մեր հեղինակաւոր եւ բարձրաստիճան հոգեւո–
րսւկաններլւ ի վիճակի եղած են, «ի պաշտօնե»,
բարեկարգութիւն ընել եկեղեցւոյ մեջ), հարցու­
ցած են մհօտ.— «(1°վ պի
տ
ի թնե Բարեկարգու­
թիւնը» (նոյն, անդ, եջ 132)* եւ, առանձնակի
եւ հրապարակաւ, պատասխանած են, անակըն–
կալ եւ զարմանալի երկիւղածութեամբ.— «11չ
կարեմք»։ Սւ յօդուածով կամ գրքոյկով յայտա­
րարելով հանդերձ՝ թե «անհրաժեշտ ե Բարեկար­
գութիւնը», պատճառաբանած են. «Այսօր կը շեշ–
տուի Բարեկարգութեան պետքը, ել զայն ընելու
պատմական եւ օրինական միջոցն ե Ազգային–
Եկեղեցական ժողով մը...։ Բայց, որովհետեւ
քաղաքական աշխարհի եւ մասնաւորապես մեր
ազգային կեանքի գրեթե քայքայուած պայման­
ներուն մեջ, բոլորովին դժուար ե գումարել, Ս.
էջմիածնի մեջ, Ամենայն Հայոց Վեհ. Կաթողի­
կոսին նախագահութեամբ, Ազդ. ժողո վ մը...
ՈՐ բազում հանձնաժողովներ պիտի ունենար եւ
երկար ժամանակ պիտի պահանջեր՝ Բարեկար­
գութեան Ծրագիրը ի գլուխ հանելու համար,—
ամենեն բանաւոր կերպն ե կեդրոնացնել
ՍՐՈԼ–
սաղեմ, Ամենայն Հայոց Վեհ* Հայրապետին հը–
ր ամա նաւ եւ հրաւէրով եւ Երուսաղեմի Պատ­
րիարք՛ ՚րոլրեան Սրբազանի Փոխ–՛Նախագա­
հութեամբ, իբրեւ ներկայացուցիչ Ընդհանրա­
կան Մայր Աթոռին, եւ Բարեկարգութեան կա­
րօտ բոլոր կետերու եւ խնդիրներս ւ ուսումն ասի–
Fonds A.R.A.M