այդպես էր թելադրում, որի մասին հետագայում էլ աոիթ պիտի ունենանք
խոսելու։
Եվ մենք Անիի սուրհանդակի ուղեկցությամբ ճամփա ելանք Անի կա­
յարանի վրայով Երերաք, ուր մնացինք մոտ մի ժամ և այնտեղից վերա­
դառնալով կայարան՝ գնացքով մեկնեցինք Ալագյազ։
Արդեն երեկոյի մ՛ոտ էր։
Ստիպված էինք գիշերել կայարանի սենյակներից մեկում, որը մեզ
տրամադրեց Ալագյազի կայարանապետը։
—
Արտաշես, ասացեք Եսաիյին, որ իրեն համար գիշերելու տեղ գտնի։
Գ. Չուրի նովը չէր ցանկանում միևնույն սենյակում գիշերել մի ինչ-որ
սուրհանդակի հետ՝ պատճառաբանելով նրա քրտնած ոտքերի
«
բուրմուն­
քը», աոանց նկատի ունենալու, որ մենք բոլորս էլ նույն դրության մեջ էինք։
Ալագյազ կայարանում գիշերել՝ նշանակում է աթոռների վրա նստած
լուսացնել։
Գ. Չուբինովի կարգադրությունը տգեղ էր, ես անհարմար էի զգում
ասել այդ սուրհանդակին։
Մի կերպ հայտնեցի։ Եսային մնաց
անելանելի
դրության մեջ. կայարանում մնալու արիշ ոչ մի տեղ չկար։ Սուրհանդակը
մի փոքր մտածելուց հետո, ելքը գտավ։
—
Այստեղից մոտ երեք կիլոմետրի վրա, Ախուրյան գետի ափին, գըտ–
նըվում է Բոշի գյուղը։ Մեր գնալիք ճանապարհը դեպի Մրեն այդ գյուղի
վրայով է ։ Ես կերթամ Բոշի գյուղ և այնտեղ կգիշերեմ։ Առավոտյան կա­
նուխ դուք կգաք և կշարունակենք մեր ճամփան,— ասաց սուրհանդակը,
վերցրեց իր հրացանը և անհետացավ կիսախավարի մեջ։
Արեգակն արդեն մայր էր մտել։ Ես ուրախությամբ կմիանայի սուր­
հանդակին և կերթայի Բոշի գյուղ գիշերելու, եթե հետևյալ առավոտ Չուբի–
նովին և Տոկարսկան ուղեկցելու հոգսը ինձ վրա չլիներ։
Չարչարանքի գիշեր...
Կայարանի աթոռների փայտոջիլները հանգիստ չէին տալիս մեզ... Սա­
կայն հավատացած եմ, որ Անիի սուրհանդակը հայ բոշաների գյուղում փա­
փուկ անկողնոմ հանգիստ քուն էր վայելում։
Լոասւդեմին հոգնած ու ջարդված հրաժեշտ տվինք կայարանի անհրա­
պույր սենյակին և բռնելով սուրհանդակի ցույց տված աղին՝ ճամփա ըն­
կանք։
Մեր եռյակը շատով հասավ Բոշի գյուղ, ուր գտանք Անիի սուրհանդա­
կին կազմ ա պատրաստ մեզ առաջնորդելու դեպի Մրեն ու Բագարան։
Ժամանակը սաղ էր. քայլել մինչև Մրեն ու Բագարան ևապա վերադառ­
նալ նույն օրը Անի, այդ նշանակում է պետք է ևս քայլել 30—35 կիլոմետր։
87
Fonds A.R.A.M