րավոր արհեստական այրերին։ Այդ քարայրը իմ անունով անվանեցին»՝
«
Աոտաշեսի մաղարա»։
«
Արտաշեսի մաղարայից» դեպի Ախուրյան, Ծաղկոցաձորը գնալով
սեղմվում է Ա վերածվում մի փոքր կիրճի ու ապա Աղջկաբերղի մոտ լայնա
նամ է և ընդհատվում Ախուրյանի ձորում։ Այդ փոքրիկ կիրճի ապառաժոտ
ստորոտում Անի վտակի ջրերը հանդիպում են խոշոր ժայռերի բեկորների,
որոնք կտրում են վտակի նորմալ ընթացքը, ջուրը լճանում է և, լողանալու
համար հարմարության ստեղծում։ Հաճախ գնամ էինք այնտեղ լողանալու։
Արան իր համար ընտրել էր մի լերկ ժայռի խոշոր բեկոր, որը ահռելի ապա
ռաժներից պոկվելով՝ գահավիժել ու նստել էր վտակի եզրին, գագաթին
ունենալով տափարակ տարածություն և. այնտեղից դեպի վտակն իջնելու հար
մարություն։ Արան ոչ ոքի չէր զիջում այդ տեղը։ Այդ ժայռի բեկորը անվա
նեցինք «Արայի քար»։
Ծաղկոցաձորամ, Անի վտակի աջ ափին, մի սառնորակ աղբյուր կա,
նրա անունը դրինք «Հայր սուրբի աղբյուր», որը վերանորոգել ա կարգի էր
գցել Հայր Միքայելը։
Աաուղամրենց եկեղեցու մոտակայքում, որտեղ Ծաղկոցաձորի ձախ լան
ջը համարյա ուղղահայաց է Ա այդ լանջով բարձրանալը անհնար է, ձորի
ստորոտից մոտ 50—60 մետր բարձրության վրա իր լայն բերանով դեպի
արևմուտք է նայում պեմզայի զանգվածի մեջ փորված մի քարայր՝ անմատ
չելի ա խորհրդավոր։ Սակայն որտեղի՞ց էր այդ խորհրդավոր այրի մատքը՝
մեզ անհայտ էր։
Ծաղկոցաձորի ստորոտում, այդ այրից ոչ հեռու, սկսվեց մեր հետախու
զությունը և այրից մի հարյուր մետր հեռու մեր առջև երևաց մի լայն բաց
վածք, որը գնալով դեպի վեր խորանում էր և քանի առաջ էինք շարժվում,
այնքան հետզհետե կորչում էինք խավարի մեջ։ Չնայած այդ խավար և խոր–
հըրդավոր անցքը սարսափեցնում էր մեզ, բայց իրար սիրտ տալով, որոշե
ցինք շարունակել մեր ճանապարհը։ Օդի թեթև հոսանքը, որ անցնում էր թու
նելի, միջով, մեզ հուսադրում էր, որ ճանապարհը պետք է մեզ դուրս բերի
լայս աշխարհ։ Խավար ճամփան, պտույտ գործելով՝ գնամ էր միշտ վեր, և
մենք անընդհատ առաջ էինք շարժվում։ Անցքը սկսեց աստիճանաբար լու
սավորվել, և կարճ ժամանակից հետո մենք մեզ գտանք մի լայն այրի մեջ,
որի բերանը նայում էր դեպի Ծաղկոցաձոր։ Դ ա մեր տեսած անմատչելի այրն
էր, որն անվանեցինք «Վահրիճի տուն»։
Fonds A.R.A.M