մայրն դամբարանի մատաո-աղոթատեղին։ Պատերը ծածկված են ծեփով,
վբան երևամ ե ն որմնանկարներ։
Միքայելը սկսեց նկարել։
Աոավոտյան նա գործ ուներ քարի վրա դրոշմված բարձրաքանդակի
հետ, իսկ այժմ՝ գունավոր որմնանկարի։
Թողնելով նկարչին մենակ իր վրձնի, ներկերի ու թղթերի հետ, նըս–
տել էի ժալոափոր պատի մոտ և բարձունքից, մտքերի մեջ խորասուզված,
դիտում էի շրջապատս ու հիանամ բացված տեսարաններով։
Անցավ բավական ժամանակ և ինձ սթափեցրեց նկարչի ձայնը, որ իր
ավարտած աշխատանքը ձեոքին կանգնած էր կողքիս։
Ես հափշտակված նայում էի որմնանկարը թղթի վրա և ապա
զննող
հայացք նետում ժայռափոր պատին։
Ահա, թղթի վրա գունավոր պատկերված է Տիգրան Հոնենցի, եթե կա­
րելի է ասել, մատուռ-ժայռափորի որմնանկարը կենդանի, վառ գույներով,
առանց
աղավաղումի։
Հեռանալով Տիգրան Հոնենցի տոհմային դամբարանից, ճամփա ըն ­
կանք դեպի Իգաձոր՝ դեպի Մազմանյանի այր –«բ նակարանը», ուր հրաժեշտ
տալով ընկերոջս՝ քայլերս ուղղեցի Իգաձոր ն ի վեր՝ դեպի տան։
Մտասույզ քայլում էի ավերակների ու քարակույտերի միջով։ Գանգիս
մեջ անվերջ պտտվում էր ընկերոջս՝ Միքայելի վարպետությունը նկարչա­
կան արվեստի և մտքով գնամ էի շատ հեռա, դարերի խորքերը ու սկսում
էի մտածել հայկական դիցաբանության մասին։
Եվ երևակայական մտքերը չորս կողմից պաշարեցին ինձ։ Ինձ թվամ
էր, թե մեր բարի հարալեզները շունչ ու կենդանություն ե ն տվել մի հին
տնեցու՝ մի հմուտ նկարչի և, ահա, իմ աոջև կանգնած է վերածնված նոր
տնեցին, երակների մեջ կրելով հնի թափն ա ավյունը, պատանի կերպա­
րանքով մատիտն ու վրձինը ձեոքին...
Վերստին շրջում ե ն ք Անիի ավերակներում ընկերոջս՝ Միքայել Մազ­
մանյանի հետ։ Այդ խանդավառ պատանին, որը մոռպցության է մատնել
ամեն ինչ և հափշտակված հայ արվեստի ու մշակույթի այդ մեծ կաճառի
անսպառ նյութերով, առանց վայրկյան կորցնելու,
թուղթն ու մատիտը,
ներկն ու վրձինը ձեոքին անդուլ աշխատում է ։
Կրտսեր անեցիս սիրում է Անին ա ապրում Անիով և նրան ուրախու­
թյուն է պատճառում, երբ շատերն ե ն սիրով ա պատկառանքով մոտենում
այդ սուրբ քաղաքին։
Կախարդական քաղաքը, որպես մի նահապետ, ասես աներևույթ ձեռ­
քով կերտում է ապագա Միքայել ճարտարապետի հոգին, նա սաղմ նավո-
68
Fonds A.R.A.M