վում ա խճողվում են։ Եվ այդ շրջագայությունների և բացատրությունների ժա­
մանակ հոգիս լցվում էր հպարտության զգացումով՝ ցույց տալով մեր շի­
նարար ու հանճարեղ նախնիների գեղեցիկ գործերը։
Ծ Ա ՆՐ
ԳԻՇ Ե Ր Ն Ե Ր
շշշշշշշշշշշշշ^
ԼյռռօՕՉՕ.
Թափաոող աներևույթ ոգին Անիի ավերակներում...
Գիշերը իջել, պսակել էր ավերակ քաղաքի վրա ու ծածկել այն մութ
իմաստությամբ... Սակայն ինչե՛ր չ են կարող ծնել խորհրդավոր գիշերները
մարդուս երևակայության մեջ... Ամեն մի խուլ շարժում, ամեն մի շշուկ վեր
են ածվում ահասարսուռ տեսարանների այդ կախարդական, մեծ խորհուրդ–
ների մեջ թաղված փլատակներում...
Ծերունի Կյսւսսոն սոսկումով պատմում էր, թե ինչպես վերջերս գիշեր­
ները, ավերակ քաղաքում թափառում է մի աներևույթ Ոգի, թ ե ինչպես եր–
կընքից լույս է իջած շրջող Ոգու վրա։ Ն ա հավատացնում էր, որ տեսել է
երկու անգամ, թ ե ինչպես փլված աշտարակից դեպի Աոաքելոց շարժվում
էր լույսը աներևույթ Ոգու հետ միասին... Պատմում էր նա խոհանոցում նըս–
տած,
իր անբաժան ծխամորճը ձեոքին։ Նրան շրջապատել է ին վանահոր
սպասավորները և սոսկումով լսում էին խորհրդավոր պատմությունը՝ անե­
րևույթ Ոգու հետ կապված...
Մի ծանր գիշեր էր...
Ամեն մարդ քաշվել էր իր օթևանը։ Ես դեռ նստած էի մեր դռան շեմքին,
երբ լսեցի ծերունի ջրկիրի դողդոջուն ձայնը.
—
Փիրը... Փիրը...
Եվ նա լուռ թևիցս քաշեց և մենք բարձրացանք գոմի տանիքը ու նայում
էինք մութի մեջ Աոաբելոցի ուղղությամբ։
Եվ իրավ, խավարի մեջ դանդաղ տատանվում էր խորհրդավոր լույսը
ու շարժվում առաջ...
Ես շփոթվեցի... Սարսուռ անցավ մարմնովս...
Մղձավանջային այս
ծանր տեսիլքը ճնշում էր ինձ, սառը քրտինքը պատել էր մարմինս... Վախից
ընդհուպ մոտեցա ծերանան և զգացի, թե ինչպես նա դողում էր։
87
Fonds A.R.A.M