է՛ութիւնը յանձնել քանի ւքլւ կարող
)
ՅՆ
հմուտ
անձերու, եւ արդիւնքը ենթարկել Հայրապետա­
կան վաւերացէքան եւ գործադրութեան (տես
ներկայ հատորիկս, եջ 134—5)։
Ու մենք դիտենք, դժբախտաբար, եւ սրտի
ճմլում՛ով կր յիշենք թե Էջմիածնի Գեորգ Ե. եւ
Խորեն Ա.,
^Իէիկիոյ Սսւհակ I՝. եւ Աթո­
ռա կից Բաբգեն Ա. Կաթողիկոսները եւ Ե–
րուսաւլեմի Գոլրեան ել Թորգոմ Պատրիարքնե­
րը, (ամենքն ալ Հայց. Եկեդեցւոյ Բարեկարգու­
թեան նախանձայոյզ, ոգեւորեալ եւ խանդա­
վ առ ախոյեաններ), մեռած դացած են եւ ի Տեր
հանգչած...։ Եւ մենք դ ե ռ հարկադրուած ենք
հարցնելու, անձկութեամբ եւ յուսաբեկութեամբ.
— «11
վ պիտի րնե կամ գործադրե Հայց. Եկեղե­
ց ւ ո յ Բարեկարգութիւնը...»։
Մինչ,
անդին,
գործնականին մեջ, Հայ Եկեղեցին արդեն իսկ
բարեկարգուելու վրայ ե, եւ ձեռամբ ՛ ո՛չ թե
«
Հեղինա կ աւոր Հայրապետներու, Պատրիարքնե­
րու, Եպիսկոպոսներու եւ Վարդապետներու»,
այլ նոյնիսկ հայերեն լեդուի (գրաբար) եւ Եկե­
ղե ցւոյ կարգուկ անոններու անգիտակ եւ իմաս­
տակ քահանաներու, դպիրներու եւ հոգաբար­
ձուներու, որոնք, ըստ հաճոյս, քմածին եւ անի­
մաստ յալելումներ եւ կրճատումներ կ ՚ընեն եկե­
ղեցւոյ ժամերգու թեանց, ծիսակատաՐութեանց
ե ւ կարգագրութեանց մեջ... (տես հատորիկիս
մեջ, եջ 88-110)։
Fonds A.R.A.M