Օհսւնի ընտանիքը բազմամարդ էր։ Ն ա բաղկացած էր 7 հոգուց–Օհանը,
կինը՝ Զմոն, և զավակները՝ Վահրիճ, Հեղինե, Արեգնազ, հետագայում Այծեմ­
նիկ և Գուրգեն։ Զմոն ժրաջան մի կին էր, ի բ ընտանեկան հոգսերի մեջ թաղ­
ված։ Ն ա միաժամանակ հայր Միքայելի կովկիթն էր ու հացթուխը։ Ա յ դ ըն­
տանիքը բնակվում էր Իգաձորի մի խոշոր ու ընդարձակ այրում, որի վերևը,
ճիշտ ձորի շուրթին, բազմած էին Պարոնի պալատի ավերակները։
Կարապետը ուներ երկու զավակ։
Եսային հետագայում ամուսնացավ և ունեցավ մեկ աղջիկ, որի կնքա­
հայրը եղավ պրոֆեսոր Ն. Մւսոը։
Դա մի կիրակի օր էր։
Պրոֆեսոր Մաոի բնակարանից (այն ժամանակ Անիի գիտարշավը իր
աոանձին բնակելի շենքը չուներ, բնակվում է ին հայր Միքայելի սենյակնե­
րում) քավոր, քավորկին, սանահեր, սանամեր, փոքրիկ սանիկը գիտնականի
ձեռքերում և մի խումբ ներկաներ Միքայել վարդապետի առաջնորդությամբ
ուղևորվեցին Մայր տաճար։
Վարդապետը մենակ էր, տիրացու չուներ։ Այդ պարտականությունը վի­
ճակվեց Արամ Վրույրին։ Ն ա հագավ նեղ ու կարճ ճերմակ շապիկ, ձեռքին
բռնած բուրվառով խնկարկում էր և քթի տակ
մռթմռթալով կատարում տի­
րացուի պարտականությունը։
Նրա արտահայտիչ քիթը, կոմիկական դիմագծերը, նեղ ու կարճ շապի­
կը, դեմքի լրջությունը, այդ ամենը մի ծիծաղաշարժ տեսարան էր ներկայաց­
նում։ Ռայց ո՞վ կհամարձակվեր ծիծաղել, այն էլ սուրբ տաճարի կամարների
տակ։ Այն, ինչ ուրիշների համար տարօրինակ էր ու ծիծաղաշարժ, Արամ
Վրույրի համար սովորական էր ու ռեալ։ Եվ եթե ոմանք այդ կոմիկական
պատկերի վրա համարձակվեին ժպտալ կամ ծիծաղել, շատ տարօրինակ
կթվար այդ ի ծնե կատակերգակին։ Ն ա ծայր աստիճան կվրդովվեր, կարծես
թե ասելու լիներ. «Ի՞նչ կա այստեղ ծիծաղաշարժ»։ Եվ այդ դրությունը կկըրկ–
նապատկեր, կեռապատկեր նրա կոմիկական վիճակը, շարժուձև ու կեր­
պարանքը։ Այդ պահին հանդիսականի մեջ ավելի բուռն ծիծաղի գրգիռ կա­
ռաջանար և անհնարին կլիներ զսպել այն։ Հանդիսականի այդ արտահայ­
տությունը կբազմապատկեր Արամ Վրույրի զսպված վրդովմունքն ու հուզումը
և որքան որ հուզվեր ու վրդովվեր, այնքան ավելի ծիծաղաշարժ արտահայ­
տություն կընդուներ։ Գրիչս տկար է նկարագրելու այդ զարմանալի կատա­
կերգակին։ Նրա բոլոր կոմիկական դրություններն ու արտահայտությունները
երևան էին գալիս միանգամայն ինքնաբուխ։ Եվ այդ է պատճառը, որ հետա­
գայում, ե ր բ բախտ ունեցա բեմահարթակի վրա իբրև կրտսեր կոլեգա բախ­
վելու նրա հետ, միշտ խուսափում էի նրա դեմքին նայելուց, հայացքս աղ–
ա
Fonds A.R.A.M