֊ ֊ 487 -
կ* ուա է ինք այն կերակուրը,
որ
իրենց
Համար
ամենասիրելի,
ամ են ա Հա մագամ
1
ւ աղգա
յ ին
կհ ր ա կուրն
էր*
ղ " ՛ յ ն
կը ազատ–
ր ա սակ ին ի ր են ց ս ի րո յն ե, յա ր գան ք ին ա ր ժ ան ա ց աս ծ մ ա սնաւ ո ր
Հիւր ե ր ու Համա ր
միայն
։
Այս կերակուրի
պաս։ ր ասա
ութ իւն ը ի -
րենց
մ օա ոչխար
մորթելէն
կամ
կաքւղա նետեք են
գերադասս
է
եղեր։
Այս բաները
Հասկցւաւն ք
քիրվա ^ | ի ի
լորձնաշուրթն
ար­
տայայտութիւնն
ե բ էն ալ ։ Ան կը կրկնէ բ *
«
սեւ– սեաւն, սեր
ջա–
ւ| ան»
Լգ/խուս,
երեսիս
վրայ)։
«
Լա վ ե Սարղիս, ս|ու|սօ)յ
ԼԱ ար–
՛
չ ի
11
է աողան
Պ
Կ
ս
՚
ր)
։
Պղտիկ
ձմերուկի
մեծութեասմբ
ասյս
գուն–
Դ
ս
Ը Ը Տէր՚աիմի
քուՖթէսն
է եղեր։
Տէբսիմի
անուչ
1
ւ
բուրուէէնաս–
ւէտ
ի՚՜ղը
Հ
սոխն
ու
Բ
ս
հ " ձ
\
Բ )
լեռնասյին
անուխի
միզուկը
ե.
սյ|ւլոււ–|3յ
իրարու
Հետ միացած,
կազմած
էին
այս
կերակուրը։
Անօթ ի
Ը11՚"
է
սւ
է
ս՜ ման ա ւ ան դ մեր չր ^ա պատ
ի ս ո ախ։ բ ութ իւն ը
յարգելու
պա րտադրան
քուէ ստիազուեցանք
ուտել։
ճ՛՛՛չէն
՚
ի^Բ^
մեր
պառկելու
տեղե ր ը աղա տ ր ա ս տ ե ց ին ։ Օճախի
ասջ ե– ձախ
կող­
մերը,
աէարէն աէեր փռելով
փայասներ, սեսխքներ, թաղիքներ;
Մենք
երկուքս
պառկեցանք
մէկ
անկողնի
՚
^ ՚ է ջ *
Լեւոն ին քովը
եր֊
կ ընցաւ
քիրվա (Լ| իին
մեծ տղան,
ան ո ր
Ք
ռ
՚
է
ո%
Ք՚՚ձԲԸ*
ասյս պէս
10
Հոգիներ
իրարու
մօտ
մէկ,
Հ՚սրքսվ՛
Օճախին
ձախ
կողմը
մեր
քիրվա Սվին,
աի կինը
ք
Հարսը
ե
պզտ իկներ
ը
նոյնքան
թիւ
մը կը կասզմէին։
Մեր
աո^ ու ձախին,
մէկ֊երկու
թիզ
Հասզիւ
աս–
զաստ աեղ
կար։
Օճախին
փայտերը
այժմ
բոցի
ւԼեբաոծուասծ
ԸԼԷ
ա
՝՜
լոաէ այլեւս
ծուխ
էէ ին
Հասներ։
Քիրվ ա 1Լ|ին,
ո րպէսղի
ներս
ի
տաքը
դուրս
չելլէ
(
ւ ալ ու րաւ ի ցուրտը
ներս
չթափանցէ,
միակ
բա՚աց էէն ասցած
սեն եւաւկ ին բուխերիկի
ծ սակն
աս լ գսցեց
ամ ր օ ր Էն
։
՚
Բնասնալսւ
ժասէէն Էր։ Հասն ։։ւե ցաոն ք ու պառկեցանք։
Մ"Բ
կա»ղաս ~
կից
տնեցիները
ընտելացած
ասյս պա
յաէ աննե ր ուն , չուտով
քը֊
ն աս ցան
։
Ա " ՚ " Ք "՛Է
ա
Է
ս ,
Ք է քնաոնա
յ ին ք , որ ո աէ Հետ եւ
Տէր
սիմ ց ի ի
տասն մէջ,
ԳՒՆ^՚ԲԸ
անքուն
ւքե՚սլը դտւա գ ր ական
կը
Համարուի,
այնաղէս
որ աչքերն
իս զօրաւոր
կերպոաէ աէւակկ լով
քնանաս
լ
կեղ­
ծեցինք։
Ով
՛՛
ր
ասյս
աէիճակին
ենթարկուած
է,
միայն
ան ի կաս
գիտէ
թէ
անկողնի
մէջ սուտ
քուն
ձեւանալը
որքան
տառապա–
լիս
բան
մ ըն Է ։ ԱՀա
մենք
պիտի
էսնցնէինք
այսպիսի
չարչա­
րալից
գիշեր
մը։ Ուրիշ
իրողութիւն
մ ըն ալ յայտնեմ
որ Աար–
սանճագցիները
լուէն
1
ւ ոջիլէն
շատ
չեն
ազդուիբ,
կամ
մեր
լուերն
ու ոջիլները
ընտելացեր
են
մեզի
ու
չեն
չարչարեր
մեզ։
Յոգնած
և. անքուն
,
մեր վիճակը
կը Հարկադրէր
մեզի
որ
քնանայինք,
խաղաղօրէն
փրկուելու
Համար
ձմեռնային
երկար
գիշհրուայ
փոբձութիւններէն
։
Որքան
քնացեր
էինք
չեմ
գի֊
տեր,
երբ
Լեւոնը
ղիս
միտելով
արթնցուց
ու
Հազիւ
կրցաւ
Fonds A.R.A.M