314
երբեմն՝
բռնութեամբ
եւ, զօրութեամբ
լատինական
աղ–
դեցոլթեան
Հետեւեցալ
(
եւ. սաիպուեցաւ
երբեմն
ալ
ա–
կնկալութեամբ
եւ յուսադրութեամբ
Հրապուրուեցաւ
^ ե
այս պատճառներով
պարաաւոբուեցաւ
լւնգղՐԿ/Վ
կալյ–
հ՜իքեեր , ընղունիլ
տեսութիւններ
,
գործադրել
կերպեր
եւ որդեդրել
սովորո
ւթիւններ՝
որոնք
իրեն օաար
էին։
Հյաա մր մանրամասնութիւններ
,
ո՛չ միայն օաար , այլ
եւ օտարախորթ,
գրեթէ
անզգալի
կերպով
սպրդեցան
Հայ
Եկեղեցւոյ
ծիսական
սովորութեանց
եւ վարդա­
պետներ
եւ եպիսկոպոսներ
է
եւ մինչեւ
ի
ս
\
կաթողիկոս­
ներ ալ գտնուեցան
,
որ Հա յ Եկեղեցւո
յ նախնական
ա–
լանդո ւթե անց եւ սկզբանց
Հա կա ռակ
խօսեցան
կ
1
ւյ
մ դը՜
րեցին : Բայց ասանկներուն
տեսութիւններր
իրենց
անձ­
նականէն
անգին
չէին
կրնար
անցնիլ
եւ իրենց
անՀա–
մաձայնութիւնր
չէր կրնար խախտել
կամ փոփոխել
Հ
ա
\
Եկեղեցւոյ
Հիմնական
դաւանութիւնը
,
որ
փոփոխելի
կէտ
մը
չէ՛:
Հետեւաբար
էս չ ինչ կարծիքներ
,
որ պաՀ
մը ո~
մ անց
կողմ է ընդունելի
գաաուեցան
,
կրնային
ուրիշ
ա–
տեն
եւ ուրիշներու
կողմէ
Հերքոլիլ,
առանց
Եկեղեց­
ւ ո յ իսկութեան
ել դաւանութեան
դպչելու
,
քանի
ո
բ
պարզապէս
վարդապետութեան
կէտերէն
անդէն
չէէ՝*՛
անցներ
,
որոնք՝
ո՛չ էական
են եւ ոչ անփոփոխելի
:
Շատ
բնական
է որ ՛անցած էք՜ամանակներոԼ
ազդեցութեամր
ալ
դէպ
ետել
փոփոխուին։
Այգ տեսակ
փոփոխութիւններ
չեն արգիլեր
,
որ եկեղեցւոյ
աղդեցութիւնը
միշտ
միեւ­
նոյն,
եւ Հիմնական
գոյութիւնը
միշտ անսասան
մնաք
ել այնպէս
ալ ֆանչցուի
:
Ա,ք
է
Հ ՛ " յ Եկեղեցւոյն
նախընտրած
կացութիւնը,^
եթէ
մօտէն
Հետազօտել
ուզենք,
կը տեսնենք,
թէ
ո ւ
՚
Fonds A.R.A.M