Նվիրական քաղաքի յուրաքանչյուր
թիզն անգամ սրբագործված է...
Դժվար է, շատ դժվար դուրս գալ այդ կախարդական օղակից... Ոտներդ
չեն ենթարկվում քեզ, հազիվ ես շարժում տեղից։ Ասես մի աներևույթ ուժ
կաշկանդում է քեզ. ասես քաղաքի «Զաոամյալ ծերունիները» իրենց պատ­
կառելի հասակներով ու ծանրանիստ կեցվածքներով, որոնց մարմինները
ակոսված ե ն խոր կնճիռներով, թաղված մեծ խորհուրդների մեջ, իրենց խո­
րահայաց կերպարանքներով, ուր ամեն ինչ միշտ նոր է ու թարմ, գամում են
քեզ դյութական հմայքով ու անբացատրելի, աներևույթ կապանքներով կաշ­
կանդում հոգիդ։
Տխուր է ընկերս ու թախծոտ։
Ահա վշտակիր հայացքով մեկիկ-մեկիկ հրաժեշտ է տալիս սգավոր
քաղաքի խորհուրդների մեջ ընկղմած պատկառելի «ծերունիներին»։
Մենք անցանք Անիի Անւսյի՛ մոտով, ապա մեր ետևը թողինք Փրկիչն
ու ավերակները և փոքրիկ զառիվայրը իջնելով, մեր աոջև կանգնեց Տիգ­
րան Հոնենցի գեղակերտ եկեղեցին։ Անցանք «Տիգրանի» դռնով, կտրեցինք
Դլիձորն ու դուրս եկանք Ախուրյանի ձորի աջ փեշի շառավիղը։ Այստեղ ըն­
կերս վերջին մի թախծոտ հայացքով հրաժեշտ տվեց Ավերակների քաղաքին։
Շարունակում ե ն ք մեր ընթացքը
նեղ շառավիղով։
Ընկերս լուռ է...
խոսակցությամբ աշխատում եմ փարատել նրա տրտմությունը։
ւսարկով գյուղի տակ, Ախուրյան գետի ափին, հրաժեշտ ե նք տալիս
միմյանց։
Նավավար Տիգրանը անցկացրեց Միքայելին գետի մյուս ափը։
Փոքրիկ ճամպրուկը ձեռին, ուր զետեղված էր Միքայելի եռամսյա վաս­
տակը, ապառաժների միջով ձգվող ճանապարհով նա բարձրանում է դեպի
էսարկով գյուղը։ Ես կանգնած գետի աջ ափին, հայացքով ուղեկցում եմ
նրան։
Միքայելը անհետացավ իմ տեսադաշտից։
Ես վերադարձա Անի։
ա
Պետերբոտգի Քաղաքացիական ճարտարապետների ինստիտուտի 5-րդ
կուրսի ուսանող Նիկոլայ Միխայլովիչ Տոկարսկին աշխատեց Անիի 15-րդ
գիտարշավում ճարտարապետի պարտականությամբ (1916 թ.)։
1
Անա— Մայր, խոսքը Մայր տաճարի մասին Է։
85
Fonds A.R.A.M