեցաւ
քրիս­
տոնէական
կրօնի մէ^։ Ուրեմն
բնական
երեւոյթ
է նը–
ման պարագայի
մը տակ, թէ Գրիգոր
պիտի
նախընտ–
րէր
կեսարիս
յ մէ^ ձեռնադրութիւն
ընգոլնիլ՝
որպէս
իր հոգեւոր
սնունդին
կեդրոնը։
Ահա ա՛յս է բոլոր ե–
ղելոլթիւնը
:
Ասկէ
անգին
՛
զբոլոր ըսուածները
անտե­
ղի են եւ դիտումնաւոր
,
պարղապէս
մտացածին են­
թադրութիւներով
ուրանալ Հայ կկեղեցիին
Աո ա քերա­
կանութիւնը
:
՛
Ն՛ոյնպէս
գիտեն՛ք որ, Գ. եւ է. դարերուն
չի
յիշ–
Fonds A.R.A.M