—
Պրւէսխումէ ասն աստված,— ձայնակցեց Տարագրոսը։
—
Խաղաղություն...– ասաց Ոունիաթյանը։
Որպես ավազագույնը ըստ տարիքի Արամ Վրույրը, բարձրացնելով բա­
ժակը՝ աոաջարկեց խմել թանկագին հյուրերի կենացը։ Դատարկվեցին բա­
ժակները, դատարկ էր և շիշը։
—
Ռան չհասկացա «Քրմապետ»,— շշնջաց Տարագրոսը։
—
Համբերե, տղաս,— հանգստացրեց նրան Վրույրը։
Անդրանիկ կենացը խմելուց հետո տակավին չէր անցել հինգ րոպե,
երբ Վրույրը վերցրեց գինու շիշը, իբր թե տեղեկություն չունի շշի դատարկ
լինելու մասին և այսպես ասաց.
—
Պարոնայք, խմենք մեր հարգելի տիկնոջ կենացը, որպես հասարա­
կական գործչի։ Մեր իրականության մեջ հայ կինը միշտ եղել է որպես
աոաջապահ և հասարակական ասպարեզի վրա իր օրինակելի և անձնվեր
գործունեությամբ խրախուսել ու ոգեշնչել է մեզ...
Ն ա խոսում էր վերամբարձ տոնով ու բարձր պաթոսով՝ գովերգելով հա­
սարակական ասպարեզ նետված անձնվեր ու օրինակելի հայ կնոջը։ Եվ այդ
գունագեղ բաժակաճառի ամբողջ ընթացքում իր ձեռքին բռնած ուներ դա­
տարկ
շիշը։
Վերջացնելով իր ճառը «Մեծ Քրմապետը» շիշը մոտեցրեց բաժակին,
բայց... ավա՛ղ... շիշը դատարկ էր։
Անհարմար դրություն։
Ն ա մի հանդիմանական հայացք նետեց Աշխարհբեկին Ա ապա հայաց­
քով ցույց տվեց ձեռքին բռնած դատարկ շիշը, ասես ուզում էր ասել. «Ի՛նչ
խայտառակություն է սա»։ Այդ բոլորը կատարվեց մի ակնթարթում, դերա­
սանական մեծ վարպետությամբ։ Տարագրոսն էլ դեմքի դժգոհ արտահայ­
տությամբ լրացնում էր վարպետի խաղարկությունը։
Դրությունը փրկվեց։ Աշխարհբեկը հարևան սենյակից բերեց գինու երկ­
րորդ շիշը։
Այստեղ Աշխարհբեկն էլ ճառ արտասանեց տիկնոջ կենացի առթիվ։
Բաժակները դատարկվեցին։
—
Դինի ուրախ առնե զմարդ,— ասաց Տարագրոսը, պարպեց իր գավա­
թը և տապակած վառեկներից մի բո(դ դրեց իր պնակի մեջ, որպես ապագա
ըմպվելիք բաժակի հարակից անբաժան մի պատառ։ Նա այդ հույսը ուներ
դեռ։
Սեղանակիցները քաղցր զրուցում և ընթրում էին, երբ «Քրմապետը»
դարձյալ վերցնելով գինու դատարկ շիշը իր բամբ ձայնով խզեց սեղանա–
47
Fonds A.R.A.M