Եվ այս հանդիսավոր երթը դետի Ծաղկոցաձոր ուետ, կրկնվում էր
ամեն օր մի բանի անգամ և ոչ ոք չէր զլանում իր պարտականությունների
մեջ։
ՓՈՍ Տ Ա Տ ԱՐ
Տ ԻԳ Ո Ն
Տիգոն էր Անիի փոստատարը։
Խարկովցի էր նա։ Դա մի փոքրիկ, հայաբնակ գյուղ է՝ նստած Ախուրյան
գետի խոր ձորի ձախ շուրթին, Անի քաղաքից երեք կիլոմետր դեպի արևելք։
Համագյուղացիները նրան անվանում էին Կոլոտ Տիգո։ Բավականին
կարճ հասակին ներդաշնակում էր նրա նիհար մարմինը, սակայն գլուխը մի
փոքր անհամաչափություն էր մտցնում նրա ընդհանուր կաոուցվածքի մեջ։
Խորամանկ էր փոստատար Տիգոն. նա պահում էր մի արտահայտիչ
մորուք և ստեպ-ստեպ կարգի էր գցում այն, հատուկ ուշադրություն դարձնե­
լով նրա վրա, որը բավականին տեսք էր տալիս փոստատարի կարճ ու նի­
հար մարմնին։ Ոտքերին պրկած ուներ կաշվե լայն օղակներ, թեթև և հան­
գիստ քայլելու համար։ Կողքից կախված էր փոստատարի փոկավոր ս և
պայուսակը։ Ձեոքին կրում էր գավազան, յուրօրինակ էր ու արտահայտիչ։
Ամեն օր Անի կայարանից Անի քաղաքի փոստն էր բերում։
Անիի փոստատարը մեծ կարևորություն էր տալիս իր պաշտոնին, միայն
դժգոհ էր, որ Անիի սուրհանդակի նման փայլուն մետաղաձույլ մի նշան չա­
նի իր կրծքին, մոռանալով, որ ինքը տարվա մեջ երեք ամիս է միայն աշխա­
տում (հունիս, հուլիս, օգոստոս), իսկ Անիի սուրհանդակը՝ միշտ։
Փոստատար Տիգոն դանդաղաշարժ էր ու ծույլ, սակայն փոստը բերելիս,
երբ «Տիգրանի» դոնով մտնում էր Անի, Տիգրան Հոնենցի եկեղեցու կարճ զա­
ռիվերը անցնելուց հետո՝ ուժ էր տալիս իր ոտներին և ժիր ու արագաքայլ
ընթանում էր դեպի գիտնականի բնակարանը, ամբողջապես քրտինքի մեջ
կորած, ապացուցելու համար, որ իր «կարևորագույն» պաշտոնի մեջ անթերի է
ու զգոն։ Ն ա հանձնում էր իր փոստը և ստանում ուղարկվելիք թղթակցու­
թյունները։
Նա միշտ աննկատելի տհաճությամբ դարձնում էր իր դեմքը, երբ պա–
18
Fonds A.R.A.M