նելով դարս ելավ հակառակորդի ծոծրակից, տապալեց նրան և գամեց
գետնին։
Հերոս օրիորդը արյունաքամ էր լինում։ Հարվածը մահացու էր։
Զինվորները վրեժխնդրությամբ լցված, որպես քաջասլաց արծիվներ, սու­
սերամերկ դուրս նետվեցին քաղաքի պարիսպներից և մխրճվեցին թշնամու
խիտ շարքերի մեջ։ Նրանք անխնա հոշոտում էին թշնամուն... Այդ հատվա­
ծում թշնամին ահաբեկված, խուճապահար փախուստի դիմեց։
Վիրավոր Այծեմնիկը մարտնչում էր մինչ իր վերջին կաթիլ արյունը...
Նա ընկավ պատնեշի վրա, պատմությունից խլելով հերոսի դափնին։
Բոլորն էլ մեծ հետաքրքրությամբ և հիացմունքով ընդարձակ քարանձա­
վում ունկնդրում էին քավորամայր Նունեի այս պատմությունը՝ կապված Անի
քաղաքի հայրենասեր Այծեմնիկի ավանդության հետ, որը դարեր շարունակ,
սերնդե-սերունդ անցնելով, հասել է մեզ, որպես թանկագին ավանդ հաղոր­
դակից դարձնելու մեր հետագա սերունդներին հայրենասեր հայ օրիորդի նվի­
րական կերպարին։
Զմոն տվեց իր համաձայնությունը։
Եվ ահա մի օր, Վահրիճի ուղեկցությամբ, գնացինք Իգաձոր՝ Այծեմնիկի
կնունքը կատարելու։ Քավորմայր Նունեն գնել էր Անի գյուղի խանութից զա­
նազան կտորներ, Ալեքսանդրապոլից բերել էր տվել մի փոքրիկ ոսկե խաչ՝
կնքվող երեխայի համար։
Քավորը ձեոքին բոնած ուներ մի խոշոր աքաղաղ։ Հայր Միքայելի բնա­
կարանից մինչև Իգաձոր ես և Վահրիճը անընդհատ ծիծաղում ու զվարճա­
նում էինք «խելաո» քավորի կատակների վրա։ Նա մի րոպե հանգիստ չէր
տալիս խեղճ աքաղաղին և հարկադրում նրան տարբեր ձայներ հանելու, որին
ինքն էլ ձայնակցում էր։ Մայրս թե վրդովվում և թե ակամայից ծիծա­
ղում էր։
Ուրախ ժամանցով հասանք Իգաձոր։
Իգաձորի բնակիչները հավաքվել էին Օհանենց քարայրը։ Այնտեղ էր
Իգաձորի նահապետը՝ Ագոն։ Նա իր աոօրյա գավազանը ձեոքին, կարգա­
դրություններ էր անում։ Բացի Ագոյից,
բոլոր տղամարդիկ բացակայում
էին. նրանք զբաղված էին Անիում իրենց աշխատանքներով։
Եկել էր Արազ գյուղի քահանան կնունքի արարողությունը կատարելու։
Նա գիտեր, որ Արամ Վրայրի տղաներից մեկը քավոր պիտի լինի, և երբ
պետք է սկսեր կնունքի արարողությունը, նայելով ինձ՝ հարցրեց
Զմոյին.
«
Քավորը սա՞ է...»։ Այդ պահին, մանկական պարզությամբ և անմեղությամբ,
Օհանի մեծ աղջիկը՝ Հեղինեն, կտրելով քահանայի խոսքը, գոչեց բարձրա­
ձայն.
28
Fonds A.R.A.M